Francuski zespół przeistoczony w 2018 w Auvergne-Rhone-Alpe z Öblivion. Ten sam skład co poprzednio zrealizował debiut wydany przez grecką wytwórnię Rock of Angels Records. Tyle suchych, historycznych faktów. Na wzór The Ferrymen, nowy zespół przedstawił melodyjny heavy/power kładący nacisk melodyjność bez ryczących gitar. Płytę wypełniła muzyka ciepła, dojrzała w formie i serwująca urzekające refreny, jak ten z otwierającego The Flame Of My Soul. Następujący po nim The End Is Near to rozmach w refrenie i neoklasyczne ozdobniki, a Soundtrack Of My Existence nawiązywał do muzycznej filozofii Adagio, z majestatycznymi tempami i umieszczonymi jakby w oddali perfekcyjnymi chórkami. Nieco rozczarowywał za to odegrany w stylu Skid Rown balladowy Over The Moon. Grupa jednak szybko brała się w garść w In The Sky Of Athens - utworze posępnym i o pewnym akcencie epickim - kawałek przypominał nieco Eidolon, choć w bardziej przystępnej i mniej agresywnej formie. Zrozumiały element progresywny dał podstawę Golden Knights, w którym gitary pulsowały w nad wyraz interesujący sposób, a refren zastosowano niespodziewanie odmienny. Hipnotyzujący epickim wykorzystaniem orientalnego motywu Sad Song For A Dead Child to wyborna kontynuacja tego progresywnego stylu z gustownymi solówkami. Na koniec balladowo rozpoczynający się A Perfect World, nostalgiczny na początku, a potem potoczysty w dynamicznym graniu. Joe Amore stanowił wzorcowy przykład zadziornego i jednocześnie dostojnego głosu prowadzącego to wszystko, a dyskretny plan klawiszowy mocno wzbogacał cały materiał. Realizacja wysublimowana - niezbyt ostre brzmienie, choć ostrzejsze i głębsze w gitarach dałoby lepszy efekt.
W ciągu dwóch następnych lat w grupie doszło do zmian personalnych i ostatecznie bracia Amore musieli pozyskać do współpracy nowych muzyków. Wake Up Call niestety był mało interesującym w melodii utworem z pogranicza heavy i power. Brzmiało to zupełnie inaczej niż pierwsza płyta i od razu dało się wychwycić, że dwójka nowych gitarzystów to nie ta sama klasa co Rabilloud i Lagoutte. Bob Saliba jakby szukał swojego miejsca w stylistyce raczej stanowiącej rezultat funkcjonowania w Galderii, kilka razy zagrał udane solówki. Kiedy ekipa grała lżej, ocierała się niemal o hard`n`heavy w The End Of The World i ten rock`n`rollowy zadzior nie porywał. Balladowy Lost Foreigner był po prostu słaby i zakorzeniony był w melodyjnym rocku. A New Dawn to Gun Barrel w słabszej odmianie, z wychwytywalnym markowaniem na powermetal. Lepiej Kingcrown wypadł w epickim heavy/powerowym Story Of Mankind - potoczyście galopującym i kapitalnym w zwrotkach, ale refren tego poziomu nie osiągał. Od bojowego ataku startował One With Earth, ale refren radiowy był średnich lotów, zupełnie poza heroiczną konwencją motywu głównego. Jo Amore w tym rock/metalu wypadał mało szczerze. Kolejne utwory heavymetalowe z domieszką hard rocka przelatywały beznamiętnie, a odegrany przy pianinie Gone So Long drażnił rozkrzyczanym wokalem Amore. Potem mocniej, ale też zupełnie bez pomysłu w rock/metalowym City Light i na koniec niby-manowarowy Fire Burns Again. Za mix i mastering odpowiadał Roland Grapow, stosując brzmienie z pewnością lżejsze niż to z 2019. Nie tędy droga, może nie ten skład - drugi album Kingcrown to tylko granie powszednie, oklepane granie heavy i power metalu.
Markus Fortunato założył Fortunato (Liberty w 2012, Restless Fire w 2015, Insurgency w 2021 - na perkusji David Amore - i From High Above w 2023 oraz dołączył do słabego Spirit War (Between Dusk And Dawn w 2023). Stéphane Rabilloud dołączył do Rising Steel. Jo Amore założył solowy projekt A&More i dołączył do Tower Of Babel.

Jo Amore (ex-Nightmare, Now Or Never, ex-Öblivion), Ced Legger (ex-Headless Crown),
Bob Saliba (ex-Abnormality, Stonecast, ex-Ninmah, ex-Galderia, Rubicon), Sébastien Chabot (ex-Galderia), David Amore (ex-Nightmare, ex-Öblivion)