Szwedzki zespół powstały w 1998 w Göteborgu. Wydany 8 maja 2001 debiut z jednej strony wykorzystywał wpływy Hammerfall i Persuader, a z drugiej muzycy próbowali wykreować coś własnego, zwłaszcza w zakresie aranżacji i melodyjnych wstawek. Płyta zebrała pozytywne recenzje, a krytycy chwalili dojrzały i klimatyczny krążek. Poza pewnymi wyjątkami, całość materiału przygotował Lisicki, w pewnym stopniu wykorzystując przetworzone pomysły z nigdy nie opublikowanych nagrań poprzedniej kapeli Highlander. Rozpoczynał wszystko Heart Of Storm - szybki heroiczny powermetal nie do końca epickim charakterze, jednak zadziwiał dopiero Sworn In The Metal Wind - łączący power, true heavy spod znaku Manowar, speed metal i elementy thrashowe. Dbałość o atrakcyjność melodii była wszechobecna, co udowadniał World Through My Fateless Eyes - świetnie zagrał tutaj Lisicki, w stylu Stefana Weinerhalla z debiutującego zresztą w tym samym roku Falconer. Denial Of Fate to zagrany po męsku powermetal z refrenem, który mógłby stanowić ozdobę niejednego wysmakowanego numeru AOR i ten element przejęło potem mnóstwo szwedzkich grup, tworząc specyficzny podgatunek chwytliwego radiowo-przyjaznego metalu. Tajemniczo i niepokojąco wybrzmiał refleksyjny Welcome Back, który potem przeradzał się w narastającą powermetalową moc. Szczególne miejsce zajął na płycie kolos The Kingdom Of My Will o epickim charakterze - po części speedmetalowy, a po części w wolniejszych partiach inteligentnie ubarwiony progresywnymi ozdobnikami. Szkoda, że nie wrzucono tutaj lepszego podniosłego refrenu, jednak Lost Horizon grał bez nadmiernego monumentalizmu i patetyczności. Tak na dobrą sprawę zespół ani razu nie wszedł na obszary niemieckiego helloweenowego grania, nie próbował także odświeżać tradycyjnego rycerskiego heavy lat 80-tych w nowocześniejszych aranżacjach. Wspomniany już Lisicki serwował bardzo dobre solówki - zupełnie nieraz inne od tych, które można było usłyszeć na płytach z podobną muzyką (zabarwione motywami orientalnymi i z nutką progresywności. Daniel Heiman operował głównie wysokim wokalem, z dużą dozą ekstatycznego zaangażowania. Krążek wyprodukowano według sprawdzonej szwedzkiej metody: z gitarą stosunkowo surową i stalową, warkoczącym basem i głośną perkusją nastawioną na przestrzenne brzmienie. Album obwołano w wielu kręgach klasyką euro-powermetalu, jednak w kilku miejscach występowały mielizny, zabrakło też hitów z prawdziwego zdarzenia - ale pewnie nie o to muzykom chodziło.
Złagodzony [2] znów wychwalano w prasie fachowej, pomimo nadmiernego wykorzystania klawiszy. Utwory wydłużono i rozbudowano, o czym świadczyły choćby Lost In The Depths Of Me oraz Highlander (The One). Trzy instrumentalne interludia raczej budowały klimat przed kolejnymi kompozycjami, aniżeli były nastawione na jakieś konkretne popisy czy muzyczną treść. Lost Horizon wyraźnie odeszli od typowej powermetalowej galopady, zabójczych temp i nadętego epickiego patosu, stawiając w zamian na mało nachalne kawałki okraszone chłodnym klimatem i fantastycznymi liniami melodycznymi. Rozczarowywał Pure, plasujący się raczej w kategoriach melodyjnego metalu progresywnego. W Again Will The Fire Burn zawarto natomiast poruszające wersy z pełnym uroku refrenem. Epicki power powracał w jedynie Cry Of A Restless Soul. Wokalista Daniel Heiman operował ciekawą barwą głosu i prezentował wysokie umiejętności, które nie sprowadzały się do jałowego piania. W dużej mierze dzięki niemu utwory zyskały niepowtarzalną dramaturgię o niemal progresywnym charakterze, przy oszczędności środków wyrazu.
Niestety, w 2004 muzycy wybrali najgorsze rozwiązanie i w chwili największej popularności zawiesili działalność Lost Horizon. Heiman i Olsson wraz z dwoma muzykami Seventh One założył wpierw przeciętny Heed (The Call w 2005). Później Heiman śpiewał jeszcze w Crystal Eyes (Confessions Of The Maker w 2006), power/progresywnym Harmony (Theatre Of Redemption w 2014), Dimhav, Warrior Path i Sacred Outcry.