Duńska grupa heavymetalowa założona w 1983 w Kopenhadze. Nazwę zaczerpnęła od tytułu filmu z 1941 z Humphrey`em Bogartem w roli głównej. Swój styl kwintet zaimportował z Niemiec, Holandii i Szwecji, ale nigdy nie zyskał nawet ułamka sukcesu rodaków z Mercyful Fate czy Pretty Maids. Debiutancki krążek wydała znana i energicznie w tym czasie działająca wytwórnia Roadrunner. Płytę wypełniły heavymetalowe kawałki z głośną perkusją, potężnym basem i krzykliwym wokalem Jensena, pełnym dysonansów i fałszów. W to wszystko wpleciono bojowe chórki i wolniejsze partie, w których wokal zabrzmiał szczególnie kiepsko. Rozmyte i jakby niedbałe solówki gitarowe posiadały jednak swój urok i w jakiś sposób przypominały te grane w apokaliptycznym stylu przez zespoły amerykańskie z kręgu heavy/power. Było to granie przeznaczone głównie dla zwolenników prostych melodii, jakie wypełzły z piwnic i garaży w pierwszej połowie lat 80-tych. Tak trzeba było postrzegać dynamiczny Alive czy utrzymany w rytmice hard`n`heavy Mammas In Town z topornymi nawiązaniami do AC/DC. Obok klasycznie heavymetalowego Heavy`n`Loud formacja umieściła podszyty ciężko zagranym rock`n`rollem Rebellion. Najgorzej wypadły kompozycje wolniejsze, jawiące się jako jednostajne i bardzo uproszczone. O ile Rats dawał się jeszcze znieść, to już Headbanger stanowił kompletną porażkę ze względu na nadzwyczajne niechlujstwo wykonawcze. Nienajgorszy z perspektywy melodii był On Fire - zagrano go jednak zupełnie bez duszy i wyczucia, a krzykliwe wokalne wstawki w ospale wykonanym motywie głównym tylko pogarszały sprawę. Kończył całość chropawo odegrany szybszy flagowy Metal Rush. Album miał okropne brzmienie: nieczytelne, z przesterowanymi wytłumionymi gitarami i osobliwie ustawioną sekcją rytmiczną. Został uznany przez wpływowy magazyn muzyczny "Kerrang!" za jedną z najgorszych heavymetalowych płyt wszechczasów. Nieco w tym przesady, bo wychodziły gorsze rzeczy, ale Maltese Falcon zaprezentował granie rzeczywiście niskich lotów.
Lars Ulrich był swego czasu bardzo zaprzyjaźniony z całą kapelą, ale nie zrobił nic, by pomóc zespołowi znaleźć nowego wydawcę. W 1985 ukazała się ośmioutworowa kaseta Second Album zawierająca materiał na drugi krążek, który nigdy oficjalnie się nie ukazał (nagrania zebrano na składankowym [2] z września 2012). Szkoda, że kompozycje nie ujrzały światła dziennego w swoim czasie, gdyż były zdecydowanie lepsze od tych z debiutu. Słychać było fascynacje sceną amerykańską - przede wszystkim Metal Church i Savatage. Już Black Rain wprowadzał doskonale w klimat całości - znikąd nagle pojawiały się mocarne riffy, dynamiczna sekcja rytmiczna i potężny głos Jensena. Z tych dźwięków biła ogromna energia (Twilight Zone, Behind The Fence, Hell Hunter).
Dyskografię uzupełnia kompilacyjny [3], wydany 29 października 2012. Zebrano tu nagrania z trzech pierwszych demówek - pomimo mizernej jakości grupa już wtedy potrafiła zaskoczyć. Pierwsza kaseta miała niepotrzebny rock`n`rollowy posmak, na drugiej zaostrzono brzmienie, a wokalista śpiewał wyżej i bardziej wrzaskliwie (Back With The Rock, Rebellion). Kompozycje z trzeciej kasety zaczynały się od dwóch kompozycji znanych z [1] (Alive i Mamma`s In Town). Po tym przeciętnym duecie wrzucono dwa numery, które powinny znaleźć się na płycie. Land Of Horror oparto na majestatycznym riffie, marszowych tempie i lekko łamanym rytmie, natomiast sztandarowy Maltese Falcon zarażał bojową melodią. Składanka jeszcze raz udowadniała, że debiutancki album Duńczyków nie powinien się w zasadzie ukazać, gdyż skazał zespół na banicję zapomnienia.
Hal Patino zdobył rozgłos z Kingiem Diamondem, Force Of Evil i Disaster/Peace. Soren Jensen śpiewał w heavymetalowym Release.

Hal Patino (ex-Palladion)