Szwajcarski zespół thrash/deathmetalowy założony w 1984 w Baar. Nazwę zaczerpnięto od tytułu utworu grupy Hellhammer z 1983 - odzwierciedlała ona również poglądy samych muzyków, zwłaszcza ich pogardę dla chrześcijaństwa. Grupa zadebiutowała w 1985 demówkami "Powerthrash" i "The Infernal Thrashing", nagranymi na czterościeżkowym magnetofonie. Messiah żmudnie zdobywał sobie coraz szersze uznanie w międzynarodowym podziemiu, a zwieńczeniem początkowego okresu działalności był koncert z Celtic Frost w St.Gallen w 1985. Pierwsze dwie płyty spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem w Europie. Nadano im surowe i szorstkie brzmienie, jakby z ciasnego pokoju. Z jednej strony powstała muzyka mało skomplikowana instrumentalnie, z drugiej - bezkompromisowo agresywna i bluźniercza. Kwartet pokusił się nawet o stworzenie własnej wersji Marszu Radeckiego Johanna Straussa. Ważnym elementem twórczości okazały się teksty wykonywane chrapliwym wokalem przez Tschösiego, m.in. jeden poświęcony nienawiści do Jana Pawła II, zaś drugi - miłości do Matki Teresy. Struktury numerów nie sprawiały jednak dobrego wrażenia i wart zapamiętania był jedynie instrumentalny Hyper Borea, pełen dramaturgii i ciekawych zmian tempa.
Wkrótce w zespole pojawiły się zgrzyty i kłótnie o to, w jakim kierunku zespół powinien się rozwijać. Ostatecznie Broggi odszedł do Cruise Missile, a najbliższe 30 zaplanowanych koncertów formacja musiała zagrać z gitarzystą Vo Pulverem z Poltergeist. Niestety, takie rozwiązanie nie wypaliło na dłuższą metę i w czerwcu 1988 Messiah rozpadł się. Półtora roku później formacja odrodziła się w nowym składzie, który postawił sobie za cel połączenie stylów Kreator, Death i Obituary. Najbardziej interesującym dziełem kwartetu okazał się [4], w którym wykorzystano m.in. wstawki wzorowane na XIII-wiecznym gregoriańskim chórze mnichów. Całość jawiła się jako mix deathu z Florydy ze szwedzkim deathem spod znaku Dismember. Muzycy poprawili poziom techniczny, ale ponownie powodów do zachwytu w tej kwestii nie było. Siła tego wydawnictwa leżała w niesłychanie rytmicznych i pomysłowych riffach. Przykładowo riff w Weeping Willow niewyszukanie powtarzano w kółko, ale potrafił on zaciekawić. Tak samo było we wściekłym Weena i rozpędzonym Lycantropus Erectus. Dziwił jedynie instrumentalny Northern Command z nieco westernową wstawką akustyczną. Album promowano na trasie z Carcass i Paradise Lost.
Na [5] aranżacje skomplikowano, ale cała płyta porywała jakby mniej. Krążek opowiadał o wyprawie w zaświaty różnych ludzi (mordercy dziecka, gwałciciela, śmiertelnie chorej osoby), koncentrując się na destrukcyjnym charakterze i wpływie kościoła katolickiego. Przez cały album przewijał się motyw gitary akustycznej, łączący wszystko w spójną całość. Na płycie wykorzystano również dziecięcy chór. Formacja mocniej zaakcentowała wpływy thrashowe zachowując jednak deathmetalowy charakter. Szybkie riffy, agresywny growling i potężna dawka energii składały się na prostotę, która w wykonaniu Messiah daleka była od banalności i wtórności. Nie najlepiej wypadł tylko cover Manilla Road Dreams Of Eschaton, co kapela rekompensowała z nawiązką w blisko 10-minutowym wolniejszym Ascension Of The Divine Ordinance z elementami nawet progresywnymi. [6] wypadł blado na tle dwóch poprzedników i nie pomogła nawet obecność Christophera Johnsona. Kiepska płyta przyczyniła się ostatecznego rozwiązania formacji. W hołdzie fanom, zespół zagrał w 2003 jeden koncert w Szwajcarii oraz wystąpił w lipcu na festiwalu "With Full Force X" w Niemczech. Był to jednak tylko jednorazowy projekt nazwany Reanimation 2003.
Dyskografię uzupełnia singiel The Ballad Of Jesus z 1994, który poza utworem tytułowym zawierał trzy mixy znanych już kawałków. Wydany w sierpniu 2018 wypełniły niepublikowane dotychczas nagrania z lat 1985-1987. Andy Kaina zmarł 3 listopada 2022 w wieku 53 lat na atak serca.

Christofer Johnsson (Therion, Carbonized), V.O. Pulver (ex-Carrion, Poltergeist, Gurd, ex-Pänzer)