Niemiecki projekt powstały w 2014 z inicjatywy znanych muzyków. Pänzer wydawał się odskocznią znanych osobistości od głównych zespołów - każdy z członków grupy był legendą na własny rachunek, więc zainteresowanie projektem było całkiem zrozumiałe i dobrze podsycane przez Nuclear Blast. Krążek wypełniła muzyka doskonale nadająca się jako podkład na jakiś metalowy spęd, na którym piwo leje się strugą szerokości Amazonki, a kiełbasa pochłaniana jest na tony. Było to coś na pograniczu heavy i thrashu - metalu rytmicznego, bez karkołomnych aranżacji, co prawda siermiężnego, ale na szczęście nie na wzór Destruction XXI wieku. Najwyraźniej Herman Frank i Stefan Schwarzmann mieli więcej do powiedzenia albo też dar przekonywania był u nich wysoko rozwinięty. Płyta nieco namieszała na rynku niemieckim, ale w zasadzie szybko o niej zapomniano. Trio nie potrafiło bowiem stworzyć utworów zapamiętywalnych na lata - było poprawnie i po niemiecku rzetelnie, ale takim utworom jak Death Knell, Panzer czy Mr.Nobrain zwyczajnie czegoś brakowało. Nie można było oprzeć się myśli, że gdyby nie chodziło o muzyków z Accept i Destruction, niewielu zająknęłoby się o tej płycie. Brzmienie albumu było klarowne i pełne głębi, a za wszystko odpowiadał szwajcarski producent V.O. Pulver (ex-Poltergeist). Rutyniarze zabawili się doskonale: sekcja rytmiczna była atomowa, a Schmier wybornie spisał się jako wokalista w manierze Udo Dirkschneidera, przekrzykując gitarę Franka z zadziwiającą łatwością.
W w016 z czołgu wysiadł Herman Frank, jednak pancerny skład został uzupełniony aż o dwóch gitarzystów. Pierwszym był V.O. Pulver, a drugim Pontus Norgren - w ten sposób Pänzer stał się ekipą międzynarodową. Jeśli debiut był zdominowany przez kruszący heavy/thrashowy styl Franka, to na [2] gitarzyści wygrywali wspólnie różne heavy/powermetalowe motywy i zasadniczo był to krążek lżejszy gatunkowo. Już na samym początku udoadniał to painkillerowy Satan`s Hollow, przenoszący słuchacza do roku 1990, także za sprawą stylu śpiewania Schmiera, pod Halforda oczywiście. Potem jednak ekipa dawała więcej od siebie w surowym Fatal Command i tu styl niemiecki był zdecydowanie słyszalny. Ciekawe melodie nieco pod Primal Fear wykorzystano w zagranym w umiarkowanym tempie We Can Not Be Silenced, natomiast I`ll Bring You The Night to dosyć przeciętne nawiązanie do Accept/U.D.O. To samo dotyczyło Scorn And Hate, który po frapującym epickim wejściu rozwijał się w kierunku typowych szybkich kawałków U.D.O. z chórkami. Wolny Skullbreaker był nieco monotonny i próba wytworzenia mrocznego klimatu była nieudana. Ogólnie ta środkowa część płyty, choć nienagannie zagrana, była mało pomysłowa i na myśl przychodził niczym niewyróżniający się inny niemiecki zespół Squealer. W Bleeding Allies ekipa skręcała w obszary heavy/thrashu z głównego nurtu, a w The Decline grano ciężki heavy metal w miarowym tempie o cechach epickich - to jednak było kwadratowe teutońskie granie bez własnego szlifu. W Mistaken muzyka pojawiała się naprzemiennie mono w obu kanałach, ale poza tym to raczej coś jak Primal Fear w słabszej dyspozycji i dopiero w ostatnim Promised Land kwartet dawał popis porywającego heavy/powermetalowego grania w twardej niemieckiej manierze, choć nawet tutaj przewijały się echa stylu Dirkschneidera w refrenie. Produkcja po raz kolejny wyborna, wybijająca się ponad ogólne standardy gra sekcji rytmicznej z miażdżącym basem Schmiera oraz znakomite solówki gitarzystów. Wysokiej klasy muzycy nagrali średniej klasy album z heavy/power, na którym zabrakło większej oryginalności i chwytliwości kompozycji.
Herman Frank grał w Iron Allies, a V.O. Pulver w Messiah.

Schmier (Destruction, Headhunter), Herman Frank (Accept, ex-Hazzard, ex-Sinner, ex-Moon' Doc, Victory, ex-Thomsen, ex-Poison Sun)
Stefan Schwarzmann (ex-Running Wild, ex-U.D.O., ex-X-Wild, ex-Helloween, ex-Krokus, ex-Reece, Accept),
V.O. Pulver (ex-Carrion, Poltergeist, Gurd), Pontus Norgren (ex-The Ring, ex-The Poodles, Hammerfall)