Niemiecki zespół powstały w 1998 w Koblenz. Debiutancki singiel zawierał dwa kawałki - Resistence Is Futile i Beware - w konwencji true metalu. Na [2] zaproponowano własnie taki heavy w "czystej" postaci wyciągniętej niemal z lat 80-tych. Metal Inquisitor wreszcie udało się przekonać wytwórnię Iron Glory do dania im szansy, wcześniej łutu szczęścia szukali nawet w Singapurze. Dobra produkcja uwypuklała potężne bębny, jak to było w przypadku choćby Run For Your Life i Take Revenge z udanymi melodiami i zmianami tempa. Z kolei Zombie Driver i Get Down posiadały nieco z hard`n`heavy w amerykańskim stylu, ale bez jakichkolwiek znamion wygładzonej radiowej przebojowości. W poświęconym dominikańskiemu inkwizytorowi Bernado Gui pobrzmiewał tradycyjny amerykański heavy/power lat 80-tych. Z kolei w świetnym The Duke zastosowano patent na wzór Motorbreath Metalliki. Wielką niespodzianką był cover Open Fire Twardy Jak Skała, wykonany po polsku, choc z niewyartykułowanymi odpowiednio wyrazami. Powstała płyta eklektyczna, ale nie chaotyczna - o bardzo dobrym brzmieniu i autentycznej pasji wykonania. W 2003 zespół umieścił dwa kawałki Guinea Pig i Eye Of The Storm na splicie "Before The Apocalypse" z Ritual Steel.
[3] trzymał podobny poziom. Tytułowy Doomsday For The Heretic stanowił jasne i proste nawiązanie do stylu Judas Priest z połowy lat 80-tych - zarówno w sferze riffów, jak i halfordowego wokalu. To ostre granie przybrano dodającą wdzięku dozą niemieckiej kwadratowości. Thane Of Cowder to wariacja na temat Running Wild w nieco surowszej oprawie, choć ze specyficznym pirackim refrenem. Mocnym nawiązaniem do Iron Maiden był Star Chaser, a w Legion Of Grey słychać wyraźne wpływy Saxon. El Rojo śpiewał nieźle, obracając się wśród stereotypowych patentów heavymetalowego wokalu. Całość podkreślała klimatyczna okładka autorstwa Jowity Kamińskiej. [4] nagrano 14 lipca 2006 podczas występu na festiwalu "Headbangers Open Air". W 2008 ukazał się oficjalny bootleg Garage Nights, zawierający m.in covery Stab In The Back Witchfynde, It`s Electric Diamond Head, Invader Judas Priest i Eye Of The Storm Sweet Savage.
[5] rozczarowywał, a Metal Inquisitor zaczęli wyraźnie ustępować pola rodzimemu Metal Law w kategorii niemieckich zespołów truemetalowego podziemia. Album zawierał niby to co zwykle - tradycyjne true granie, ze starodawną perkusją, typowym śpiewem El Rojo i sztampowym zestawem riffów - tym razem odgrzewanych bez polotu, nutki żartu i autentycznego zaangażowania. Co prawda godzina powtarzających się riffów nie powinna być żadnym dyshonorem, pod warunkiem stworzenia atrakcyjnych melodii i ciekawych refrenów. Tutaj jednak ich zabrakło, bo trudno uznać było za interesujące nagromadzenie elementów belgijskich i holenderskich grup z lat 80-tych, okraszonych mocno złagodzonymi refrenami w połączeniu z nie występującą wcześniej niemiecką topornością. Nie było to ociosanie w stylu Grave Digger czy Paragon, a raczej cecha drugoligowej kapeli z niemieckich lokalnych koncertów. Wcześniej Inkwizytorzy potrafili w kapitalny sposób wykorzystać to co podsunęły inne sławne grupy i zmontować z tego pełne staromodnego wdzięku utwory. Tym razem postawili na samych siebie i przegrali, bo próba stworzenia własnej tożsamości w graniu true heavy nie była możliwa w oparciu jedynie o zestaw riffów odegranych w kilku konfiguracjach w zaprezentowanych kompozycjach. Jednocześnie zniknęły gdzieś metalowy czad i rycerska epickość. Był momenty i przebłyski, ale ginęły w ogólnym natłoku metalu ogranego i wymuszonego.
Stefan Hüskens grał potem w Desaster, Decayed, Deathfist, Carnal Ghoul, Asphyx i Sodom. Jochen Blumenthal i Cliff Bubenheim założyli Midnight Rider. Havoc bębnił w heavymetalowym Moontowers (EP-ka The Arrival w 2018 i Crimson Harvest w 2020).