Kanadyjska grupa heavy-rockowa założona w Toronto w 1974 przez byłych członków Leigh Ashford, King Biscuit Boy i Outlaw Music. Pierwszy singiel Can`t You See I`m A Star / Out Of The Darkness Into The Fire testowo rozprowadziła wytwórnia Yorkville Records. Obiecujące brzmienie nagrań spodobało się prezenterowi stacji radiowej Chum AM, a ich zaangażowanie w ich emisję doprowadziło do podpisania kontraktu z Polydor w grudniu 1974. Debiut po części wyprodukował Mark Smith z Bachman-Turner Overdrive, a płytę nazywano także Czarnym Albumem. Podczas nagrywania materiału w kalifornijskim studio Van Nuys okazało się, że tuż za ścianą swoje utwory na krążek Teaser nagrywał młody uzdolniony gitarzysta Tommy Bolin (ex-James Gang), któremu spodobało się konkretne granie Moxy. Dlatego nie wahał się długo, kiedy manager Roland Paquin poprosił go o nagranie solówek na [1] (początkowo nagrać je miał Earl Johnson, ale doszło na tym tle do jego konfliktu z producentem). Bolin zresztą jeszcze w tym samym roku zastąpił samego Ritchie Blackmore`a w Deep Purple. Duet Bolin-Johnson zagrał fenomenalnie, ale ze względów prawnych na okładce zamiast nazwiska tego pierwszego wrzucono Buddy`ego Caine`a, który dołączył do Moxy dopiero po ukończeniu sesji. Ponadto w Fantasy słychać pianistę z grupy Bolina - Toma Stephensona. Zaczynający się dramatycznie Fantasy przechodził w wolno narastający hymn o utraconej miłości, którego kulminacją była solówka Bolina. Sail On Sail Away podążał podobnym schematem: zaczynał się spokojnie od gitar akustycznych, po czym przechodził w ciężki boogie-rock w stylu Foghat. Funkowa zagrywka na wzór The Ocean Franka Zappy spadała jak grom z jasnego nieba w znanym już Can`t You See I`m A Star, a sunący riff Johnsona idealnie pasowałby do późniejszych albumów kapel pokroju Soundgarden. W dalszej części płyty dopiero ociężały blues-rockowy Train dawał nieco wytchnienia, a kończący album pełen pasji Out Of The Darkness zataczał koło i wracał do temp z początku płyty, zaskakując nieco sabbathowym riffem. Do sukcesu przyczyniło się przede wszystkim ostrzejsze brzmienie, jak i duże wsparcie wytwórni Polydor (filii PolyGram), która wytłoczyła tysiące egzemplarzy debiutu (także w USA). Udany rok przypięczetowano trasą koncertową po rejonie Ontario i Quebec.
W ciągu roku Moxy przekształcili się z kapeli barowej w czołowy zespół Kanady. Dlatego wyjątkowo starannie przygotowywano następny materiał, a [2] powstał w studio Sound Stage w Toronto pod okiem producenta Jacka Douglasa (m.in. współpraca z Aerosmith). Entuzjastyczne recenzje przyrównywały płytę do dokonań Deep Purple i Aerosmith właśnie. W wielkiej Brytanii album dołączono do magazynu "Sounds" z jedyne półtora funta. Dziennikarz Geoff Barton (późniejszy założyciel "Kerrang!") określił Moxy jako "kanadyjski Zeppelin". Trudno było nie podzielać jego entuzjazmu, gdy Take It Or Leave It doszedł do pozycji 14 na kanadyjskich listach przebojów, a Cause There`s Another - do 16. Cieszące się popularnością tournee osiągnęło swoje apogeum w Texasie, gdzie zespół supportował Black Sabbath. Następnie grupa pokazała swoje umiejętności w Kalifornii, Illinois i Missouri. [3] był jeszcze mocniejszy od poprzedników, a kwintet został w 1977 nominowany do kanadyjskiego odpowiednika nagrody Grammy (Juno Award) w kategorii "Najbardziej Obiecujący Zespół Roku". Największą popularnością cieszyły się Are You Ready?, I`ll Set You On Fire i tytułowy Ridin` High, które jednak uznano za zbyt agresywne, by promować je w radio. W tym celu wybrano wolniejszy Another Time, Another Place. Poza Kanadą nowe wydawnictwo świetnie sprzedało się w południowej części USA, gdzie promowano materiał na trasie z AC/DC i Styx.
Intensywne życie w trasie w końcu jednak dało o sobie znać. Dni wypełnione rock`n`rollem, narkotykami i panienkami prowadziły stopniowo do samodestrukcji nawet tak utalentowanych muzyków, jacy tworzyli Moxy. Buzz Shearman zdecydował się odejść pod koniec 1977 cierpiąc nie tylko z powodu nadużycia alkoholu, ale także choroby strun głosowych (groziła mu całkowita utrata mowy). Wokalistą został Michael Rynoski (właśc. Joseph Michael Rynoski, ur. 8 stycznia 1955), zatrudniono także bębniarza Danny`ego Bilana. Na [4] głównym problemem okazał się niezbyt przystający do warstwy muzycznej głos nowego śpiewaka, budzący pewne zastrzeżenia. Wszystko brzmiało jakby muzycy poddali się presji wytwórni i na siłę nagrali komercyjny materiał, przy okazji łagodząc styl. Mimo to udało się na fali popularności umieścić Under The Lights oraz High School Queen na kanadyjskich listach przebojów. Sukces zdyskontowano podczas występu na "Canadian World Music Festival" u boku Aerosmith, Johnny`ego Wintera, Teda Nugenta i Triumph. Fani jednak tęsknili za wokalem Shearmana, który założył projekt Buzz Saw. Kiedy latem 1978 odszedł Earl Johnson, pozostali zdecydowali się zawiesić działalność. Gitarzysta stwierdził nawet po latach, że "[4] nie był nawet albumem Moxy z prawdziwego zdarzenia".
Terry Juric pojawił się na Keep The Dogs Away Thor w 1978, a nastepnie zawiązał współpracę z popowym piosenkarzem Stanley`em Frankiem (Play It Til It Hurts; 1980). Bill Wade wpierw bębnił na Wispear The Cry w 1980, a następnie uformował Bongo Furies. W marcu 1980 kandydatura Buzza była przez moment rozważana po śmierci Bona Scotta, kiedy bracia Young szukali nowego frontmana w AC/DC. W 1982 Shearman, Johnson i Wade wspomogli młodą i utalentowaną wokalistkę Lee Aaron przy nagrywaniu jej debiutu The Lee Aaron Project w 1982. Starania muzyków do wskrzeszenia Moxy zostały brutalnie przerwane na wiele lat, kiedy 16 czerwca 1983 Buzz zginął w wypadku motocyklowym na północ od Toronto w wieku 33 lat. Poruszeni tym faktem pozostali muzycy najlepszego składu zebrali się, aby oddać hołd wokaliście na [5], prezentującym najbardziej znane przeboje Moxy, ale też trzy niepublikowane kawałki z Shearmanem: Trouble, Eyeballs oraz Highway. Maxim, Caine, Juric i Bilan stworzyli projekt Voodoo, który jednak nie zarejestrował materiału studyjnego. Gitarzysta oddał po raz kolejny pamięć nieżyjącemu frontmanowi utworem Feed The Fire, który trafił na w 1994 na kompilację Best Of Moxy: Self-Destruction.
W 1999 udało się Billowi Wade`owi doprowadzić do wznowienia działalności Moxy. Wraz z Earlem Johnsonem i Buddy`m Caine`m, postanowił nagrać nowy album po ponad 20 latach przerwy. [6] stanowił powrót do hard rockowych korzeni. Wokalista Brian Maxim nie był tak naprawdę świeżym nabytkiem, gdyż już w 1977 zastępował na trasie niedysponowanego Buzza, udzielał się także w Voodoo. Krążek zawierał m.in. Working Man (autorstwa Wade`a sprzed wielu lat), Yuccatan Man (niepublikowany kawałek Caine`a) oraz Walking On The Wild Side (autorstwa Johnsona z 1977). W ostatnich dniach prób, Wade (który ścieżki basu nagrywał z klawiszy) źle się poczuł i nie był w stanie udać się na trasę. W związku z tym do współpracy zaproszono bębniarza Kima Hunta i basistę Jima Samsona. U Billa wykryto raka, który ostatecznie pokonał perkusistę 27 lipca 2001 w wieku 53 lat. W celu uczczenia 25-lecia działalności, Moxy zagrali w San Antonio koncert z Saxon, dużym odzewem cieszyły się także występy w 2004 z Budgie i Michaelem Schenkerem. Podpisanie nowego kontraktu z firmą Bullseye Records zaowocowało realizacją koncertowego "the best of" - [7] nagrano w Pickering - w sekretnej hali, do której fani wchodzili na specjalne zaproszenie. W 2003 Brian Maxim opuścił szeregi Moxy, zastapił go Alex Machin z A Foot In Coldwater. 26 sierpnia 2005 zespół zagrał Can`t You See I`m A Star i Cause There`s Another na żywo w studio telewizji w Toronto. Mike Reno stanął za mikrofonem w Loverboy.
Dyskografię uzupełnia DVD You Can`t Stop The Music...The Buzz Shearman Years z 2009. Kompozycje Train oraz Time To Move On umieszczono na boxie Bolina The Ultimate: The Best Of Tommy Bolin w 1989. W 2004 rozgłośnia radiowa w San Antonio umieściła Moxy na 87 miejscu w rankingu "104 najlepszych zespołów wszechczasów" (wyprzedzili m.in. Quiet Riot, Mötley Crüe, Whitesnake, Queensryche i Iron Maiden). Nazwa formacji pojawiła się w artykule Davida White`a "Top 6 Classic Rock Bands You Never Knew You Didn`t Know", obok m.in. Ram Jam i Tucky Buzzard. W 2009 Moxy nagrali z Valerie Shearman (byłą żoną Buzza) numer autorstwa Dona Colemana Loud, Hard, Fast & Wild.