Japoński zespół powstały w 1971 na Okinawie. Wyspa od czasów wojny była bazą jednostek amerykańskich, ale w 1972 powróciła pod zarząd administracji w Tokio. George Murasaki w 1967 ukończył Uniwersytet w Kalifornii z zakresu matematyki i informatyki, ale znalazł również czas by praktykować grę na pianinie i organach. Po powrocie do ojczystego kraju, rozpoczął werbunek do zespołu rockowego (m.in. dwóch braci Shiroma). Na samym początku sześciu młodych muzyków zyskało popularność występując właśnie przed żołnierzami USA. Przełom nastapił w sierpniu 1972, kiedy to na kilka koncertów do Japonii przyjechali Deep Purple. Młody George Murasaki i jego koledzy byli pod tak ogromnym wrażeniem Purpury, że postanowili grać podobnie do Gillana i spółki. W 1974 bębniarz Eiichi Miyanaga opuścił szeregi formacji i dołączył do Condition Green, ale powrócił do Murasaki na początku 1975. Do lipca 1975 on i Kuniyoshi Shigetoshi byli perkusistami na równych zasadach, ale po odejściu tego drugiego Miyanaga otrzymał etat na stałe. W tym czasie pojawiła się oferta kontraktu ze strony wytwórni Tokuma Japan. Debiut sprzedał się w pokaźnej liczbie 40 000 i był po prostu wielkim hołdem dla Deep Purple. Już dynamiczny początek w postaci Double Dealing Woman wyjaśniał tą kwestię aż za dobrze, a numer był zadziwiająco spójny pod względem żarliwej melodyjności. Formacja spisała się na medal także w niełatwym do zagrania Devil Woman. Japończycy zaprezentowali się jako ekipa zwarta i nastawiona na sukces, co udowadniał przebojowy Rock And Roll Nightmare. Hołdem dla Deep Purple był ich wiernie odegrany cover Lazy. Z kolei Do What You Want ukazywał świetną współpracę między gitarzystami a samym Murasakim, szalejącym na Hammondach. Dość przeciętne wrażenie po ponad 9-minutowym instrumentalnym Maze na szczęście zaciemniał kończący płytę Far Away z bardzo dobrym śpiewem Masao Shiromy.
Również [2] wypełnił znakomity, a momentami wręcz porywający, heavy-rock utrzymany w stylu Purpli z najlepszego okresu. Doomsday był prawdziwym killerem-otwieraczem, ze świetną rozbujaną sekcją rymiczną i kapitalną współpracą Hammondy-gitary. Zresztą Higa i Shimoji blackmore`owe zagrywki mieli opanowane do perfekcji. Jedynym elementem różniącym Murasaki od Deep Purple był wokal - Gillan niestety był tylko jeden. Przebojowy Fly Me Away nasuwał wspomnienia nie tak znów odległego w czasie Fireball - także ten kawałek okraszono znakomite solówkami gitarowymi i organowymi. Nie zawodziły Let Me Go oraz Wings Of Love, choć jakością ustępowały dwóm pierwszym utworom (zwłaszcza ten drugi pod względem wokalnym). W 9-minutowym Mother Nature`s Plight było jakby najmniej purpury, a najwięcej Murasaki. Słabo natomiast prezentował się bezpłciowy Take You For A Ride. Główny riff z Just A Rock`n`Roll Band przypominał ten ze Smoke On The Water - to nie była muzyka odkrywcza, ale na tyle udanie zbliżona do Deep Purple, że wręcz fascynowała. Zespół koncertował znów w amerykańskich bazach w Japonii, protestując przede wszystkim przeciwko wojnie w Wietnamie. W maju 1978 ukazał się singiel Starship Rock`n`Rollers / Another Lonely Day, z których ten pierwszym był niesamopwitym heavy-rockowym killerem i aż dziw, że nie znalazł się na albumie. Drugi numer to niestety łzawa ballada w stylu soul. Ten okres podsumował dwupłytowy koncertowy [3] z Okinawy, na który wrzucono rozciągniętą 15-minutową wersję Mother Nature`s Plite, jak również dwa covery: Tush ZZ Top i Fireball Deep Purple.
W 1977 najpopularniejszy japoński magazyn muzyczny "Music Life" w swoich rankingach ocenił George`a Murasakiego jako najlepszego klawiszowca, Miyanaga zajął trzecie miejsce wśród perkusistów, Toshio Shiroma - piąte miejsce wśród basistów, Masao Shiroma - szóste miejsce wśród wokalistów, a obaj gitarzyści - ex equo dziesiąte miejsce w swojej kategorii. Niestety, pomimo wszystkich sukcesów i dość nieoczekiwanie, na początku 1978 formacja przestała istnieć. George Murasaki założył Mariner, w którym śpiewał Hiroto Arasaki pod pseudonimem John Patterson. Eiichi Miyanaga również współpracował z Arasakim w nieszczęsnym Heavy Metal Army, a perkusista przeszedł potem do znacznie ciekawszego progresywno-hard`n`heavymetalowego Eastern Orbit (Future Force w 1982 i koncertówka Journey to Utopia / Eastern Orbit Live! w 1983). Pod koniec 1983 oryginalni członkowie Murasaki zebrali się ponownie na tournee, które pozytywnie wstrząsnęło sceną japońską. Kolejna koncertówka dawała nadzieję, że ekipa nagra coś nowego w studio, do czego nie doszło i to przez następne trzy dekady. Dopiero w 2010 doszło do wydania kolejnej płyty - ze wspomnianym Arasakim na wokalu i nowym basistą. Nowe oblicze Murasaki miało wiele z dawnych lat, Hammondy dalej czarowały, ale wszystko brzmiało ostrzej i ciężej. Na [10] trafiły m.in. nowe wersje Starship Rock`n`Rollers i Double Dealing Woman.
Eiichi Miyanaga ponadto bębnił i śpiewał w Zodiac. W 2002 Masao Shiroma został aresztowany za włamanie do sklepu przez okno, napaść seksualną na sprzedawczynię oraz kradzież 30 000 jenów. Pomimo ucieczki, Shiroma został złapany i skazany na trzy lata pozbawienia wolności.

Hiroto Arasaki (ex-Heavy Metal Army, ex-Eastern Orbit)