Szwedzka formacja powstała w 1989 w Sztokholmie. Za nazwę posłużył utwór Slayer z płyty Reign In Blood z 1986. Seria demówek ("Realm Of Terror" z 1989, "Slow Asphyxiation" z 1990 i "Unholy Prophecies" z 1991, a także EP-ka The Call z 1993) zdobyła w końcu uznanie szefów Black Mark. Nagrane dla tej wytwórni trzy pierwsze wydawnictwa wypełnił death metal o dość mrocznym zabarwieniu. Już debiut okazał się beneficjentem wcześniejszych sukcesów Entombed i Dismember. Niestety ekipa wydała pierwszy album późno, a kilkuletnia przerwa która później nastąpiła sprawiły, że Necrophobic pozostał w cieniu innych szwedzkich kapel deathowych, w tym szczególnie Edge Of Sanity. Krążek był świadectwem zmian jakie mniej więcej od 1993 zaczął przechodzić death metal: od brutalnej chropowatości do melodyjności i chwytliwości Dark Tranquility, At The Gates i In Flames. Ten album sadowił się dokładnie pośrodku tych skrajności - z jednej strony zasypując słuchacza motorycznymi i niezbyt skomplikowanymi riffami gitarowymi (inspirowanymi twórczością Celtic Frost), perkusyjnymi galopadami (pozbawionych jednak blastów czy zawrotnych prędkości) oraz wyziewowym krzyko-skrzekiem Andersa Storkirka, przypominającym trochę pierwotną manierę wokalną Johana Edlunda z Tiamat. Obok tych tradycyjnych dla gatunku elementów płycie nie brakowalo dużej dawki melodyjności, stosowania w pracy gitar blackowego efektu tremolo, chwytliwych prostych solówek, masywnych zwolnień na wzór angielskich kapel doom/deathowych i wreszcie klimatycznych wstawek z wykorzystywaniem brzmień gitar akustycznych czy klawiszy. Na pograniczu starego i nowego mieściło się również brzmienie, które jak na szwedzką kapelę deathmetalową przystało było surowe, mroczne i utrzymane w jesienno-zimowych klimatach. Najsłabszym ogniwem płyty był nie do końca wyrównany poziom wszystkich kompozycji, którym w wielu momentach brakowało chwytliwości. Najmocniej ten zarzut dotyczył utworów najstarszych, wyjętych z demówek i ponownie nagranych. Przy utrzymywaniu większości materiału w średnim marszowym tempie - tylko od czasu do czasu przyspieszającym bądź zwalniającym - oraz sporą jak na standardy deathowe długość całości, słuchacz otrzymywał krążek mogący miejscami nudzić i straszyć dłużyznami. Ryzykownym rozwiązaniem było umieszczenie prawie wszystkich najlepszych piosenek na początku. Podobać się bowiem mógł zarówno ozdobiony ciekawym intrem Awakening z intensywnym riffowaniem, ozdobiony rewelacyjnym nastrojowym zwolnieniem i konkretną solówką Before The Dawn i przede wszystkim ambitny i wyjątkowo mroczny The Nocturnal Silence. Ten zestaw uzupełniał odrobinę wolniejszy, za to konkretnie dociążony gitarowo Unholy Prophecies. Druga połowa płyty to głównie wściekły Sacrificial Rites oraz ozdobiony plejadą melodyjnych solówek i ciekawych motorycznych zagrywek Where Sinners Burn.
[4] stanowił nieprzejednany przejaw wrogości dla chrześcijaństwa i jego wyznawców. Krążek zawierał utrzymany w średnich i szybkich tempach death o krystalicznie czystym brzmieniu. Brak nadzwyczajnej brutalności Necrophobic doskonale nadrabiali wściekłością i nienawistnym przekazem. Było to granie raczej proste, bez technicznych łamańców czy wirtuozerii instrumentalnej. Materiałowi nadano namiastkę chwytliwej przebojowości, której tak brakowało na dotychczasowych dokonaniach. Zwracały uwagę pędzący Into Armageddon oraz odmienny od całości, wolny i szeptany One Last Step Into The Great Mist. Ma [6] grupa z krzykliwych buntowników przeobraziła się w ekipę świadomych swojej siły i klasy artystów. Powierzchownie nie było tu w zasadzie żadnych elementów, które mogłyby wróżyć tej płycie powodzenie. W tym jednak właśnie tkwiła moc muzyki Szwedów, którzy zaklęli w tych utworach esencję posępności, mroku i duchoty. Porażała formalna doskonałość, na uwagę z pewnością zasługiwała niesamowicie czytelna produkcja. Wrażenie robiło tło poszczególnych kompozycji - wachlarz smaczków, które stawały się oczywiste dopiero po wielokrotnym przesłuchaniu. Bloodshed Eyes nie zabrzmiałby tak przekonywająco, gdyby nie zróżnicowane tempa i wielogłosowe partie wokalne. Blasty nadal stanowiły podstawę stylu Necrophobic, ale tym razem wkradła się tu spora dawka melodyjnych dźwięków na nieco wolniejszych obrotach. Cieszyła lekkość z jaką kwartet poruszał się w ramach dość gęstych numerów i ten rasowy dobór riffów wypadł niewymuszenie. Cieszyła również sprawność perkusisty Joakima Sternera, z dużą swobodą przesuwającego się z blackowych rejonów na deathmetalowe pole.
Dyskografię uzupełniały: EP-ka Tour z 2003 (zawierająca m.in. covery Slayer, Venom, Bathory, Autopsy i Iron Maiden), kompilacja Satanic Blasphemies z 2009 (wczesne demówki i EP-ka The Call) oraz singiel Pesta / Slow Asphyxiation z siepnia 2017. Tobias Sidegard śpiewał potem w gotycko-rock-metalowym Order Of Isaz (EP-ka Order Of Isaz w 2009 i album Seven Years Of Famine w 2014). Anders Strokirk występował w thrash/deathmetalowo-rock`n`rollowym Blackshine (Our Pain Is Your Pleasure w 1997, Soulless & Proud w 2001, Lifeblood w 2006 i Soul Confusion w 2012) oraz deathmetalowym Mykorrhiza (EP-ka Mykorrhiza w 2002, Northern Remembrance w 2006 i Kingdom Lost w 2012). Sebastian Ramstedt i Johan Bergebäck dołączyli do hard rockowego Black Trip. Fredrik Folkare grał z Alexem Fribergiem Firespawn (Shadow Realms w 2015, The Reprobate w 2017 i Abominate w 2019), a potem już sam do Eclipse.

Fredrik Folkare (Unleashed), Robert Sennebäck (ex-Dismember), Allan Lundholm (Interment)