Szwedzka grupa założona w 1999 w Sztokholmie. Dwie pierwsze płyty przeszły właściwie bez echa - większy rozgłos debiutowi nie przyniosły nawet gościnne występy Kee Marcello i Matsa Olaussona. Po kilkuletniej przerwie zespół wrócił ze znacznie ciekawszym [3], nadal obracając się gdzieś na pograniczu hard rocka i melodyjnego lekkiego metalu. Kiedy mix powierzono Dennisowi Wardowi od razu było wiadomo, że stylistycznie dzieło zostanie zorientowane w stronę AOR. Tak też się stało, choć Martensson nie zapomniał o elementach, do których Eclipse zdążył fanów przyzwyczaić, jak soczyste gitary, moc, charyzma wokalisty i kilka przyjemnych akcentów sekcji rytmicznej. 40 minut muzyki skondensowano do rockowej soczewki. Numery orbitowały wokół 3 minut, przez co zrezygnowano z niepotrzebnych dłużyzn i rozwlekania form kombinowanych wokół jednego motywu. Przy takim natłoku niezłych melodii i solówek, formuła Szwedów wydawała się idealna. Do faworytów należały niewątpliwie Breaking My Heart Again, How To Meant A Broken Heart, Wylde One i Unbreakable.
Najlepszym osiągnieciem formacji był żywiołowy [4], który wypełniły niesamowicie energetyczne kawałki, których entuzjazm potrafił się udzielić słuchaczowi. Motywem wiodącym był głos Martenssona, a cała stylistyka po prostu się nie nudziła. Fani wręcz sięgali po tą płytę z nadziejami, że będzie utrzymany właśnie w takiej stylistyce jak poprzednie. Muzycy fundowali huśtawkę nastrojów: od bardzo dobrego otwieracza Wake Me Up przez drapieżny tytułowy Bleed And Scream, kilka cięższych riffów, a nawet trochę walcowatych patentów po akceptowalne fragmenty balladowe (przywodzące na myśl dokonania Poison czy Cinderella). Z typowych ballad zrezygnowano, a w zamian położono nacisk na spokojne rozwinięcia i nabieranie tempa. Ekipa potrafiła ze stonowanego rozwinięcia przez niemal orkiestralną pompatycznośc przejść w szybsze riffowanie jak to miało miejsce w A Bitter Taste. Miękkie brzmienie - charakterystyczne dla wytwórni Frontiers - w tym przypadku pasowało jak ulał. Niby serwowano zatem ultra-melodyjne granie, ale właśnie zmixowanie instrumentów w solidną ścianę nadało albumowi klimatu dystansującego się od miałkiego AOR. Wydawało się więc, że Eclipse oferowało to co najlepsze w gatunku, czerpiąc inspiracje zarówno z amerykańskiego hard rocka, jak i skandynawskich klasyków.
W 2014 ukazała się ponownie zremixowana wersja [3] jako Are You Ready To Rock MMXIV, a w rok później kontynuujący dobrą passę [5]. Ultramelodyjne granie nadal stroniło od powtarzalności i banału. Chwytliwe refreny, idealne do przytupywania riffowanie i zmyślna produkcja (dzięki której mimo gęstych klawiszowych ścian muzyka nie traciła "pazura"). Niby było to granie do bólu przewidywalne, ale nieodmiennie każda płyta Eclipse krzesała nowe pokłady entuzjazmu. Krążek nie tylko utrzymywał napięcie poprzedników, to w trakcie swego trwania to odczucie potęgował. Pojawiały się naturalnie smaczki w postaci wstawek akustycznych gitary i pianina - czasem zaszyte pomiędzy tumult instrumentów i trudne do wyłapania. W całym urodzaju dobrych utworów, jedynymi odstępstwami były: power-ballada Live Like I`m Dying (wywołująca tylko odruchową aprobatę) i southernowo-hairmetalowy Breakdown w konwencji wczesnego Bon Jovi. Reszta numerów była niezła i z powodzeniem można było wybierać spośród nich singla. Ciekawostką był fakt, że do składu powrócił perkusista Ulfstedt - tym razem w roli basisty.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Erik Martensson - Nordic Union i W.E.T.
  
• Frederik Folkare - Unleashed, Necrophobic, Firespawn (Shadow Realms w 2015, The Reprobate w 2017 i Abominate w 2019), Dead Kosmonaut (Expect Nothing w 2017, EP-ka Rekviem w 2019 i Gravitas w 2020) oraz brzmiący niczym późny Rainbow Sign Of The Wolf (Sign Of The Wolf w 2025)
  
• Magnus Henriksson - Toby Hitchcock (Mercury`s Down w 2011), Jimi Jamison (Never Too Late w 2012), W.E.T. i Knights Of The Realm
  
• Magnus Ulfstedt - Toby Hitchcock, Jimi Jamison, Nordic Union i Ginevra (We Belong To The Stars w 2022 i Beyond Tomorrow w 2025)
  
• Robban Bäck - W.E.T. i Age Sten Nilsen`s Ammunition (Shanghaied w 2014)
  
• Manuel Letter - Angus McSix (Angus McSix And The Sword Of Power w 2023)
  

Frederik Folkare (ex-Scudiero), Robban Bäck (ex-Balls, ex-Baltimoore, ex-Prey), Magnus Ulfstedt (ex-Grand Design, Nordic Union)