Fińska formacja heavymetalowa założona w 1977 w Nakkila. W swej muzyce połączyła elementy Black Sabbath i Motörhead, z gwałtownym szałem potężnych akordów. Debiut nie wróżył niczego dobrego, a na całości negatywnie zaważył niski budżet, słaba produkcja i kiepki wokal Hämäläinena. Wówczas Ruffneck z wokalistą podziękowali za współpracę dotychczasowym muzykom i pod koniec 1982 przenieśli się do Szwecji, gdzie klimat dla heavy metalu był znacznie bardziej sprzyjający. Tam z nową ekipą nagrano bezkompromisowy [2], na którym riffy odwoływały się już bezpośrednio do Judas Priest i Iron Maiden, a pośrednio do innych kapel NWOBHM. Rytmiczne riffowe kompozycje w szybko-średnich tempach okraszono niezłym brzmieniem i ognistymi ostrymi solówkami dwóch gitar. Hämäläinen poprawił swój warsztat, a jego wokal nabrał charakterystycznej chwytliwej barwy. Najwybitniejszym kawałkiem był nagrany w duchu Mercyful Fate i Pagan Altar okultystyczny Black Candles. Sycząca blachami perkusja nabijała rytm z pasją - zarówno w szybkich killerach jak Search Lights, jak i w utworach wolniejszych o prostej konstrukcji w stylu Fortune. Nieźle poczynali sobie obaj gitarzyści i solówka na otwarcie Megalomaniac wypadła rewelacyjnie, podobnie jak cały numer - drapieżny rock`n`rollowy heavy w angielskim stylu, gdzie wszystko stanowiło jedynie pretekst do zaprezentowania metalowego luzu. To wzorowanie na NWOBHM słychać było również w Gambler z niezłym refrenem oraz Stop Believin` z pewnymi echami Iron Maiden w sferze gitar. Z kolei surowe riffowe granie z rejonu Newcastle zawarto w podsumowującym krążek tytułowym Fire In The Brain. Wszystko trwało zaledwie niecałe 28 minut, ale wydłużenie tego krążka spowodowałoby umknięcie krótkiego, szybkiego i "brudnego" przekazu. Okładkę ozdobiła ręka należąca do Quorthona z Bathory, dzierżąca płonącą czaszkę na wzór Hamleta. Jak na warunki produkcyjne w Szwecji w tym czasie, uzyskano znakomite brzmienie - ostre, klarowne i selektywne, co dodatkowo podnosiło walory tego albumu. Krążek zwrócił uwagę fanów na Finlandię, dając pozytywną energię innym zespołom z tego kraju i nadzieję na sukces. Niestety, zespół tego sukcesu dla siebie zdyskontować nie umiał. Trochę krytykowany za satanistyczne podteksty, na kolejnych wydawnictwach znacznie złagodniał, co słychać było już na EP-ce Turn The Cross Upside Down z 1984. Formacja przerzuciła się na ugładzony hard rock i przepadła w tłumie. Skład się zmieniał, a kolejne albumy cieszyły się coraz mniejszym zainteresowaniem. W końcu zniecierpliwieni szefowie wytwórni Black Mark zerwali kontrakt, co doprowadziło do zakończenia działalności Oz pod koniec 1991.
Jukka Homi grał potem jako Jukka Lewis w popularnej rockowej kapeli Yö. [6] był jednym z najbardziej zaskakujących powrotów w świecie heavy metalu. Nagrany po 20 latach album brzmiał bardzo świeżo, choć jednocześnie odnosiło się wrażenie przebywania w połowie lat 80-tych. Wiele z numerów nagrano na nowo: motörheadowy Search Lights, zakorzeniony w debiucie Iron Maiden Fire In The Brain i nieco hard rockowy Gambler pochodziły z [2], a Third Warning z zadziornym riffem i nawiązujący do Judas Priest Total Metal nagrano na [3]. Do tego dochodziła ekscytująco brzmiąca nowa wersja Turn The Cross Upside Down. Między starymi klasykami a nowymi kompozycjami nie słychać było stylistycznych rozbieżności, co tworzyło ostatecznie spójną sentymentalną podróż w przeszłość. Płyta udanie mieszała zadziorność ery NWOBHM z hard rockowym szaleństwem. Wokal Hämäläinena procentował doświadczeniem zebranym w ciągu minionych dekad, orbitując w średnio-wysokich urozmaiconych partiach. Za sukcesem stały również świetnie dostrojone gitary duetu Hautamäki-Petander, nadając utworom moc i melodyjność. Tytułowy Burning Leather sadowił się pomiędzy spuściznami AC/DC i Krokus, a hard rockową komercją w pozytywnym sensie emanował Enter The Stadium. Poparty teledyskiem Dominator wyrażał natomiast właściwego ducha całego krążka. Oz zapewniali niecałe 43 minuty rozrywki i heavymetalowego szaleństwa, o które po tylu latach trudno ich było posądzać.
Na [8] pojawiały się hard rockowe inklinacje w niezłych stadionowych rockerach typu Goin` Down, Spiders czy Switchblade Alley. Esencją tej płyty był jednak tradycyjny heavy metal - doskonałym przykładem był pełen dostojnego dramatyzmu Prison Of Time czy potoczysty Revival, w który Oz nawiązywał do własnej przeszłości, kiedy Finlandia na metalowej mapie świata jeszcze niewiele znaczyła. Zaraz potem olschoolowy The Ritual, ale ten numer pomimo sporego dynamizmu był mniej udany, szczególnie w refrenie ze skandowanymi chórkami. Vince Kojvula śpiewał dobrze, łącznie z ekstatyczym krzykiem w wysokich partiach i predyspozycjami do śpiewu heroicznego, Zespół bardzo dobrze prezentował się także w balladowym Long And Lonely Road z pełnym sentymentalnej nuty refrenem. Ostatnia część płyty została określona jako bonusowa, ale to nie były jakieś stare i na nowo nagrane numery. Rozbudowany Diving Into The Darkness to klasyczny heroiczny heavy metal z przewidywalną melodią i najbardziej czekało się tu na fragment instrumentalny - faktycznie, zniszczenie gitarowe było spore i działo się bardzo dużo. Break Out to rzemieślniczy heavy w stylu lat 80-tych i niewiele ponadto, a Kingdom Of War nagrano z udziałem publiczności i był to udany przykład miarowego grania tradycyjnego heavy metalu. Obaj gitarzyści tworzyły pewny duet, solówki naprawdę udane, bas zdecydowany, a Pekka Ruffneck nadal w wybornej formie, pomimo upływu lat. Oz nagrał krążek udany, na którym szacunek dla metalowej tradycji łączył się z wieloma zapadającymi w pamięć melodiami i niezłym wykonaniem.
Dyskografię uzupełniała składanka Vinyl Tracks z lutego 2012, w której skład weszły nagrania z [3], [4] i EP-ki Turn The Cross Upside Down.

Jukka Homi (ex-Sarcofagus)