Argentyński zespół założony w 1970 w Buenos Aires przez śpiewającego gitarzystę Norberto Napolitano (ur. 10 marca 1950). Muzyk rozpoczynał swoją karierę w późnych latach 60-tych w pop-rockowych kapelach Los Abuelos i Los Gatos. Jego gitarowymi guru byli B.B. King, Muddy Waters i Eric Clapton. Wydany w styczniu 1971 debiut był doskonałym przykładem potęznie brzmiącego heavy/bluesa. Ta kombinacja brzmiała miesjcami tak ciężko, że wszystko zahaczało o doskonałego heavy/rocka, jak to miało miejsce w przypadku Algo Ha Cambiado, Gris Y Amarillo z wokalem jakby w tle, Hansen czy sabbathowego Especies Sabbath. Na krążek trafiły również heavy/bluesowy El Viejo, 105-sekundowy Adios Willy - zupełnie niepotrzebny żart na pianinie czy wreszcie najzwyklejszy blues El Hombre Suburbano. Wszystko kończył blisko 9-minutowy Adónde Está La Libertad - rozpoczynający się heavy/bluesowo utwór, przeistaczający się od czwartej w niezwykłe bluesowe jam session będące skrzyżowaniem dokonań Jimi Hendrixa, Cream i Groundhogs.
Skład Pappo`s Blues nie okazał się trwały i w przyszłości miał się ciągle zmieniać. Wpierw basista David Lebón dołączył jako perkusista do Color Humano i został zasapiony przez Carlosa Pignattę. Następnie podczas sesji nagraniowej odszedł bębniarz Amaya (dołączył wpierw do La Pesada i następnie do Pescado Rabioso), a jego miesjce zajął Luis Gambolin. Kiepsko wyprodukowany [2] trwał nieco ponad pół godziny. Pappo odszedł tu mocniej w kierunku bluesa i heavy/bluesa w stylu Ten Years After (rozpoczynający się perkusyjną kanonadą El Tren De Las 16, Insoluble), dorzucając nieco aspektów psychodelicznych. Znalazło się wciąz miejsce dla kompozycji heavy-rockowych w rodzaju Llegará La Paz (najlepszego utworu na płycie) czy Hay Tiempo Para Elegir, ale miały one w stosunku do całości mniejsze znaczenie. Nie mogło zabraknąć także melancholijnej piosenki z pianinem Desconfio. Znalazło się także miejsce dla prawdziwej definicji bluesa według Pappo - kapitalnego Blues De Santa Fe. O ile gra lidera na gitarze zachwycała sprzężeniami, specyficznym feelingiem i używaniem pedału wah-wah, to już głos Pappo w wielu miejscach albumu sprawiał wrażenie improwizowanego. [3] kontynuował podjętą stylistykę heavy/bluesową i jedynym numerem podchodzącym pod heavy-rock był Sucio Y Desprolijo. Wydawało się również przy słuchaniu płyty, że pomimo nowej sekcji rytmicznej, zaespołowi zaczyna brakowac pomysłów. Sporo kompozycji brzmiało podobnie, Pappo miał dość jednowymiarowy głos i tylko solówki rozrózniały poszczególne utwory od siebie.
Na [4] powrócił pierwotny skład - David Lebón zagrał tym razem na gitarze, a bas przejął Alejandro Medina. Na tym krążku było sporo boogie, ale ekipa odzyskała wigor i potrafiła czarować w ciężkich kawałkach typu Gato En La Calle Negra czy Abelardo El Pollo - nawet przy użyciu mało zjawiskowych riffów przewodnich. Pappo`s Band odświeżyli konwencję z początków swej kariery, potrafiąc przykuć uwagę nawet zbluesowanym rock`n`rollem (Fiesta Cervezal, Con Elvira Es Otra Cosa) lub po prostu swobodnym jammowaniem (Semilla De Sésamo). Na sam koniec zaprezentowano monstrualny 14-minutowy blues Sol De Armónica. Szybko skład się posypał i kolejne dwie płyty Napolitano zrealizował z basistą Beaudouxem i perkusistą Garbagnatim. [5] intrygował nieco enigmatyczną aurą, a numery przybrały postać mało przewidywalnych jammów - poza akustycznym kończącym wszystko El Buzo z dziwnymi zawodzeniami (narkotyczna wizja). Utwory w rodzaju Nervioso Visitante i Mirese Adentro prędzej czy później przechodziły do fragmentów mocno improwizowanych, a apogeum tego oczywiście osiągnięto w ponad 10-minutowym Hubo Distancias En Un Curioso Baile Matinal 2. Krążek był dość dziwaczny, posiadał pseudo-astralną otoczkę i był niczym podróż przez nocne niebo pełne gwiazd. [6] właściwie zawierał odrzuty z sesji przełomów lat 1973/1974. Był to monotonny materiał, jednoznacznie bluesowy i bez iskry inwencji (poza całkiem niezłym Abordo).
W tamtym okresie Pappo miał dość życia w Argentynie, zarządzanej przez lewicowych peronistów pokroju prezydenta Héctora José Cámpory. W 1975 muzyk udał się do Anglii, gdzie poznał wielu wybitnych muzyków pokroju Johna Bonhama, Petera Greena, Lemmy`ego Kilmistera i Phila Mogga (wokaliste UFO). Oni zmienili jego pogląd na muzykę - jak ona powinna brzmieć, jak się ją właściwie powinno tworzyć przy jednoczesnej wolności artystycznej. Po powrocie do Argentyny wpierw założył Aeroblus, a nastepnie heavymetalowy Riff. Z Pappo`s Blues nagrał jeszcze [7], przy pomocy Mediny i perkusisty Darío Fernándeza. Z początku miał to być album koncertowy, ale teksty nie uzyskały certyfikatu jakości od cenzury i zdecydowano się nagrać ponownie kompozycje powstałe w przeszłości (m.in. cięższa wersja Gris Y Amarillo i wydłużony w stosunku do oryginału El Viejo). Pojawiły się tylko dwa nowe instrumentalne kawałki: Detrás De La Iglesia oraz El Jugador. Całość wypadła ostatecznie bardziej jako ostateczne rozliczenie się z zaległości kontraktowych, niż próbę stworzenia czegokolwiek nowego. Dwa albumy z lat 90-tych miały wyłącznie charakter bluesowy. Na [8] wspomogli Pappo w czterech numerach m.in. Tim Bogert i Carmine Appice (Tren Azul, Penetieso Blues, P.B.A. Boogie, Perro En La Vereda), a w jednym sam John Lee Hooker (People Don`t Care).
W 2003 Pappo nagrał krążek solowy Buscando Un Amor. Pod koniec 2004 ponownie zaczęto przebąkiwać o powrocie Riff na scenę. Te spekulacje przecięła tragiczna śmierć Pappo w wieku 54 lat - 25 lutego 2005 stracił równowagę jadąc na swoim Harley`u Davidsonie w Luján (jednej z prowincji Buenos Aires), ocierając się o motor jadącego obok syna Luciano. Motocykl przewrócił się, a na nieprzytomnego i leżącego na jezdni muzyka najechało jadące z przeciwnego kierunku Renault Clio.