Argentyński zespół założony w 1980 w Buenos Aires przez Norberto Napolitano (ur. 10 marca 1950). Pappo był jednym z pierwszych muzyków promujących cięższe granie w Ameryce Południowej - trudno tutaj nie wspomnieć o Pappo`s Blues czy Aeroblus. Muzyk w latach 70-tych często podróżował do Anglii i miał okazję poznać Johna Bonhama, Petera Greena, Lemmy`ego Kilmistera czy członków UFO (podobno był świadkiem powstania Motörhead w 1976 i uczestniczył na scenie w kilku koncertach tej ekipy). Po powrocie z Hamburga do Argentyny, Pappo postanowił założyć nową formację o charakterze heavymetalowym. Pierwszy oficjalny występ Riff odbył się 14 listopada 1980. Początkowo wokalistą został Juan García Haymes, ale niezbyt przypadł do gustu publiczności. Po kilku tygodniach pozbyto się go jednak, a za mikrofonem stanął sam Napolitano. Pierwszy album orbitował wokół dokonań AC/DC, Krokus i wczesnego Saxon, a fanom do gustu najbardziej przypadły El Marqués Bajo La Luz z barokowym intro, Mucho Por Hacer oraz dekadencki Alas Del Mal. 9 lipca 1981 grupa po raz pierwszy wystąpiła na stadionie Obras przed 5000 fanów ubranych w skórzane kurtki. Ówczesny system dyktatorski Argentyny nie sprzyjał buntowniczym artystom i Riff szybko to odczuli, kiedy policja wielokrotnie interweniowała bez powodu na ich koncertach. Sam Pappo rozwalał swoją gitarę łańcuchami na scenie w akcie przeciw represjom, ale to wywołało często negatywne konsekwencje, gdyż agresywny tłum kilkakrotnie obrócił miejsca koncertów w perzynę. [2] był zdecydowanie lepszy, a wyróżniającymi się kompozycjami były Debo Seguir Buscando, Macadam oraz startujący potężnym riffem kapitalny La Dama Del Lago. Riff okrzepł - muzycy grali teraz zdecydowanie ostrzej.
[3] ugruntował grupy w Ameryce Południowej, a płyta wciąż celebrowała najlepsze motywy zaczerpnięte od niektórych kapel NWOBHM - przede wszystkim Saxon i Tygers Of Pan Tang. Krążek otwierał co prawda blady hard rockowy Susy Cadillac, ale później kwartet uderzał takimi metalowymi killerami jak Lo Que Quieras Hacer czy Me Tienen Cansado. Ciekawostkęstanowił Héroes Del Asfalto, nazbyt przypominający The Rage Judas Priest. W 1982 po raz kolejny stadion w Obras stał sie celem ataków fanów. W 1983 Pappo zagrał gościnnie solówkę w króciutkim Hiena De Metal na debiucie V8 Luchando Por El Metal. Nagrany w dniach 9-10 kwietnia koncertowy [4] powstał przy gościnnym udziale klawiszowca Danny`ego Peyronela (brata Michela). 17 grudnia show zatytułowany "Riff acaba el ano sin cadenas" ("Riff ends the year without chains"), zorganizowany na stadionie Ferrocarril Oeste zakończył się totalną demolką, a winą częściowo obarczono zespół. Po części doprowadziło to do pierwszego rozpadu kapeli, po którym większość muzyków poświęciła się swoim solowym projektom. Michel Peyronel wydał w 1984 solowo A Toda Mákina, a Vitico zrealizował cztery krążki (Ha Llegado La Hora w 1985, Nacido Para Ser Asi w 1986, Vitiken Entertainment w 1988 oraz No Sé Si Voy A Volver w 1994). Riff wrócili w 1985 w odmienionym składzie: z wokalistą Juanem Antonio Ferreyrą oraz bębniarzem Oscarem Moro. 7 grudnia 1985 grupa otwierała koncert hiszpańskiej gwiazdy Barón Rojo. [5] był odpowiednio heavymetalowy, choc nie dało się ukryć położenia większego nacisku na komercyjną stronę przedsięwzięcia (Dios Devorador, Ojo Animal, La Espada Sagrada, Aranas Y Ratas). Album sprzedał się gorzej niż poprzednie i w 1987 Pappo przeniósł się do USA. Tam wydał solowo Plan Diabólico w 1987 (pod szyldem Hoy No Es Hoy), Pappo Y Amigos w 2000 i Buscando Un Amor w 2003. W międzyczasie wrócił do Argentyny z nowym projektem The Widomakers, a jego koncerty poprzedzała Hermética.
15 i 16 czerwca 1990 Riff wrócili na stadion Obras w oryginalnym składzie. W grudniu 1991 ekipa była jedną z głównych gwiazd festiwalu "Halley En Obras 3" obok Alakrán i Lethal. [7] jednak nie zyskał wielkiego rozgłosu (dziwny mix AC/DC z AOR) i ponownie rozczarowany Pappo udał się za Ocean. W marcu 1992 w USA zreformował Pappo`s Blues i krążek Blues Local okazał sie komercyjnym sukcesem, osiągając w Argentynie platynowy status. Pappo`s Blues w tamtym okresie supportował B.B. Kinga na Obras oraz Guns N'Roses na stadionie River Plate. W lutym 1995 Riff poprzedzali koncert The Rolling Stones, a listopadzie - Motörhead w La Plata. Ten okres wieńczył występ na "Monsters Of Rock" w 1997. W 2003 Pappo nagrał krążek solowy Buscando Un Amor. Pod koniec 2004 ponownie zaczęto przebąkiwać o powrocie Riff na scenę. Te spekulacje przecięła tragiczna śmierć Pappo w wieku 54 lat - 25 lutego 2005 stracił równowagę jadąc na swoim Harley`u Davidsonie w Luján (jednej z prowincji Buenos Aires), ocierając się o motor jadącego obok syna Luciano. Motocykl przewrócił się, a na nieprzytomnego i leżącego na jezdni muzyka najechało jadące z przeciwnego kierunku Renault Clio. Oscar Moro zmarł 11 lipca 2006 w wielu 58 lat z powodu krwawiącego wrzodu. Héctor Serafine wydał solowo: Harto De Esperar w 2001, Recargado w 2003 i Un Hombre Hostil w 2008.

Norberto Napolitano (Pappo's Blues, ex-Aeroblus)