Norweski zespół założony w 1998 miejscowości Telemark przez Ihriel (ur. 31 maja 1972), która wraz z mężem Ihsahnem i bratem Lordem PZ, uczyniła z Peccatum jasno świecącą gwiazdę w świecie muzycznej ekstremy. Nazwa formacji pochodziła z łaciny i oznaczała "grzech". Pierwsze płyty zawdzięczały swoją dynamikę trzem zróżnicowanym wokalom - blackowemu skrzekowi, kobiecemu sopranowi i męskiemu barytonowi w stylu Arcturus. Trio nie ograniczyło się jednak tylko do stylu wypracowanego przez Emperor, gdyż kompozycje składały się zazwyczaj z porażającej dawki dźwięków, przypominających mroczną operę. W jednym niekonwencjonalnym brzmieniu połączono blackową agresję, deathowy wygrzew, gotycką tęsknotę, symfoniczny rozmach i filmowe napięcie. Tylko niekiedy muzycy eksponowali przerost formy nad treścią. Przy okazji debiutu o Peccatum mówiono przede wszystkim jako o "ubocznym projekcie Ihsahna". Szybko jednak okazało się, że nie była to tylko odskocznia od Emperor, a samoistnie żyjący twór, który wkrótce wydał kolejny akt opętanej opery.
[2] charakteryzował się niewątpliwie lepszym i potężniejszym brzmieniem. Utwory poprzetykano pozornym chaosem, szaleństwem i całkowitym zatraceniem, ale te przeciwieństwa, z pozoru nie mające ze sobą nic wspólnego, wzajemnie się przenikały. Na styl Peccatum złożyły się ponownie symfoniczny black, muzyka klasyczna, heavymetalowe solówki i gotycko-awangardowe wtręty. Płyta mogła zachwycać bogactwem dźwięków, niekonwencjonalnymi pomysłami, zmianami tempa i nastroju. O ile na debiucie królowały wokale, o tyle na drugiej płycie więcej uwagi poświęcono warstwie muzycznej. Nie było to wydawnictwo łatwe w odbiorze, jednak każdy kogo ta pozorna niedostępność nie zniechęciła, zostawał usidlony "piekielnie piękną" muzyką. [3] zawierał mocno eksperymentalny cover Judas Priest Blood Red Skies.
Na [4] Peccatum zerwał z poprzednią konwencją. Wydawało się, że małżonkom znudził się metal i postanowili sprawdzić, czy poradzą sobie z nowymi wyzwaniami. Ciężar i brutalność zastąpiła elektronika, ale sami twórcy za bardzo pogrążyli się w marazmie. [5] kontynuował tą stylistykę, a grupa zbudowała dźwiękowy świat za pomocą trip-hopowych podkładów i jazzujących klawiszy. Na szczęście więcej było tutaj metalowo-rockowych wstawek i dynamiki. W proponowanej konwencji dobrze sprawdzał się wokal Ihriel, która obywała się bez gotyckiego pisku. Mimo subtelnej wymowy, EP-kę cechowała specyficzna surowość, niekiedy pobrzmiewały echa twórczości Emperor i Bathory (nagrano tu zreszta cover Bathory For All Those Who Died). A jednak Peccatum zatracił swój walor z wczesnego okresu twórczości - to granie jużnikogo nie intrygowało, jawiąc się bardziej jako kolejny kaprys małżonków, stawiających tym razem na siłę swoich pseudonimów, niż na rzeczywisty artyzm muzyki.
Ihriel w 2002 wydała płytę z własną grupą Star Of Ash w stylu Dead Can Dance i Bjork (sześć płyt: Iter.Viator w 2002, The Thread w 2008, Ulterior Original Sound Track w 2009, Lakhesis w 2010, Ghouleh w 2014 i Skógr w 2016). W 2007 wraz z mężem powołała do życia Hardingrock. Małżeństwo założyło też wytwórnię płytową Mnemosyne Productions. Pal Solberg śpiewał w Source Of Tide.

Ihsahn (Emperor, ex-Zyklon B), Lord PZ (Source Of Tide)