Angielska formacja heavymetalowa założona w 1977 w Birmingham (wcześniej od 1974 działała pod nazwą Bandy Legs). Pierwszy album przeszedł całkowicie bez echa (produkował go Tony Iommi) - osadzono go głęboko w estetyce hard rocka lat 70-tych. Kompozycje oparto na dość posępnych riffach i subtelnych klawiszach, lecz obudowanych motoryczną sekcją rytmiczną. Przy dłuższym słuchaniu, coraz mocniej wybijały się elementy rocka progresywnego. Po odejściu Geoffa Nichollsa, Quartz przeszli powolną transformację w zespół heavymetalowy, choć wydanie koncertówki jako następnej płyty w kolejności było nieporozumieniem. Niezbyt też pomogło wydanie w kwietniu 1980 trzyutworowej EP-ki Satan`s Serenade. Dlatego też dużym zaskoczeniem in plus okazał się udany [3], będący flagową pozycją wczesnego NWOBHM. Poza wpływami Judas Priest, kwartet nie krył swych zamiłowań do heavy-rocka spod znaku Deep Purple. Bojowa okładka miała niewiele wspólnego z zawartością, gdyż tego wojowniczego charakteru w ogólne nie przeniesiono na kompozycje. Lekki i stonowany Can`t Say No To You stanowił kontrast w stosunku do ostrzejszego otwieracza Stand Up And Fight. Gitarzysta Mick Hopkins nieco się oszczędzał i pełnię jego możliwości fani mogli poznać w zasadzie tylko w judasowym Charlie Snow i bogatym w solówki Revenge. Quartz stworzyli muzyka prostą, ale jednocześnie treściwą i miłą w odsłuchu. Kolejne dwa lata formacja spędziła na koncertach i odpoczynku od studia nagrań, co przełożyło się na zmianę stylu. Nagrany z wokalistą Geoffem Bate`m [4] wypełnił po prostu konwencjonalny hard rock. [5] był zbiorem utworów koncertowych (m.in. Roll Over Beethoven), natomiast wydany w limitowanej liczbie 950 egzemplarzy [6] oferował 16 numerów nagranych w latach 1981-1982 w nie obrobionych wersjach demo (kilka numerów pojawiło się później na [4]). Wydany po 33-letniej przerwie nowy studyjny [7] rzucał słuchacza w przeszłość, kiedy światem rządziły Black Sabbath z Dio i Rainbow.
W końcu Quartz postanowił coś nagrać na 45-lecie powstania zespołu i na [8] przygotowano nowy zestaw kompozycji, którą zaśpiewali byli wokaliści oraz zaproszony Tony Martin. Ekipa zaprezentowała dojrzały repertuar heavymetalowy, osadzony w głównym nurcie brytyjskim, z pewnymi akcentami stylistyki Black Sabbath z lat 70-tych - w sumie to co zespół proponował także w przeszłości. Umiarkowane tempa składały się na umiarkowanie atrakcyjne melodie o lekko mrocznym wydźwięku, Micj Hopkins nieco podrabiał Iommiego. Po niemrawym Freak Of Nature formacja uderzała konkretnie w Death Or Glory - zwłaszcza w heroicznie romantycznym refrenie. W They Do Magic zawarto najwięcej delikatnie zaznaczonej rockowej przebojowości we "wpadającym w ucho" refrenie. Podobną próbę podjęto w łagodnym rock/metalowym What Love Is, ale tym razem bez większego powodzenia. Płyta niczego by nie straciła, gdyby pozbyto się nudnawych Night Of The Living Dead czy Keep Up the Fight. W tej kategorii najlepiej prezentował się Angels At The Crossroad, bo i refren wrzucono całkiem interesujący. Evil Lies z Martinem przypominał poetyckie fragmenty uBlack Sabbath z czasów tego wokalisty i utwór rozkręcał się mocniej w drugiej części. World Of Illusion stanowił próbe pogodzenia Dehumanizer i Sabbathów z lat 70-tych. Babylon Is Burning zapowiadał się epicko, choć po części rozmywało się to w miarowych tempach, wysuniętym wokalu i długich wybrzmiewaniach gitarowych. Na koniec ostrożne granie w przeciętnym heavymetalowym Highway To Madness w umiarkowanie szybkim tempie. Produkcja przewidywalna dla ekip z Anglii - głośna perkusja, lekko rozmyta gitara i umiejscowieni centralnie wokaliści. Nic nowego i pewnie tak to musiało zabrzmieć. Mimo wszystko była to akceptowalna płyta, zwłaszcza na tle naprawdę nudnych produkcji większości powracających brytyjskich weteranów z lat 80-tych.
Geoff Nicholls zyskał później rozgłos w Black Sabbath i u Tony`ego Martina - klawiszowiec zmarł 28 stycznia 2017 na raka płuc w wieku 68 lat. Z kolei Mike Taylor zmarł 27 września 2016 w wieku 68 lat.