Angielski muzyk i kompozytor, ur. 19 kwietnia 1957 w Birmingham jako Anthony Philip Harford. Najbardziej znany jako frontman Black Sabbath, z którym to zespołem nagrał: The Eternal Idol w 1987, Headless Cross w 1989 i Tyr w 1990. Kiedy Iommi zaprosił do ponownej współpracy Ronniego Jamesa Dio, Martin postanowił nagrać solowy debiut zakorzeniony mocno w hard rockowej konwencji. Ciekawostką była przeróbka Jerusalem Sabbathów. Na płycie gościnie zagrali gitarzyści: Brian May z Queen, Paul Wright i Carlo Fragnito. W 1994 artysta wrócił w szeregi Black Sabbath, by zrealizować Cross Purposes w 1994 i Forbidden w 1995. Przez kolejne lata Tony Martin uczestniczył w rozmaitych projektach jak Forcefield 2 (The Talisman w 1988), podjął współpracę z The Cage (The Cage w 1999, The Cage 2 w 2002 i The Third Cage w 2012), Mishą Calvinem, Giuntini Project, Empire, Phenomena (Psycho Fantasy w 2006 i Blind Faith w 2010), Rondinelli (Our Cross, Our Sins w 2002), w końcu nagrał singiel z Mario Pargą Spirit Of Night w 2008.
Przyszedł czas jednak na dość frapujący solowy [2], na którym wiele kawałków przypominało dokonania Black Sabbath z Cross Purposes i Forbidden. Największa wadą był wakat profesjonalnego gitarzysty, gdyż sam Martin wybitnym wioślarzem nigdy nie był, a Joe Harford grał po prostu banalnie. Najwięcej pola do popisu miał Geoff Nicholls, którego klawisze zwykle w Sabbath cofano na dalszy plan. Choć album był równy kompozycyjnie, to wyróżniały się kapitalny I`m Gonna Live Forever oraz riff do Raising Hell, do którego partie perkusji nagrał jeszcze Cozy Powell przed swoją śmiercią w 1998. Nie pasował za to zupełnie do reszty The Kids Of Today. Mimo niebagatelnego talentu wokalnego, Tony Martin sam "był sobie winien", że bardziej nie rozsławił swojego nazwiska. Współpracował bowiem z Włochami, których mało kto znał, Empire był głębokim niemieckim zapleczem, a obie płyty solowe wypadły przeciętnie. Kiedy zabrakło Iommiego i Giuntiniego, wydawało się, że Martin na siłę sam próbował ciągnąć ten metalowy wózek.
Kolejny album wydano dopiero po 17 latach, a jego premiera była parokrotnie przekładana. Martin nagrał krążek w międzynarodowym towarzystwie nowych muzyków, choć Dante koncertował z ekipą Tony`ego od 2005. Choć od czasu, gdy wokalista zakończył swoją współpracę z Black Sabbath minęły dekady, to jakoś zawsze jego twórczość solowa i w ramach The Cage była rozpatrywana przez pryzmat jego czasów u boku Iommiego. Takiej właśnie muzyki podświadomie się od Martina oczekiwało i hard rockowe złamanie tego schematu na debiucie nie zostało przyjęte entuzjastycznie. Tutaj te oczekiwania spełniono tylko częściowo, bo album zawierał kilka numerów po prostu z obrzeży rocka, bo trudno za metalowe czy nawet hard rockowe uznać This Is Your Damnation czy Crying Wolf. Czekało się na heroiczny Sabbath z lat 1987-1989, tym bardziej że Martin jako gość przez lata zaśpiewał sporo takich rzeczy, zagranych przez inne zespoły. Fan otrzymał raczej kompozycje w stylu Forbidden i to już na samym początku w As The World Burns czy wolniejszym ponurym Black Widow Angel. Niekiedy te nawiązania wyadały blado, jak w przeciętnym Run Like The Devil lub nowocześniej zaaranżowanym Passion Killer. Martin niczego nie wnosił do metalu takim graniem, a tytułowy Thorns rozpoczynał się jako mdła ballada, by potem skręcić na ścieżki progressywnego heavy w łagodnej formie, ale niestety bez treści. Melancholijne sabbathowanie z lat 80-tych obejmowało we władanie No Where To Fly, ale zbyt monotonnie, gdyż zabrakło dramatycznej gitarowej solówki (choć klimat nostalgii wygenerowano jak należy). Schematy płyty w jakiś sposób przełamywał Book Of Shadows, w którym na gitarze zagrał młodszy syn Martina Joe, z bogatą oprawą klawiszową. Dobrze prezentował się potężny Damned By You ze słyszalnymi echami Whitesnake i Martin zaspiewał tutaj najlepiej na całej płycie. Pewien heavymetalowy potencjał posiadał także zagrany w średnim tempie No Shame At All, gdzie uwagę zwracały przede wszystkim mocne zwrotki. W The Cage, gdzie utwory (szczególnie na 3) były często podobne stylistycznie do tych tutaj, kunszt gitarowy Dario Mollo w solówkach dodawał zawsze kolorytu. Scott McClellan nie był jednak gitarzystą tego formatu i grał co prawda w różnych stylach i manierach, ale po prostu tylko poprawnie. Ciężar skupienia uwagi słuchacza spoczął na Martinie i ten śpiewał dobrze, ale rezygnując z epickiego fundamentu w głosie nie potrafił wyjść poza jednowymiarowy schemat, a czasem odnosiło się wręcz wrażenie siłowego rozwiązywania refrenów w mocniejszych kompozycjach. W sferze produkcji rewelacji nie było i brzmieniowo przypominało to wydawnictwa The Cage z masywną gitarą i umiarkowanie głośną sekcją rytmiczną oraz Martinem ustawionym centralnie, nieco nad gitarą. Tony nagrał przyzwoity krążek, choć nie wszystko było tu metalem.
Tony zaśpiewał gościnnie w utworach Ira Imperium (The Damned) na płycie Arrayan Path Ira Imperium w 2011, kapitalnym Hail Satan zreaktywowanego Black Widow na krążku Sleeping With Demons w 2012, King For A Day The V (projekcie Veroniki Freeman z Benedictum) w 2015 oraz Crying Games na trzecim albumie argentyńskiego Feanor. Wykonał także kilka utworów na płycie On The Edge Of No Tomorrow angielskiego Quartz w 2022. Geoff Nicholls zmarł 28 stycznia 2017 na raka płuc w wieku 68 lat. Magnus Rosén zrealizował serię jazzowo-funkowych płyt solowych: Imagine A Place z 2001, Reminiscence z 2002, Empty Room z 2003, Set Me Free z 2007, Past Future w 2010, Empower Duo w 2012, Art With Bass w 2013 i w końcu Bass For Relax - także w 2013. Magnus Rosén powołał do życia Magnus Rosén Band (It's Time To Rock The World Again w 2023).

Tony Martin (ex-Black Sabbath), Geoff Nicholls (ex-Quartz, ex-Black Sabbath), Dante (Venom)
Magnus Rosén (ex-Keegan, ex-Hammerfall, ex-Jörn, ex-Planet Alliance, ex-Revolution Renaissance, ex-Avalanch, ex-Shadowside)