Frank Anthony Iommi, angielski gitarzysta, kompozytor i producent nagrań (ur. 19 lutego 1948 w Birmingham). Pierwszymi kapelkami Tony`ego były: Rockin` Chevrolets (1964-1965), Rest (1966-1967), Mythology (1968) i Earth (1968). W sierpniu 1968 Iommi dołączył na krótko do Jethro Tull - zaledwie po dwóch koncertach gitarzysta powrócił do Earth. W końcu w sierpniu 1969 ta formacja przyjęła nazwę Black Sabbath - z nią muzyk osiągnął oszałamiający międzynarodowy sukces. Grane przez niego na Gibsonie SG rozpoznawalne, przeszywające i wgniatające riffy stały się źródłem inspiracji i punktem odniesienia dla kilku pokoleń metalowych gitarzystów. Rob Zombie powiedział kiedyś, że każdy metalowy riff posiada w sobie elementy stylu, który niegdyś zapoczątkował właśnie Iommi. W 1985 Tony podjął pierwszą próbę nagrania płyty solowej Seventh Star (na wokalu Glenn Hughes), ale naciskany przez wytwórnię Warner Brothers ostatecznie sygnował ją jako "Black Sabbath featuring Tommy Iommi". W drugiej połowie 1996 ponowił eksperyment znów we współpracy z Hughesem oraz Donem Airey`em, ale tym razem niezadowolony z wyniku (pomimo rzeczywiście udanych kawałków jak przesycony sabbathowym duchem Time Is The Healer i Gone) nie zdecydował się na wydanie gotowych nagrań. Wypełniły one później bootleg Eight Star - Unreleased Solo Album, a dopiero we wrześniu 2004 ukazały się w wersjach poprawionych na [2].
10 października 2000 nakładem wytwórni Divine Recordings utworzonej przez Ozzy'ego Osboume`a, ukazał się [1]. Album z powodzeniem mógłby się jednak ukazać pod szyldem Black Sabbath - wypełniła go bowiem muzyka przypominająca klasyczne dokonania grupy. W sesji wzięło wszakże udział wielu różnych wokalistów, z których każdy odcisnął na materiale własne piętno. W rezultacie całość, mimo kilku wyśmienitych kompozycji, robiła niespójne wrażenie. I tak: w Laughing Man (In The Devil Mask) zaśpiewał Henry Rollins (ex-Black Flag). w Meat - Skin (Skunk Anansie), w Goodbye Lament - David Grohl (ex-Nirvana, Foo Fighters), w Time Is Mine - Phil Anselmo (Pantera, Superjoint Ritual), w Patterns - Serj Tankian (System Of A Down), w Black Oblivion - Billy Corgan (Smashing Pumpkins), w Flame On - Ian Astbury (The Cult, Holy Barbarians), w Just Say No To Love - Peter Steele (ex-Carnivore, Type O Negative), a w Into The Night - Billy Idol. Całosci dopełniała absolutna perełka - Who`s Fooling Who? z samym Ozzy`m za mikrofonem i Billem Wardem na perkusji. Na płycie zagościli także znakomici instrumentaliści: John Tempesta (ex-Exodus, ex-Testament, ex-White Zombie), Brian May (gitarzysta Queen) oraz była sekcja rytmiczna Soundgarden Ben Shepherd i Matt Cameron.
28 września 2004 światło dzienne ujrzał [2], będący zbiorem nagrań ze wspomnianego bootlegu. Oryginalnie partie perkusji nagrał Dave Holland (ex-Judas Priest), jednak kiedy skazano go wyrokiem sądu za molestowanie seksualne, Jimmy Copley nagrał je ponownie i podpisał swoim nazwiskiem. 12 lipca 2005 z kolei ukazał się [3], również pełen ciężkiej i prawdziwie sabbathowej muzyki. Teksty autorstwa Hughesa dotyczyły skrajnych doświadczeń życiowych - od chronicznej depresji po szaleństwo, w jakimś sensie wiążąc poszczególne utwory w większą całość. Surowy i bezwzględny styl gitarowy w Wasted Again dowodził, że odmienne koncepcje muzyczne spotykające się na skrzyżowaniu Hughes-Iommi, potrafiły przyciągać się. Grobowe wizje Iommiego i luźne wykonanie Glenna sprawiały wrażenie integracji w każdym wymiarze. W Saviour Of The Real przypadał do gustu powtarzany śpiewny refren, w którym słowa zlewały się z melodyjną zadziorną falę dźwięków. Wyciszone ostatnie uderzenie w struny gitary łagodnie zapowiadało Resolution Song. W zasadzie modulacje głosowe Hughesa można było porównać do sprawnie działającego efektu gitarowego. Z posępnego tonu spuszczał Deep Inside The Shell ze spokojną solówką i dośc nostalgicznym klimatem. Nijako prezentował się Face Your Fear i jego blade wspomnienie na szczęście zaciemniał The Spell z marszową tonacją napisanej jakby na potrzeby idących rzędem do Piekła potępieńców. W zasadzie otoczenie płonących wyziewów, lament ofiar i szyderczy śmiech demonów byłyby najodpowiedniejszą scenerią do nakręcenia ewentualnego videoklipu. Ponad 9-minutowy I Go Insane zaczynał się spokojnie, powoli nabierając tempa w drugiej połowie za sprawą zapędów Iommiego do wprowadzania mrocznej tajemniczości.
Iommi kilkakrotnie koncertował z Black Sabbath w Polsce, m.in. w maju 1994, we wrześniu 1995 i w czerwcu 1998. Dyskografię uzupełniają pojedyncze nagrania na składankach: Miranha na "Guitar Speak 2" z 1990 i Wonderful Land na "Twang! A Tribute To Hank Marvin And The Shadows" z 1996. W szufladzie pozostały również dwa odrzuty z sesji [1] - The Bastard nagrany z Philem Anselmo oraz Something Wicked z udziałem Geezera Butlera i Billa Warda. Ponadto Tony Iommi znalazł się wraz z Ianem Gillanem, Bruce`em Dickinsonem, Paulem Rodgersem, Bryanem Adamsem, Ritchie Blackmore`m, Brianem May`em i Davidem Gilmourem w zespole gwiazd, który w 1989 nagrał Smoke On The Water i Paranoid na charytatywny singel Rock Aid Armenia (Life Aid Armenia. 20 kwietnia 1992 był jednym z wykonawców koncertu upamiętniającego Freddy`ego Mercury'ego na stadionie Wembley w Londynie. Towarzyszył Ozzy`emu i Wu Tang Clan w nagraniu For Heaven`s Sake na płycie Nativity In Black 2 - Tribute To Black Sabbath w 2000. U boku Osbourne`a gitarzysta pojawił się też 3 czerwca 2002 w pałacu Buckingham w Londynie na koncercie na cześć obchodzącej 50-lecie panowania królowej Elżbiety II (wspólne wykonanie Paranoid uświetniło później album Party At The Palace z 2002). Wspomagał w studiu także Quartz (wyprodukował ich debiut w 1977), Diamond Head (Starcrossed - Lovers Of The Night w 1993) i Cathedral (Utopian Blaster w 1995). W październiku 2006 wraz z Ronnie Jamesem Dio, Geezerem Butlerem i Vinnie`m Appice`m powołał do życia Heaven & Hell. Don Airey grał też w Deep Purple, Divlje Jagode, Empire, Rainbow, Sinner, MSG, Whitesnake, u Glenna Tiptona i Ozzy`ego Osbourne`a. Glenn Hughes występował potem w Hughes/Turner Project, Black Country Communion, California Breed (California Breed w 2014) i The Dead Daisies (Holy Ground w 2021 i Radiance w 2022).

Tony Iommi (Black Sabbath), Glenn Hughes (ex-Trapeze, ex-Deep Purple, ex-Hughes/Thrall, ex-Black Sabbath, Voodoo Hill), Kenny Aronoff (ex-Alice Cooper)