Od lat chodziły słuchy o reaktywacji Black Sabbath w oryginalnym składzie. W końcu znudzony Tony Iommi zadzwonił do Dio, proponując mu występ w Nowym Jorku w składzie znanym z albumów Mob Rules i Dehumanizer. Pracowity wokalista z radością na to przystał. W ten sposób jesienią 2006 powstał Heaven & Hell. Na ten koncert, który odbył się w nowojorskim Radio City Music Hall 30 marca 2007, bilety sprzedały się w niecała godzinę. Wspaniały show (wydany na DVD) został owacyjnie przyjęty przez żywiołową publiczność oklaskującą takie kawałki jak Children Of The Sea, The Sign Of The Southern Cross, Voodoo, Falling Off The Edge Of The World, Neon Knights czy wreszcie wydłużony do 15-minutowej wersji Heaven And Hell. Na [1] można też było usłyszeć po raz pierwszy dwa nowe utwory kwartetu: The Devil Cried oraz Shadow Of The Wind. W 2007 formacja zagrała dwa koncerty w Polsce: 19 czerwca wystapiła w warszawskim "Torwarze", a dzień później zawitała do katowickiego "Spodka".
Po tym wydarzeniu muzycy postanowili potoczyć się sprawom we właściwym i wyczekiwanym przez fanów kierunku - Heaven & Hell stali się pełnoprawnym zespołem i przystąpili do nagrywania materiału studyjnego. Jak się okazało, Iommi miał sporo nowych kawałków w szufladzie, których pierwotnym przeznaczeniem było trafienie na krążek zreaktywowanego Black Sabbath. Nowa płyta powstała w walijskim Rockfield Studios. Diabeł powracał już na okładce - Lucyfer dzierżył w geście triumfu w swej szponiastej dłoni krzyż z bezgłowym ciałem, do którego oddano kilka serii z pistoletu na gwoździe. Była to adaptacja wizji szwedzkiego malarza Pera Haagensena zatytułowana wymownie "Szatan". [2] zawierał ciężką, potężną i posępną muzykę, grzeszącą wytrawnym konserwatyzmem twórczym polegającym na realizowaniu wymogów dość mocno już wyeksploatowanej konwencji. Panowie zrealizowali całość nadzwyczaj profesjonalnie, ze znawstwem i kunsztem charakterystycznym dla starych wyjadaczy i nie było podstaw do narzekania. W tekstach - wolnych tym razem od afirmacji diabelstwa - znalazły się refleksje liczącego 67 lat Dio nad podłościami świata współczesnego. Przystrojono ją w popową wersję metaforyki potępienia i zbawienia, w muzyce zaś - wzmiankowanym już powrotem do przeszłości. Osoby czekające na powrót do czasów Heaven And Hell oraz Mob Rules mogły poczuć się zawiedzione, gdyż nowemu dziełu Iommiego i spółki bliżej było do kultowego w pewnych kręgach Dehumanizer. Nowy album nie był tak mroczny jak tamten - trzy kawałki zagrano szybciej (The Turn Of The Screw, Eating The Cannibals oraz Neverwhere), ale reszta niewiele traciła z masywności i posępności (Atom And Evil, Fear, Double The Pain czy Follow The Tears). Porażała fantastyczna forma Iommiego, riffującego z taką pasją jakby świat miał się skończyć lada dzień. Każdy zagrany przezeń mamuci riff był jednym z filarów podtrzymujących przegrywający z entropią świat. Dio zaśpiewał oczywiście fantastycznie w charakterystycznym dla siebie stylu, jakby starość ominęła go szerokim łukiem. Nie zapuszczał się w wysokie rejestry, a w niższych jego głos nadal brzmiał mocno, głęboko i młodzieńczo - najlepiej wypadając chyba w Bible Black i Rock And Roll Angel. Geezer swoją grą na świetnie nagłośnionym basie nadał utworom pulsującego majestatu. Vinny Appice wybijał rytm i tyle w zasadzie można było o jego grze napisać. Nie było na tej płycie co prawda kawałków, które mogłyby osiągnąć kultowy status - za to wszystkie jawiły się jako przykład więcej niż solidnego rzemiosła. Powstało ostatecznie znakomite dzieło fachowców, jednak nie genialne.
W marcu 2010 podano do wiadomości, że Dio wygrywa walkę z nowotworem żołądka, z powodu którego odwołano kilka europejskich koncertów Heaven & Hell. 16 maja 2010 wokalista zmarł w wieku prawie 68 lat. [3] uzupełniał pośmiertnie dyskografię Heaven & Hell - zrealizowano go podczas niemieckiego festiwalu "Wacken Open Air" 30 lipca 2009 (ukazało się także DVD z tego występu). Appice grał później w King Devil Hill w 2012 (na basie Rex Brown, ex-Pantera), White Appice Mendoza Iggy, Serpent`s Ride, Last In Line i Resurrection Kings.

Ronnie James Dio (ex-Elf, ex-Rainbow, ex-Black Sabbath), Tony Iommi / Geezer Butler (obaj Black Sabbath, ten drugi także G/Z/R),
Vinny Appice (ex-Derringer, ex-Axis, ex-Black Sabbath, ex-Dio, ex-World War III, ex-Minoru Niihara, ex-3 Legged Dogg)