Japoński wokalista, urodzony 12 marca 1960, który osiągnął sławę stojąc za mikrofonem Loudness w latach 1981-1988. Już w rok odejściu z popularnej formacji, Niihara nagrał solowy debiut, wydany 21 czerwca 1989 nakładem japońskiej wytwórni Nippon Columbia. Album prezentował heavy metal w różnych wydaniach - obok jankesko brzmiącego Let`s Get Together zaprezentowano amerykański pop-metal (Stand Up To Danger) z mieszanymi tekstami. Była to dziwaczna płyta, nie wywołująca zresztą zbyt wielkich emocji, ale Niihara nagrał co chciał i wreszcie pod własnym nazwiskiem, zbierając jeszcze w tym czasie profity ze sprzedaży albumów Loudness. Przez następne lata o wokaliście było cicho i dopiero w 1994 powrócił na scenę z zespołem Sly, do którego ściągnął Shinichiro Ishiharę (zaprzyjaźnionego gitarzystę z Earthshaker) oraz byłego kumpla z Loudness, perkusistę Munetaka Higuchiego. Skład dopełnił basista Koichi Terasawa z kapeli Blizard. Był to okres szczególnie trudny dla klasycznego metalu - zespoły się rozpadały, inne eksperymentowały, jeszcze inne zupełnie odcinały się od korzeni. Chwilową dominację zdobywały death i black metal, ten sam rok stanowił początek grunge`owego szaleństwa. Dotknęło to nie tylko Europę i USA, ale również Japonię. Debiut Sly wydała poważna wytwórnia BMG w listopadzie 1994. Była to swego rodzaju próba sprawdzenia się w mocniejszym graniu - cięższa niż Loudness muzyka próbowała się odciąć stylistycznie od słynnego kwartetu. Cry Of War nie pozostawiał co do tego wątpliwości, choć charakterystyczny pisk Niihary mógł nasuwać słuchaczowi takie skojarzenia. Ciekawiej wypadł I Spend My Life z riffem przypominającym nieco dokonania Black Sabbath. Tytułowy Sly stanowił hybrydę przeinaczonego heavy/power z graniem ocierającym się o southern. Album całościowo nie wydawał się zły - podobały się solówki, brzmienie i niektóre riffy - ale 68 minut muzyki mało ciekawej zabiły ostateczny rezultat, dając w efekcie dość męczące granie.
Sly nabrali wiatru w żagle i w 1995 wydali drugi album Dreams Of Dust. Słaby otwieracz w postaci Arm And Hammer brzmiał potwornie sztucznie, a tytułowy Dreams Of Dust próbował podjazdów pod thrash metal z prostą melodią przewijającą się przez niemal cztery minuty. Reszta materiału wypadła niestety dośc komicznie, a wszystko zlewało się ze sobą. Dzięki jednak potędze BMG, zespół nagrał trzeci krążek Key w sierpniu 1996. Krótszy czas trwania (48 minut) nie świadczył niestety o większym dopracowaniu kompozycji. Całość nie była lepsza od poprzedników, brzmiąc miejscami wręcz dramatycznie. Pierwsze trzy kompozycje posiadały brzmienie czyste, jednak pozostałe sprawiały wrażenie nagranych w innym studio i przytłumionych warunkach. Prawdopodobnie grupie nie wystarczyło budżetu, aby zrealizować zestaw utworów z solidnym brzmieniem. W końcu przyszedł w 1997 czas na czwarty i ostatni album Sly Vulcan Wind, wreszcie proponujący granie bardziej znośne. Słychać było zdecydowanie stylistyczne, jednakże nie na tyle ciekawe, by mogło przykuć uwagę na dłużej. Minoru Niihara nie poddał się jednak i w 1999 powrócił ze swoim kolejnym zespołem X.Y.Z->A, z którym spróbował swych sił w sferze heavy/speed. Ten projekt nagrał serię albumów: Asian Typhoon w 1999, Metalization w 2000, EP-kę A Million Carats w 2001, Life w 2002, IV w 2003, koncertówkę X.Y.Z.->Alive w 2004, Wings w 2006, Learn From Yesterday! Live For Today! Hope For Tomorrow! w 2009 i Seventh Heaven w 2013. Nie odniosły one żadnego sukcesu nawet w Japonii, podobnie jak dwa kolejne solowe krążki wokalisty, pozostającego dla większości jednak głosem Loudness, w którego szeregi Niihara zresztą powrócił w 2001.
Vinny Appice grał potem w hard rockowym 3 Legged Dogg (Frozen Summer w 2006), Heaven And Hell, King Devil Hill, White Appice Mendoza Iggy, Serpent`s Ride, Last In Line i Resurrection Kings.

Minoru Niihara (ex-Loudness), Vinny Appice (ex-Derringer, ex-Axis, ex-Black Sabbath, ex-Dio, ex-World War III)