Amerykański perkusista, urodzony 27 lipca 1955 w Nowym Jorku. Bobby zasiadł za perkusją w wieku 11 lat, porzucając naukę gry na gitarze. W 1980 miał szansę zastąpić Petera Crissa w Kiss, ale ostatecznie wybrano na to miejsce Erica Carra, posiadającego lepszy głos (do chórków). Na przestrzeni lat Rondinelli grał w Rainbow (Difficult To Cure w 1981, Straight Between The Eyes w 1982), Doro/Warlock (Force Majeure w 1989), Black Sabbath (Cross Purposes w 1994 i Cross Purposes Live w 1995), Sun Red Sun, Blue Öyster Cult (Heaven Forbid w 1998, Curse Of The Hidden Mirror w 2001 i A Long Day`s Night w 2002), Riot (Through The Storm w 2002), The Lizards (założony przez Randy`ego Pratta, byłego basistę Cactus) oraz u Axela Rudi Pella. W 1984 nagrał też częściowo partie na Love At First Sting Scorpions. Tuż przed wydaniem Final Vinyl Rainbow, bębniarz postanowił powołać do życia własny projekt w 1985. W studio wspomogli perkusistę: jego brat Teddy, wokalista Ray Gillen i basista James LoMenzo. Cztery nagrania z demówki cechowała zaskakująca jakość. Wardance i Black Sheep z intrygującą klawiszową solówką stanowiły przykłady grania typowego dla rocka lat 80-tych. Także Rock & Roll i The One That Got Away wzbogacił znakomity śpiew Gillena. Numery trafiły do szuflady i szersza publiczność poznała je dopiero w 1996, kiedy to nakładem własnym (sygnowanym jednakże logiem wytwórni JayVee) ukazał się [1]. Poza czterema numerami studyjnymi trafiły tu również cztery kawałki koncertowe - te cechowały się słabym brzmieniem, choć nie sposób pominąć milczeniem fenomenalnie zagranego blisko 14-minutowego Fly Paper. Krążek był raczej ciekawostką dla fanów Gillena, Rondinelliego i wszystkich fanów melodyjnego rocka w stylu Dokken, White Lion czy King Cobra. Ray Gillen wkrótce przeszedł do Black Sabbath, nagrywając pierwsze partie wokalne na Seventh Star. Na następny album Rondinelli zdecydował się dopiero w 2002, związując się z wytwórnią MTM Music - na [2] miejsce zmarłego na AIDS w 1993 Gillena zajął Tony Martin. Płyta emanowała delikatnym sabbathowym klimatem, który pojawiał się tu i ówdzie nie tylko za sprawą wokalisty, ale i grającego na basie Neila Murray`a. Płyta bardzo przyjemna w odbiorze, choć wszystko można było zagrać mocniej.
Ray Gillen śpiewał potem w Phenomena, Badlands i Sun Red Sun. James LoMenzo grał w White Lion, Pride & Glory, u Zakka Wylde`a, Black Label Society, Megadeth i Sweet & Lynch. Neil Murray zagrał potem na płycie Thomsen Let`s Get Ruthless w 2009.

Tony Martin (ex-Forcefield 2, ex-Black Sabbath, ex-Misha Calvin, The Cage, Giuntini Project, Empire),
Neil Murray (ex-Whitesnake, ex-Gary Moore, ex-Gogmagog, ex-Forcefield, ex-Vow Wow, ex-Black Sabbath, Empire)