Zachary Phillip Wylde to amerykański gitarzysta urodzony 14 stycznia 1967 w Bayonne (New Jersey). Pierwszą sławę zyskał zastępując Jake`a E. Lee w zespole Ozzy`ego Osbourne`a w 1987. Mając zaledwie 21 lat świetnie zaprezentował się już na krążku No Rest For The Wicked w 1988, ale pełnię swoich możliowści ukazał dopiero na znakomitym No More Tears w 1991. Po komercyjnej klapie Pride & Glory i bezowocnej półrocznej współpracy z Guns N'Roses, Zakk stanął przed koniecznością wyboru nowej ścieżki swej muzycznej kariery. Naciskany przez wytwórnię w sprawie nowego materiału zdecydował się w końcu na wydanie albumu firmowanego własnym nazwiskiem, która zaskoczyła nawet najwierniejszych fanów. Wylde nagrał bowiem płytę delikatną, przepełnioną brzmieniami akustycznymi i balladami. Stylistycznie zbliżono się przede wszystkim do dokonań Neila Younga i innych muzyków Południa, stawiając na ciepły intymny odprężający nastrój. Obok wspomnianej gitary akustycznej sporo do powiedzenia miały klawisze (Road Back Home, Too Numb To Cry), harmonijka ustna (Between Heaven and Hell), a nawet instrumenty smyczkowe (Dead As Yesterday). Na szczęście nie zabrakło solówek na elektryku, porywających i świetnie wkomponowanych w klimat utworów (Sold My Soul, Road Back Home). Klimat utworów zróżnicowano, a The Things You Do oraz What You`re Look`n For nasuwały skojarzenia z Pride & Glory. Pozytywnym zaskoczeniem był śpiew Wylde`a - niezwykle łagodny i melodyjny, bardzo udanie wypadający w wokalnych harmoniach (Between Heaven and Hell, Sold My Soul z rozmarzonym refrenem i ognistą solówką). Smutny i nostalgiczny Throwin` It All Away poświęcono pamięci zmarłego w październiku 1995 Shannona Hoona z Blind Melon, a wyznanie miłosne I Thank You Child mogło budzić dalekie skojarzenia z Thank You Led Zeppelin. Ta intrygująca muzyka była jednak dla dotychczasowych fanów Zakka szokiem, wręcz rozczarowaniem. W efekcie przeszła właściwie niezauważona. Szkoda, że takie numery jak od początku do końca akustyczny Way Beyond Empty nie zostały docenione, gdyż już nigdy później Wylde nie śpiewał tak ciekawie. Z dzisiejszego punktu widzenia ten album trzeba uznać za zjawiskowy i odpowiadający na pytanie co tak naprawdę grało w duszy tego muzyka. Wkrótce gitarzysta założył Black Label Society, na przestrzeni lat aktywnie występował też na kolejnych płytach Dereka Sheriniana.
Zakk Wylde prowadził stateczne życie z żoną Barbaranne i trzema dziećmi: Hayley Rae, Hendrixem i Jesse`m, którego ojcem chrzestnym był sam Ozzy. Muzyk był mocno zaprzyjaźniony z gitarzystą Pantery i Damageplan, Dimebagiem Darrellem, który został zastrzelony na scenie w 2004. Określał siebie jako żarliwego katolika irlandzkiego pochodzenia. Po blisko dekadzie i kilku kiepskich albumach Black Label Society, Zakk wrócił drugim solowym krążkiem, którym udało się przywołać ducha swego pierwszego dzieła - zarówno pod kątem klimatu, jak i wokalnym. Ponownie fani otrzymali łagodnie śpiewającego muzyka, tym razem jednak na tle dość jednostajnego grania, całkowicie nostalgicznego i zanurzonego w jesiennej zadumie. W tekstach było raczej smutno - zimny wiatr przerzucał opadające liście, a wkoło domu żałoby przetaczały się wczorajsze łzy. Muzycznie ubrano numery w dźwięki głównie akustyczne, atmosfery dodawały okazjonalnie dorzucone organy Hammonda, ale oczywiście Wylde nie zapomniał o swojej podstawowej broni i nieraz wybrzmiewaly znakomite emocjonalne solówki - czy to bardziej (Darkest Hour, The King, Harbors Of Pity) czy mniej (Autumn Changes, Tears Of December) ekspresyjne. Szkoda, że rzadko pojawiała się żwawsza nuta (Lost Prayer), gdyż gdzieś w okolicy The Leevee album zaczynał tonąć w powtarzalnej monotonii. Całość próbowała ratować udana końcówka z najbardziej przebojowym singlowym Sleeping Dogs i fortepianowym The King, balansującym na cienkiej granicy kiczowatej pościelówy z aż nazbyt natchnionym tekstem.
James LoMenzo grał w Black Label Society, Megadeth i Sweet & Lynch, natomiast John DeServio na solowej płycie Michaela Romeo.

Zakk Wylde (Ozzy Osbourne, ex-Pride & Glory), James Lomenzo (ex-Rondinelli, ex-White Lion, ex-Pride & Glory),
John DeServio (Black Label Society, ex-Vinnie Moore)