Międzynarodowy jednorazowy projekt utworzony przez Anderssona i Karlssona, którzy do współpracy zaprosili głównie elitę szwedzkiego melodyjnego metalu, choć znalazło się także miejsce dla rutyniarza Boba Daisley`a. Celem projektodawców było przedstawienie na niebywale wysokim poziomie wykonania kompozycji z różnych gatunków melodyjnego metalu - od hard rocka do powermetalu. Faktycznie, poziom wykonania należało uznać za kapitalny. Solówki wszystkich gitarzystów ścigały się ze sobą w maestrii, mistrzem bębnów po raz kolejny okazał się Salazar, a wspomniany Daisley poczynał sobie jak za najlepszych lat. Andersson zaprezentował się jako wokalista ze swobodą przemieszczający się od zabarwionych soulem wokali w stylu Coverdale`a czy Lande po klasyczny śpiew w stylu szwedzkiego chrześcijańskiego melodyjnego power z ugrzecznionymi i wypolerowanymi zaśpiewami w refrenach. Do wszystkiego dopasowano brzmienie wypośrodkowane pomiędzy typowym dla powermetalu, a nowoczesnym hard rockiem. Krystalicznie selektywna produkcja pozwalała się cieszyć każdym niuansem gry całego składu. Szkoda, że większość kompozycji okazała się "tylko" dobra, bowiem A Taste Of Paradise albo Calling My Name ocierały się o szwedzką solidność i w prostej linii wynikająły z muzycznych doświadczeń jej twórców. Na wszystko złożyły się elementy stylów Narnii, Audiovision i progresywnych elementów znanych z innych skandynawskich płyt. Tak gdzie pojawiał się hard rock przemieszany z AOR, jak w Ain`t No Pleasin` You, stosowano melodie typowe, gładkie i już znane wcześniej. Naturalnie wszelkie ozdobniki i solówki były wyborne, jednak trudno było delektować się tylko i wyłącznie szczegółami. Kulały refreny, które przeważnie ułożono tak, aby zadowolić wszystkich jak w The Real You. W Remember Me Planet Alliance sięgnęli do zmetalizowanych form mieszania Whitesnake i melodyjnego rocka szwedzkiego lat 80-tych. Kapitalnie zagrany utwór, ale trudno było pogodzić wysmakowaną formę z naiwną radiową przebojową treścią. Druga część albumu brzmiała bardziej rockowo niż metalowo i w pewnym sensie muzycy poczynili tu zapewne nieświadomą próbę podrabiania stylu Jörna Lande, a nawet Masterplan, ale bez charakterystycznej dla tej grupy przebojowości. Na tym krążku po prostu nie było ani jednego kawałka, który zachwycałby od razu. Przy znacznie lepszych utworach i takim wykonaniu, krążek z pewnością stałby się absolutnym hitem, a tak został jedynie porządną płytą, na której autorom zabrakło pomysłów na zwrócenie uwagi słuchacza czymś więcej niż wirtuozerskim wykonaniem.
Andersson, Grimmark i Johansson spotkali się potem w Fullforce. Michael Andersson śpiewał też w Cloudscape, Silent Memorial, Fullforce i industrialno-powermetalowym Strokkur (Vantablack w 2017). Carl-Johan Grimmark grał potem u Roba Rocka, Magnus Karlsson w Starbreaker, The Codex, Primal Fear, Kiske/Somerville, Scheepers, The Ferrymen, Heart Healer (The Metal Opera w 2021), u Tony`ego O'Hory, Boba Catley`a, stworzył też Magnus Karlsson`s Free Fall, w którym znów współpracował z Salazarem. Perkusista grał też w StoneLake (World Entry w 2007). Magnus Rosén pojawił się potem w Revolution Renaissance, Avalanch, u Tony`ego Martina i w Magnus Rosén Band (It's Time To Rock The World Again w 2023). Anders Johansson bębnił w Manowar.

Janne Stark (Overdrive); Carl-Johan Grimmark (Narnia, Saviour Machine) ,Magnus Karlsson (ex-Midnight Sun, ex-Last Tribe, Allen / Lande),
Jaime Salazar (ex-Bad Habit, ex-Blakk Totem, ex-Midnight Sun, ex-Last Tribe, ex-Opus Atlantica, ex-Timeless Miracle, Allen/Lande),
Bob Daisley (ex-Kahvas Jute, ex-Chicken Shack, ex-Widowmaker, ex-Rainbow, ex-Ozzy Osbourne, ex-Uriah Heep, ex-Gary Moore, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Black Sabbath, ex-Mother`s Army, ex-Stream),
Magnus Rosén (ex-Keegan, Hammerfall, ex-Jörn), Anders Johansson (ex-Silver Mountain, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Keegan, ex-Johansson, Hammerfall)