Szwajcarska grupa powstała w 1996 z inicjatywy multiinstrumentalisty Chrisa Haenggi. Trzyutworowa demówka "Silent Memorial" z 1997 pozwoliła na podpisanie kontraktu z japońską wytwórnią Toshiba EMI. Dzięki jej agentom udało się zachęcić do współpracy szwedzkiego wokalistę Thomasa Vikströma. Na albumie pokazał on klasę w repertuarze z obszarów metalu progresywnego - wysmakowanym, melodyjnym i dosyć odległym od tego co wokalnie prezentował wcześniej. Przy pierwszym podejściu wydawało się, że oto słuchacz miał do czynienia z kolejnym klonem Dream Theater - było to jednak wrażenie mylne. Silent Memorial zaprezentował bowiem coś swojego wraz z cała gamą jazzująco-shreddujących zagrywek gitary, złożonych struktur i niespodziewanych zmian tempa. W studio pojawiło się aż czterech basistów sesyjnych: René Maurer, Patrick Lauber, Michael Halbach i André Schornoz, ale akurat ten instrument miał tu znaczenie drugoplanowe. Carpet Driver chyba najbardziej zapadał w pamięć, poniekąd przypominając utwór Fates Warning At Fates Hands z 1989, a najlepsze partie instrumentalne w swojej drugiej części zawierał Deserted Land. Jedynym niepotrzebnym kawałkiem wydawał się być Lovely Galaxy - banalna ballada na wzór Queen. Sam koniec płyty to dwa niesamowiete kolosy: 11-minutowy Cosmic Tornado oraz 13-minutowy Black Hole (Exit). Płyta była świetna i szkoda, że nie pociągnięto tego dalej. Vikström skupił się na kolejnych rozmaitych projektach.
Dekadę później zespół powrócił w pięciosobowym składzie. Za mikrofonem stanął tym razem Szwed Michael Andersson. Human Mind to dopracowana kompozycja, mocno nawiązująca do twórczości Dream Theater. Tym co od odróżniało Silent Memorial była barwa głosu Anderssona, posiadająca chrypkę jakiej u LaBrie się nie uświadczyło. Differences to prog-metalowa jazda na początku, a łagodniejsze partie następujące dalej mogły spodobać się fanom wolniejszych wstępów Queensryche. Osobliwą mieszankę stylistyczną ekipa prezentowała w Fear, z zapożyczeniami od Savatage, Fates Warning, Pantommind, a nawet od Yngwie Malmsteena (partie klawiszy). 22-minutowy tytułowy Retrospective niczym nie zaskakiwał - kolejny numer pod Awake Teatru Marzeń: niby kompozycja składna i udana, ale bez własnej tożsamości. Wraz z The Darkest Hour zespół próbował oderwać się od stylistyki obecnej we wcześniejszych nagraniach, ale z mało imponującym efektem. W dalszej części utworu przewijał się ponury nastrój, a lwią część roboty robiły klawisze Chrisa Haenggiego. Zabrakło większych zmian tempa i zaskakujących rozwiązań - znacznie lepiej w tej sferze rok wcześniej wypadł szwedzki Silent Call. TV World rozpoczynał się od hard rockowych riffów, lecz dalej aranżacje oparto na sprawdzonych patentach, czyli przeplataniu spokojniejszych momentów z tymi bardziej agresywnymi. Poszczególne składowe Lost wypadły różnie - początek był dość mroczny i wolny, lecz w połowie utworu nadchodziła prawdziwa niespodzianka: nagle robiło się bardziej melodyjnie i radośnie, a nuty wyraźnie wędrowały w stronę stylistyki AOR (Sunstorm i Place Vendome). Płyta była spójna i solidna, ale w przeciwieństwie do poprzednika, niczym nie zaskakiwała.
Thomas Vikström śpiewał w Steel Seal, u Tommy`ego Vitaly, w Therion oraz prog-metalowym Mehida (Blood & Water w 2007 i The Eminent Storm w 2009). Michael Andersson śpiewał w Fullforce i industrialno-powermetalowy Strokkur (Vantablack w 2017). Diego Rapacchietti bębnił u Charliego Sahony (Naked Thoughts From A Silent Chaos w 2010), w 69 Chambers (Torque w 2012 i Machine w 2018) i zreaktywowanym Coroner.

Thomas Vikström (ex-Candlemass, ex-Stormwind, ex-Dark Illusion, 7 Days),
Michael Andersson (Cloudscape, ex-Planet Alliance), Diego Rapacchietti (ex-Paganini, ex-Venturia)