Niemiecki gitarzysta, urodzony jako Ulrich Roth 18 grudnia 1954 w Düsseldorfie. Uważany jest za jednego z prekursorów stylu neoklasycznego w muzyce rockowej. Na początku lat 70-tych współtworzył zespół Dawn Road. Kiedy Michael Schenker odszedł w 1973 ze Scorpions do UFO, Uli zajął jego miejsce. Ze Scorpions nagrał pięć płyt, w tym znakomitą koncertówkę Tokyo Tapes, która sprzedała się w ponad milionowym nakładzie i zdobyła status złotej płyty w kilku krajach. Głównym powodem odejścia Rotha ze Scorpions był konflikt na tle muzycznym. Uli był zachwycony muzyką Hendrixa, na której się wzorował. Tymczasem Klaus Meine i Rudolf Schenker mieli inną wizję dalszego rozwoju grupy z zamiarem podbicia rynku amerykańskiego, co wiązało się z tworzeniem muzyki dostosowanej klasycznego hard rocka. Uli Jon Roth opuścił Scorpions w 1978 i wkrótce założył Electric Sun. W latach 80-tych Uli skonstruował Sky Guitar i zaczął sprzedawać ten typ gitary (siedmiostrunowej z 32 progami) po kilkanaście tysięcy dolarów za sztukę. Uli założył ponadto Sky Academy, w której to organizował seminaria muzyczno-duchowe propagujące holistyczne podejście do muzyki.
Trzeba uczciwie powiedzieć, że solowe dokonania Rotha nie należały do specjalnie udanych. Wpierw w 1991 zrealizował płytę Aquila Suite: 12 Arpeggio Concert Etudes For Solo Piano - hołd dla twórczości Liszta, który ukazał się dopiero w 1998. Część tekstów na pierwszych krążkach muzyk zadedykował pamięci swojej partnerki Moniki Dannemann, która popełniła samobójstwo 5 kwietnia 1996, trując się spalinami we własnym Mercedesie w Seaford (dwa dni po przegranym procesie o zniesławienie, jaki wniosła przeciwko innej byłej dziewczynie Hendrixa, Kathy Etchingham). Uwagę przykuwał dopiero [5], rozpoczynający się jak soundtrack wojennego filmu (S.O.S., potem robiło się operowo i majestatycznie za sprawą Tempus Fugit. Uli wrzucał następnie 11-minutowy Land Of Dawn o symfonicznym zabarwieniu z nutką Wishbone Ash. Świetny jak zwykle głos Marka Boalsa przeplatał się z aksamitnym wokalem Lizy Vandall. Po pompatycznym Letter Of The Law ze znakomitą solówką Uliego następowało zwolnienie w Stay In The Light z refrenem nie pozbawionym pewnego patosu i zagrywakmi a la Mark Knopfler. Benediction wzbogaciła płacząca solówka po Andy`ego Latimera z Camel. Na zakończenie 18-minutowy kolos Tanz In Die Dämmerung - po odgłosach burzy uszy łagodził dźwięk akustycznej gitary podobnej do Monumentum Steve`a Hacketta. Orkiestra symfoniczna potęgowała nastrój wraz z tenorową arią operową i kiedy numer rozpędzał się przypominał Perfect Strangers Deep Purple. Uli nagrał udany album bogaty w różne formy wyrazu - to wszystko razem wzięte tworzyło niezłe muzyczne przedsięwzięcie, które powinno zadowolić zarówno zwolenników klasycznego hard rocka i prog-metalowych smakoszy uwielbiających rozbudowane formy muzyczne. Dla przeciętnego odbiorcy muzyki rockowej była to zapewne ciężkostrawny materiał. Uli postawił tutaj na stronę kompozytorską niż gitarową. Partie tego instrumentu były raczej nieliczne, a większa część dzieła plasowała się gdzieś między Wagnerem, chóralną muzyką kościelną i twórczością. Płyta z pewnością niesztampowa, ale nie naająca się do codziennego przesłuchu.
Roth po siedmiu latach wydał [6] z ponownie nagranymi klasykami Scorpions. Poza numerami autorskimi wrzucono Crying Days Meine i Schenkera czy współtworzony z obu muzykami Pictured Life. Ciekawostką wydawnictwa była z pewnością improwizacja Rainbow Prelude, w której Uli udowadniał, iż spokojnie odnalazłby się w graniu klasycznej hiszpańskiej muzyki gitarowej. Nieźle wyszło tu budowanie nastroju: od delikatnych sekwencji akordów, klimatycznie pasujących trochę do muzyki hawajskiej, by po chwili przeistoczyć się w dramatyczne wstawki, budzące wręcz lekki niepokój. Na niekorzyść płyty działał nadmiar zawartego na niej materiału. Wszystko trwają w sumie prawie 104 minuty, czyli niemal dwie godziny - dla postronnych słuchaczy było tego z pewnością za dużo.