Angielski zespół powstały we wrześniu 1976 z inicjatywy wokalisty Davida Byrona i gitarzysty Clema Clempsona. Doświadczenie sceniczne tego pierwszego z Uriah Heep i drugiego z Humble Pie rokowało dobrze nowemu projektowi. Problem stanowił tylko pogłebiający się alkoholizm Davida, ale w studio nagraniowym stanął on na wysokości zadania. Jedyny album ukazał się w marcu 1977 nakładem wytwórni Island Records. Przyszło mu konkurować z nowym trendem na punk i gasnącym zainteresowaniem na "przestarzałą" muzykę pierwszej połowy lat 70-tych. W dziewięciu kompozycjach kwintet pokazał się z bardzo dobrej strony. To nie był heavy-rock mogący konkurować z Uriah Heep choćby, ale po prostu solidny rockowy krążek stworzony przez kompetentnych muzyków. Przede wszystkim znakomicie ze sobą współpracowali Clempson i Butcher - nic dziwnego, że gitarzysta nieomal dostał się kilka lat wcześniej do Deep Purple (wybrano ostatecznie Tommy`ego Bolina). Z kolei klawiszowiec popisywał się w blisko dwu i półminutowym The Link. Z tekstów Byrone przebijało zgorzknienie towarzyszące staczającej się rockowej gwieździe (Rock`n`Roll z krótką solówką na saksofonie). On sam zaśpiewał znakomicie - znacznie lepiej niż na High And Mighty Uriah Heep. Z albumu wyróżniały się: wspaniale zaśpiewana ballada Seasong, skoczny By The Horn z beatlesowym "cmon, cmon" oraz mocniej zagrany żywszy Hobo. Jedynym większym potknięciem był Scared, sprawiający wyjętego z twórczości Johna Lennona. W końcu wszystko zamykał intrygujący powolny pulsujący groove End Of The Line z auto-ironicznym tekstem Byrona, który miał wkrótce się sprawdzić. Świetny wokal oraz mocniejsze wejścia Clempsona tworzyły utwór z najwyższej półki. Płyta cierpiała przede wszystkim na złe umieszczenie utworów - te ciekawsze trafiły na stronę B winyla.
Album rzucono na rynek za szybko - manager podobno tak był nakręcony na kasę, że utworów nie poddano właściwemu mixowi (brzmiały surowo). Brak sukcesu zniechęcił Byrona i frontman odszedł, zaszywając się w swej posiadłości w celu napisania materiału na drugą solową płytę - przy okazji chętniej zaglądając do butelki. W Rough Diamond zastąpił go Kanadyjczyk Garry Bell, a za bębnami wkrótce zasiadł Jeff Rich. Grupę przejęła wytwórnia Epic Records. Ten skład pod nazwą Champion nagrał bluesowo-soulowy album Champion w 1978, próbujący podążać szlakiem utartym przez Grand Funk Railroad. Promocja byłą zerowa i płyty nie promowano na żadnym koncercie - w rezultacie ekipa zawiesiła działalność w 1979. Gitarzysta w 1994 powrócił do Colosseum, współpracował również z Jackiem Bruce`m, Billy`m, Rogerem Watersem, Manfred Mann`s Earth Band, Bobem Dylanem, Chrisem de Burgh i Jonem Andersonem. Grał również w Hamburg Blues Band, The Clem Clempson Band i JCM. Jeff Rich bębnił potem w Staus Quo.

David Byron (ex-Uriah Heep), Clem Clempson (ex-Bakerloo, ex-Colosseum, ex-Humble Pie, ex-Strange Brew), Geoff Britton (ex-East Of Eden, ex-Wings)