Amerykańska grupa założona w Los Angeles w 1981 jako Marquis De Sade. Zadebiutowała w 1982 utworem Scepters Of Deceit na składance "Metal Massacre 2", kiedy wokalistą był jeszcze Dwight Cliff. [1] zawierał stylowe kawałki heavymetalowe w rodzaju Curse The Night czy Too Young To Die i spodobał się szefom francuskiego koncernu płytowego Black Dragon Records, którego nakładem zespół wydał dwie następne płyty (już bez Kenny`ego Powella, który założył wpierw Omen, a potem Step Child). Wpierw umieszczono kawałki Master Of Disguise i Fear My Way na składance "Speed Metal Hell" w 1985. Wszystkie okładki Savage Grace miały mocny wydźwięk seksistowski, ale ta z [2] zdobyła największy rozgłos - siedzący na motocyklu policjant wkładał swoją pałkę w usta klęczącej u jego stóp (skutej kajdankami) półnagiej dziewczyny. Materiał był zestawem kompozycji naznaczonych speed metalem i melodiami typowymi dla klasycznego heavy, jak w Lions Roar-Bound To Be Free z na luzie podaną dawką epicko-rycerskiego grania, w warstwie riffów wzorowanego na Iron Maiden. Numery w większości eksplodowały w solówkach Christiana Louge, wspierającego także wokalnie Mike`a Smitha - dobrego śpiewaka o manierze zbliżonej do Bruce`a Dickinsona, radzącego sobie również w wyższych rejestrach i rycerskich klimatach. Ogólnie płyta miała więcej wspólnego z NWOBHM, niż z US Power. Dumnie galopujący na tle typowych brytyjskich zagrywek Fear My Way, mógłby znaleźć się na The Number Of The Beast, podobnie jak i bardzo szybki Sins Of The Damned z morderczym wokalem Smitha i pirotechnicznym popisem Louge. Od znakomitego perkusyjnego wstępu rozpoczynał się natomiast Master Of Disguise z nośną melodią pełną heavymetalowej dumy. Jedynie chłodny i pełen długich ostrych gitarowych wybrzmiewań Betrayer osadzono raczej w amerykańskiej tradycji, a Sons Of Iniquity stanowił swoistą mieszankę Liege Lord i Iron Maiden. Całość podsumowywał speedowy kop w No One Left To Blame, w którym basista Brian East nie stronił od szarpnięć za struny w stylu Steve`a Harrisa. Wolniejsze momenty zdarzała się rzadko, a płyta kipiała energią wybuchowych solówek, doskonale zgranej sekcji rytmicznej i wybornym wokalem. Pod względem produkcyjnym mogło być lepiej, ale suchość produkcji wynikała ze skromnego budżetu wytwórni Black Dragon. Krążek cieszył się sporym powodzeniem w Europie.
W ciągu najbliższych miesięcy, grupa przeszła szereg rewolucyjnych zmian personalnych. Christian Louge przejął obowiązki wokalisty, a drugim gitarzystą został Mark Marshall, który wcześniej przewinął się przez Agent Steel. Jego obdarzono odpowiedzialnością za pirotechniczne speedowe zagrywki, mające pojawić się na [3]. Miejsce za perkusją zajął z kolei Mark Marcum. Okazało się, że album nie sprostał wygórowanym wymaganiom, które postawił poprzednik. Louge jako wokalista nie wyróżniał się niczym poza poprawnością i dosyć dużą nośnością, a Marshall zaprezentował więcej grania power/speedowego w klasycznej amerykańskiej formie. Powstał materiał podobny do pierwszych płyt Agent Steel, choć bardziej pompatyczny w detalach melodii. Dynamiczna i staranna gra nowego bębniarza mogła się podobać, ale nie współdziałał on należycie z basistą Eastem. Płytę wypełniły szybkie melodyjne utwory tym razem bliższe nagraniom grup amerykańskich, mniej też bojowe niż poprzednio z minimalna nutką komercji. Rycerska epickość wypadła z jednej strony naturalnie w We Came, We Saw, We Conquered, a w tytułowym After The Fall Of Grace - wymuszenie. Przekonujący power/speedowy atak w Trial By Fire jednak nie mógł stawać w szranki z Agent Steel czy Abattoir. Płytę mimo pozornej spójności cechowało stylistyczne niezdecydowanie polegające na łączeniu z różnym skutkiem elementów speed, tradycyjnego heavy i power/thrashu (Age Of Innocence, Flesh And Blood). Kawałki nagrano sprawnie, ale nie porywały one pod względem melodii, nie do końca przekonując thrashowymi naleciałościami, Album kończył pełen zadumy Tales Misery, zbyt mocno wzmocniony mocną gitarą Marshalla. Płycie nadano bardzo dobre brzmienie, w którym ostrość wyrażała się solidnie w ustawieniu gitary usytuowanej na jednej linii z perkusją przy lekko cofniętym basie i starannie umiejscowionym głosie wokalisty. Równocześnie jednak krążek był za mało agresywny dla fanów speed/thrashu i zbyt mało ekscytujący w melodiach dla zwolenników melodyjnego metalu. Fuzja wyszła co najwyżej dobrze i płyta do szczególnie wyróżniających się na tle innych nie należała.
Potem Savage Grace ogarnęła niemoc twórcza, doszły też problemy organizacyjne przy nagrywaniu trzeciej płyty. Powstała jednak ostatecznie tylko EP-ka i [4] był łabędzim śpiewem formacji, na czele ze świetną przeróbką Burn Deep Purple (zwracająca uwagę zagęszczona gra perkusji) i naturalnie bulwersującą okładką. Savage Grace ostatecznie zawiesili działalność w 1990. Nazwa powróciła po latach na czołowki gazet - 13 kwietnia 2005 Logue został aresztowany za nielicencjonowane udzielanie praktyk medycznych. Swoich naiwnych pacjentów kasował od 350 do 1000 dolarów za wizytę - pod pseudonimem Richard Santee oferował podobno cudowny lek na raka (miało to trwać niemal rok). W związku z zatrzymaniem, sąd w Los Angeles zarzucił mu również defraudację, kradzież i napad z użyciem broni. Muzyk znany był zresztą ze swych obsesji seksualnych - jako Christopher Black oraz Riccardo Santini wyreżyserował i wystąpił w kilku filmach porno w latach 90-tych. Założył też pornograficzną firmę producencką Bordellonoir. 5 maja 2010 ukazała się EP-ka The Lost Grace dokumentujące nie wydane nagrania demo z grudnia 1983. Płytka zawierała cztery kawałki: Into The Fire, No One Left To Blame, Die By The Blade i Betrayer. Z inicjatywy Louge Savage Grace reaktywowano w 2009 i w nowym składzie prowadzono działalność koncertową.

Derek Peace (Heir Apparent)