Amerykański wokalista i basista izraelskiego pochodzenia, urodzony 25 sierpnia 1949 w Hajfie jako Chaim Witz. Początkowy okres pobytu w USA wspominał jako jeden z najtrudniejszych w życiu ze względu na brak akceptacji ze strony środowiska. Początkowo kształcił się w nowojorskim seminarium teologicznym na rabina, jednak przełomowym w jego życiu był moment ujrzenia występu The Beatles w lokalnej telewizji. Od tej pory wczesnoartystyczne upodobania muzyczne ukierunkowały Gene`a w stronę stworzenia własnego stylu, który określał jako "heavy metal Beatles" i który wywarł istotny wpływ na kształtowanie późniejszej twórczości Kiss. Z początku pracował jako nauczyciel literatury w jednej z powszechnych szkół w Nowym Jorku, aż na jednej z prywatek poznał Paula Stanley`a z którym założył Kiss. Od początku uchodził za wyjątkowego wielbiciela płci pięknej. Jego liczne romanse stawiały go prawdopodobnie w czołówce statystyk podobnych mu idoli świata muzyki. Basista szczególnie wspominał wieloletni romans z Cher, która poznała go z Dianą Ross – późniejszą również wielką miłością jego życia.
19 września 1978 ukazały się solowe płyty wszystkich członków Kiss, w tym Demona. Simmons wyraźnie starał się zaskoczyć swoich fanów, stąd zastosowanie licznych chórków, orkiestracji, efektów dźwiękowych i niecodziennych rozwiązań muzycznych. Krążek stał się obiektem ostrej krytki ze strony zagorzałych miłośników Kiss, gdyż nie trzymał się kurczowo jednego stylu. Nie rozumieli oni, że Gene nie do końca poważnie potraktował to wydawnictwo, wykorzystując je jedynie do pokazania swojej nie-rockowej, a wręcz musicalowej strony. Diabelski śmiech rozpoczynał Radioactive, w którym wystapili gościnnie: Joe Perry (gitarzysta Aerosmith), Steve Lacey (gitara) i Bob Seger (chórki). Sam utwór przybierał przebojowy charakter prowadzonego przez pianino rockera z nadzwyczaj harmonijnymi zaśpiewami przywodzącymi na myśl dokonania Kiss. Wolniejszym bluesowym tempem cechował się Burning Up With Fever, popadający miejscami w funk. Przypominał nieco Larger Than Life z Alive 2, a pod jego koniec słychać było głos Donny Summer. Fascynacje The Beatles wyrażał najlepiej See You Tonite, w którym pierwotnie zaśpiewać miał Paul McCartney. Oparty na akustyku kawałek bez ceregieli ukazywał nostalgiczną naturę Simmonsa. Joe Perry powracał w dość niewyraźnym Tunnel Of Love - brzmiącym niczym odrzut z Love Gun, gdyby nie tandetne kobiece chórki. Niezbyt skomplikowaną aranżację nadano także True Confessions, w którym wystąpiła w chórkach australijska aktorka i piosenkarka Helen Reddy. Był to idealny kawałek radiowy, nieco jednak odbiegającej od przyjętych norm w Kiss. Jednym z lepszych momentów krążka był Living In Sin, oddający w pełni rolę seksu w życiu codziennym Simmonsa. Bob Seger ponownie uczestniczył w nagrywaniu chórków, a Cher udzieliła głosu napalonej fance dzwoniącej przez telefon. Wreszcie więcej miejsca oddano sekcji rytmicznej, a basowi w szczególności. Zupełnym niepowodzeniem okazał się Always Near You / Nowhere To Hide - rozwlekła piosenka bez przewodniej melodii, rozpisana na chór i banalny tekst. Z kolei Man Of A 1000 Faces stanowił hołd dla Lona Chaney`a, ulubionego aktora Gene`a. Aranżacja mogła dziwić, zupełnie nie pasując do dotychczasowego image`u Demona, a przewodnią rolę odegrała tu orkiestra. Mało mocy zawarto w Mr. Make Believe, w którym nietrudno było wychwycić kolejne wpływy The Beatles. Szybszy See You In Your Dreams prezentował w końcu niezły wokal Simmonsa, choć basistę mocno wsparły towarzyszące mu chórki. Utwór mimo swej prostoty i krótkiego czasu trwania brzmiał naprawdę świetnie. Krążek kończył nieoczekiwanie When You Wish Upon The Star, znany z filmu Disney`a "Pinokio" z 1940. Gene wykonał go jedynie z orkiestrą smyczkową, bez innych instrumentów. Płyta sprawiała wrażenie z jednej strony rockowego musicalu, z drugiej - nie powiązanych ze sobą i czasem nie do końca przemyślanych pomysłów. Krążek doszedł do 22 miejsca na liście Billboardu, osiągając najlepsze wyniki komercyjne ze wszystkich Kiss-ów, a platynowy status zyskał 2 października 1978, ustanawiając wynik milion sprzedanych egzemplarzy.
Przez następne lata Simmons nie kwapił się do działalności solowej. Kiedy jednak ją podjął, uczynił to w stosownym dla siebie stylu. [2] zatytułował "Dupek" i rozkręcił kosztowną kampanię reklamową wokół płyty, która na sukces komercyjny nie miała szans. Zrobił to tylko i wyłącznie dla swojej przyjemności. Muzyczna zawartość albumu doskonale korespondowała z okładką. Demoniczny elegant Simmons stał pośrodku pokoju, w którym wszystko inne było w złym smaku, w tym wijąca się grupka kurew. To wyglądało na drogi burdel, ale burdel samego Simmonsa i tym materiałem witał fanów w swoim świecie. Rozpoczynało się obiecującym hard rockowym Sweet & Dirty Love ze sporą dawką czadu i zaskakująco wysokim poziomem motocyklowego rock`n`rolla. Potem już było tylko gorzej - basista wraz z Dave`m Navarro (Jane`s Addiction, ex-Red Hot Chili Peppers) nagrał cover Prodigy Firestarter i wydał go na singlu. Zdarty głos Gene`a co prawda świetnie wpasował się w numer, ale z pewnością nie na to czekali fani muzyki rockowej. Jakby z innej bajki brzmiały również Weapons Of Mass Destruction i Carnival Of Souls - ciężkie grunge`owo-metalowe walce posiadały dość nieskładne aranżacje. Bluesrockowo-transowy Black Tongue stanowił owoc współpracy Simmonsa z Frankiem Zappą, a na gitarze prowadzącej wystąpił syn tego muzyka, Dweezil. Popowa ballada Waiting For The Morning Light powstała we współpracy twórczej z Bobem Dylanem. Utwór koił nerwy i ukazywał Gene`a z delikatnej strony. Bezczelnie beatlesowski Beautiful czy "pluszowy" Now That You`re Gone z chórem dziecięcym nie robiły większego wrażenia. Z dobrej strony prezentowała się natomiast rockowa ballada Whatever Turns You On z przyjemnie brzmiącymi organami Hammonda, barowym pianinem i chórkiem złożonym z żeńskiej części rodziny Simmonsa. I Dream A Thousand Dreams przypominał disney`owym klimatem When You Wish Upon A Star z [1], uciekając dość udanie w retro-estradowy klimat. Płyta posiadała podskórnie duży potencjał, który został zupełnie roztwoniony. Zabrakło jak zwykle konsekwencji, gdyż ten stylistyczny eklektyzm po 28 latach już tak nie intrygował.
Simmons w życiu prywatnym przez blisko dwie dekady pozostawał w nieformalnym związku z byłą modelką Playboy`a, Shannon Tweed, z którą miał dwoje dzieci: córkę Sophie i syna Nicholasa. W końcu para wzięła ślub 1 października 2011 w hotelu w Beverly Hills. Gene dotrzymał postanowień z okresu młodości - nie pił alkoholu, nie zażywał narkotyków w żadnej formie i nie palił papierosów. Reprezentował filozofię życia wedle której należało wyłącznie wykonywać rzeczy, które się lubi. Akceptował publicznie egoizm jako postawę i drogę pośrednią niezbędną do uzyskania wysokiego poziomu życia, która to mogła dopiero umożliwić pomoc innym. Publicznie poparł Izrael w wojnie z Libanem przeciw Hezbollah w 2006, stając się ulubionym idolem pilotów izraelskich. Wcześniej popierał też wojnę w Iraku. Niektóre publiczne wypowiedzi odnośnie traktowania kobiet w kulturze islamskiej mimo pozytywnych intencji autora zostały uznane za dalece niestosowne i wręcz obraźliwe. Basista władał językami: angielskim, niemieckim, hebrajskim i węgierskim. Gene Simmons był także biznesmenem, właścicielem czasopisma "Gene Simmons' Tongue" i wytwórni filmowej. Był często zapraszany do udziału w licznych programach telewizyjnych, wystąpił z rodziną w serialu "Diamenty Simmonsa". W przeszłości był też odkrywcą wielu talentów muzycznych, między innymi grupy Van Halen, z którą błędnie nie zawarł umowy managerskiej na skutek pośpiechu związanego z przygotowaniem do wyjazdu w trasę z Kiss. Stworzył projekt własnej gitary basowej o kształcie topora - instrument o dźwięcznie brzmiącej nazwie Axe Bass wykonał lutnik Steve Car i obecnie produkuje ją pod kontrolą artysty firma Cort (wcześniej Kramer). Istnieje około 500 wyprodukowanych egzemplarzy na świecie. Gitarę można kupić w cenie 5000 dolarów w specjalnie założonym w tym celu sklepie internetowym. Zakup instrumentu pochodzącego z limitowanej edycji 250 sztuk w 2009 uprawniał do zakuluarowego spotkania z artystą podczas trasy koncertowej w 2010, który osobiście podpisywał instrument własnej sygnatury. Aby utrzymać wartość kolekcjonerską instrumentu, każdy instrument numerowano a limitowana producja znajdowała się pod ścisłym nadzorem Simmonsa. Z tytułu tego biznesu, Gene zarobił ponad dwa miliony dolarów.

Bruce Kulick / Eric Singer (obaj ex-Kiss)