Włoski zespół powermetalowy powstały w 1994 w Mediolanie - jeden z najbardziej kiczowatych wśród kapel flower-power. Już pierwsze albumy nie prezentowały niczego wybitnego. Zawierały przeciętny power metal, oparty głównie na klawiszach i wysokiej drażniącej tonacji wokalnej Fabio Dozzo. Na [4] na nowo nagrano kawałki z [1] i [2]. Skylark objawił się światu właściwie dopiero akceptowalnym [5] (Welcome, The Triumph), a następnie popularnym we Włoszech [6] (pomniejszy przebój The Guardian Angel oraz dwie suity Lady Of The Sky i Heaven Church). Wciąż jednak wielu odrzucały piski wokalisty, wchodzącego często w fałszujące rejestry. Krytycy zwrócili uwagę na grę Roberto Poteniego, wycinającego na 6-strunowym basie klasyczne arpeggia oraz aranżującego partie orkiestry. Kiedy media okrzyknęły [7] "gejzerem perfekcyjnie wykonanych pomysłów", album naprawdę okazał się esencją włoskiego powermetalowego kiczu (The Princess` Day, Rufus, The Tragedy). Zresztą generalnie ten krążek potwierdzał tendencję zniżkową pod względem muzycznej inwencji. Tych cukierkowych melodii osadzonych w uproszczonych partiach instrumentalnych i niszczonych przez doprowadzający nieraz do szału głos Dozzo nie dało się słuchać. [8] okazał się totalną klapą - zespół zwolnił, porzucając metal na rzecz niemal popu, a klawisze całkowicie zagłuszyły gitary. Muzyka stała się sztampowa i przewidywalna, straciła również znamiona symfoniczności. Mająca w zamyśle z powodzeniem zastąpić Dozzo, nowa wokalistka Kiara była totalnym nieporozumieniem. Ku zgrozie dawnych fanów, którzy w Europie zupełnie odwrócili się od nowego oblicza formacji, [10] doszedł do trzeciego miejsca na japońskiej liście przebojów, ustępując jedynie Bon Jovi i Dream Theater. W maju 2008 Skylark zagrali po raz pierwszy koncert w USA. W skład [12] weszły cztery CD: pierwszy zawierał nowy album The Storm & The Horizon, drugi - rozszerzoną EP-kę Eyes z 2014, a dwa pozostałe dwupłytową składankę Divine Gates Part V Chapter 1: The Road To The Light.

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• Eddy Antonini - solowy album When Water Became Ice, na którym połączył styl Skylark z elementami muzyki klasycznej; zdobył uznanie na włoskim rynku metalowym jako producent i muzyk sesyjny
  
• Roberto Potenti - Eddy Antonini
  
• Federico Ria - Eddy Antonini, Steel Without Name (demówka "Learn From The World" w 2004) i Pandaemonium
  
• Carlos Cantatore - symfoniczno-blackowy Amethista (Realitale w 2005, EP-ka Augusta Taurinorum w 2008, GrimOrion w 2009), thrashowy H-George (EP-ka Neurotic w 2008 i album Slave Of Society w 2010), Overmaster, symfoniczno-folk metalowy MaterDea i (The Goddess Chants w 2016 i Pyaneta w 2018) oraz heavy/powerowy Steel Raiser (Acciaio w 2019)
  
• Kiara Laetitia nagrała w 2013 EP-kę Fight Now, w której skład wszedł m.in. cover Virgin Steele Victory Is Mine
  

Carlos Cantalore (ex-Madwork)