Niemiecki zespół założony w 1981 w Wattenscheid przez Axela Rudi Pella i Volkera Krawczaka. Nagrany w jedenaście dni debiut sprzedał się w ilości 9000 egzemplarzy. Grupa zaprezentowała wydawałoby się typowy rodzimy metal pierwszej połowy lat 80-tych, będący skrzyżowaniem stylów Scorpions i Accept. Dobre pomysły (m.in. Call Her Princess - do dziś grany na koncertach przez Pella), ginęły przy pierwszym odsłuchu na wskutek słabej produkcji. Była to muzyka prosto wykonana tylko przy pierwszym odsłuchu, choć mniej złożona niż późniejsze dokonania Pella. Wyróżniały się przede wszystkim: zadziorny Chains Are Broken, posiadający hard rockową chwytliwość Gonna Find Some Place In Hell, zaskakująco posępny Long Way i popisowa power-ballada na koniec Fallen Angel. Już na tym krążku Pell zasygnalizował swój talent, robiła wrażenie zwłaszcza pewność przewodzenia całości solidnymi riffami. [2] rozszedł się w liczbie 18 000 i był kontynuacją stylu podjętego na poprzedniku, choć pojawiły się tym razem również nawiązania do Krokus i zdobywającego coraz większą popularność Warlock. Wokalista Peter Burtz jakby się oszczędzał i jego wokal nie emanował już taką dzikością jak na debiucie. Popisy gitarowe Pella w dalszym ciągu urzekały swoją melodyjnością, zadziwiając lekkością przechodzenia między poszczególnymi motywami. W pamięć fanom zapadły elektryzujący rock-metalowy Shellshock (nieco w stylu Pretty Maids i 220 Volt) oraz stonowany Let The Blood Run Red z intrygującymi bojowymi chórkami. Rolę ballady powierzono Heading For The End, nie robiącej jednak większego wrażenia. Po ukazaniu się albumu, zespół zerwał kontrakt z Eartshaker Records (która po roku zbankrutowała, a jej właściciel Axel Thubeauville założył Shark Records), gdyż wytwórnia nie zapłaciła muzykom za nagranie obu płyt. Jednocześnie muzycy postawili na zmianę stylistyczną w kierunku amerykańskiego hard rocka.
Wkrótce firma fonograficzna Steamhammer stwierdziła, że Krawczak nie pasował do zespołu, bo jest za "gruby". Jego miejsce zajął oficjalnie Francuz Herve Rossi, jednak tak naprawdę partie basu w charakterze gościa na [3] nagrał Tommy Newton z Victory. Wydawnictwo stanowiło największy komercyjny sukces grupy. Trafiły tu takie kompozycje jak odśpiewany chóralnie Chain Gang, najszybszy numer w karierze Danger Comeback (znakomita solówka Pella) czy też Messing Around With Fire z chwytliwym refrenem. Był to wciąż drapieżny heavy metal, bez pójścia na jakieś stylistyczne kompromisy. Wreszcie osiągnięto zadowalający poziom produkcji, a krążek promowano singlem-przeróbką Scorpions Night After Night. Nagrano go w dwóch wersjach - na jednej z nich pojawił się Uli John Roth (ex-Scorpions, ex-Electric Sun), ale ta wersja znalazła się tylko na składance "The Power Of Metal Hammer" (wersja singlowa była bez udziału Rotha). [4] był testamentem muzycznym Steeler, niestety niezbyt udanym. Zespół zaprezentował tym razem materiał nazbyt zróżnicowany, skłaniający się ku graniu radiowemu (Hard Breaks, Stand Tall, ballada Deeper Of The Night). Odstępstwem od normy był tylko heavymetalowy Shadow In The Redlight, odegrany na modłę Accept. Zwracała uwagę również solówka Pella w Criminal. Mimo szerokiej akcji promocyjnej (m.in. koncerty z Saxon), płyta spotkała się z nieprzychylnością fanów. Między muzykami doszło do konfliktu na wskutek którego odszedł Pell, zniechęcony nadmierną komercjalizacją brzmienia. Kilka miesięcy później kapela zawiesiła działalność na dobre. Burtz został redaktorem naczelnym niemieckiego "Metal Hammer", a później otrzymał pracę kierownika w niemieckim oddziale EMI. Eder podjął pracę w lokalnej rozgłośni radiowej. Jedynie Pell pozostał czynny muzycznie i to z fantastycznym skutkiem - utworzył grupę pod własnym nazwiskiem, do której zwerbował Krawczaka i wydał serię znakomitych albumów solowych.
Jan Yildiral bębnił potem w Darxon.

Roland Hag (ex-Axe Victims)