Amerykański zespół założony w 1977 w Chicago. W jego skład weszli gitarzysta Jim Peterik (11 listopada 1950, ex-Ides Of March), basista Dennis Johnson i perkusista Gary Smith (wszyscy trzej mający za sobą przygodę w The Jim Peterik Band, którzy wydali jeden album Don`t Fight The Feeling w 1977), drugi gitarzysta Frankie Sullivan (ur. 1 lutego 1955) oraz wokalista David Bickler (ur. 1953). Po okresie grania w prowincjonalnych klubach nocnych, grupa nagrała rockowy debiut w barwach małej wytwórni Scotti Bros. Na okładce zagościła szerzej wówczas nieznana 26-letnia modelka Kim Basinger, a sama sesja nagraniowa nie obyła się bez trudności. Wpierw Barry`ego Mraza na stanowisku producenta zmienił Ron Nevison, który szybko musiał ustąpić na rzecz Bruce`a Fairbairna. Ostatecznie cały proces zajął osiem długich miesięcy i nie zaowocował żadnym przebojem. Sam krążek ledwo zaznaczył swoją obecność wiosną 1980 docierając do 169 miejsca na liście Billboardu, a utwór Somewhere In America stał się pomniejszym hitem regionu Chicago. Z perspektywy czasu intrygował Youngblood, w którym niemal dramatyczne gitarowe intro było jakby zapowiedzią powstałego w dwa lata później Eye Of The Tiger. Utwór Rockin` Into The Night został przez Nevisona odrzucony jako "zbyt southernowy" i podarowany grupie .38 Special, która przekuła go w radiowy szlagier. Numer w wykonaniu Survivor pojawił się dopiero na składance Ultimate Survivor w 2004. Japońską edycję winylową uzupełniło nagranie Rebel Girl, które w USA i Europie ukazało się jedynie na singlu.
Po dołączeniu do formacji nowej sekcji rytmicznej oraz klawiszowca z prawdziwego zdarzenia, [2] wreszcie przyniósł pewną popularność w kraju, głównie dzięki wysoko sytuowanemu na listach przebojów singlowi Poor Man`s Son. Skalę głosu (noszącego zwykle specyficzny beret) Bicklera prezentował najlepiej jednak Summer Nights z udziałem żeńskich chórków. Najlepsze miało jednak nadejść - w 1982 zespół został poproszony przez Sylvestra Stallone o nagranie piosenki na potrzeby filmu "Rocky 3". Swoją prośbę gwiazdor kina tłumaczył faktem, że usłyszał gdzieś Poor Man`s Son i chciał utwór do tego podobny. Survivor wyrazili zgodę i w krótkim czasie ukazał się singiel Eye Of The Tiger / Take You On A Saturday, stając się ogromnym hitem, zdobywał kolejno wszystkie możliwe listy przebojów, osiągając pierwsze miejsce na prestiżowej liście Billboardu i przodując jej przez następne sześć tygodni. W Australii kawałek liderował przez cztery tygodnie, później otrzymał nagrodę Grammy, został wybrany "Najlepszą Nową Piosenką" w kategorii People's Choice Awards i dostał nominację do Oscara. W tym samym roku na rynku pojawił się [3] - otwierał go już znany całemu światu kawałek tytułowy, majstersztyk i hymn epoki AOR. Zachwycić chwytliwym refrenem mógł również Feels Like Love, a mocniejszym uderzeniem był The One That Really Matters - choć tutaj na niekorzyść numeru działały zbyt falsetowe chórki. Randze Eye Of The Tiger niemal dorównał na wpół instrumentalny I`m Not That Man Anymore z nadzwyczaj nostalgiczną atmosferą pierwszych 40 sekund, których siłę oparto na ujmującym śpiewie Bicklera i klawiszach Dragona. Grupa zachowała tutaj dobre proporcje między formą a treścią, rezygnując w tym przypadku z niepotrzebnej wirtuozerii. Firmowe brzmienie kapela podtrzymywała w Children Of The Night z nieco wykrzyczanym refrenem. Słabiej wypadł za to balladowy Ever Since The World Began - nudny i pozbawiony solówki kawałek, ale rehabilitacja nadchodziła od razu w postaci American Heartbeat ze świetną rytmiką, klawiszowym zagospodarowaniem przestrzeni i rewelacyjnym motywem głównym. Funkcje wypełniaczy nadano Hesitation Dance i Silver Girl, w których Survivor wyraźnie spuszczali z tonu. Niemniej krążek błyskawicznie wpisał się w kanon AOR, choć kilka utworów odstawało poziomem od reszty. Artystyczne osiągnięcie przypieczętował sukces komercyjny, kiedy płyta wspięła się na drugie miejsce w zestawieniach amerykańskich.
[4] nie powtórzył tego sukcesu i był sporym rozczarowaniem. Potwierdziło to jedynie 82 miejsce na liście Billboardu, a tytułowy singiel Caught In The Game osiągnął tylko 77 pozycję. Dużym ciosem było również wycofanie się z działalności muzycznej Dave`a Bicklera, na wskutek pogłębiających się problemów ze strunami głosowymi. Zastąpił go Jimmy `Jimi` Jamison (ur. 23 sierpnia 1951), znany z dotychczasowych występów w Target i Cobra. Wpierw przeszedł chrzest bojowy wykonując z nowymi przyjaciółmi The Moment Of Truth na ścieżkę dźwiękową do filmu "Karate Kid". [5] zapewnił grupie potężny comeback - w zasadzie Survivor nie zaprezentowali niczego nowego - chłopaki zagrali tak jak dawniej, tylko że perfekcyjnie pod każdym względem. Album okrył się kilkukrotną platyną, a trzy single wdarły się na wysokie pozycje amerykańskich list przebojów. Muzykę wzbogacona ogromną dawką klawiszy, nadającym utworom nadzwyczajną lekkość o posmaku niewinności. Formacja dostarczyła nastrojowej i niewymagającej skupienia rozrywki. Wszędobylskie klawisze Jima Peterika mogły chwilami przytłaczać, jak w High On You. Lepiej prezentował się First Night z przeciętnym otwarciem, ale przekształcający się w dynamiczny rocker, którego ozdobę stanowił świetny refreny. Teledysku doczekała się mdła ballada The Search Is Over, a wszystkie elementy pasowały do siebie w lekkim Broken Promises. Znacznie oryginalniejszą melodią wyróżniał się Popular Girl, w którym na plan pierwszy wysuwał się naturalny dar muzyków, polegający na umiejętności swobodnego komponowania przebojów na klawiszowej bazie. Żywszy It`s The Singer Not The Song wpisywał się po raz kolejny w wachlarz specyficznych dla tego zespołu pogodnych rockerów. Laikom można po dziś dzień prezentować ten album jako AOR w pigułce i jednocześnie mieć pewność, że muzyka na nim zamieszczona spodoba się większości osób. I Can`t Hold Back doszedł ostatecznie do pozycji trzynastej, High On You - ósmej, a The Search Is Over - czwartej. Kwartet potwierdził swoją supremację singlem Burning Heart, wykorzystanym w filmie "Rocky 4". Tekst budził pewne kontrowersje - o ile idealnie pasował do walki bokserskiej Rocky`ego Balboy i Ivana Drago, to wyciągnięty poza nawias scenariusza kreślił jaskrawo pojedynek kapitalistycznego Zachodu z komunistycznym Wschodem.
Poza singlowym Is This Love, który doszedł do dziewiątego miejsca na liście Billboardu, [7] nie był zbyt ciekawy. Siłą rozpędu sprzedał się jednak w liczbie pół miliona egzemplarzy i pokrył się złotem. W trakcie nagrywania materiału na kolejny album, z zespołu odeszli Ellis i Droubay. Nagrany z nową sekcją rytmiczną [8] był podróżą w czasie do wczesnych płyt Survivor o mocniejszym brzmieniu, niż to bywało w ostatnich latach. 187 miejsce na listach przebojów w USA mówiło jednak samo za siebie. Było to duże rozgoryczenie dla Sullivana i Peterika, którzy zawiesili działalność grupy. Jamison zdecydował się podtrzymać działalność koncertową, wykonując na żywo kawałki Survivor z muzykami sceny lokalnej. W 1991 nagrał swój pierwszy solowy album When Love Comes Down (pozostałe dwa to: Empires w 1999 i Crossroads Moment w 2008). Sukces jego kapeli skusił wpiew Sullivana, a następnie Peterika do ponownego spotkania się. Jednak fiasko rozmów na tematy finansowe spowodowało powrót wokalisty do solowych występów pod szyldem Jimi Jamison`s Survivor. Wiosną 1993 Peterik i Sullivan połaczyli siły z Dave`m Bicklerem, wydając składankę Greatest Hits z dwoma nowymi numerami: Hungry Years i You Know Who You Are, po czym ruszono na trasę z basistą Billem Syniarem i bębniarzem Kyle`m Woodringiem. Jednocześnie gitarzyści wytoczyli Jamisonowi proces o prawa do nazwy Survivor. W okresie 1993-1996 Peterik, Sullivan i Bickler nagrali ok. 20 kawałków w wersjach demo z myślą o wydaniu nowego materiału. Nie ujrzały jednak one światła dziennego, gdyż żadna wytwórnia w tamtym czasie nie była nimi zainteresowana (fani mogąje dorwać na bootlegu Fire Makes Steel.
3 lipca 1996 Survivor zagrał swój ostatni koncert z Peterikiem na festiwalu "The Eye In The Sky" w Lisle. Gitarzysta był rozczarowany coraz większym oddziaływaniem bluesa na muzykę zespołu. Nowym członkiem kapeli został klawiszowiec i kompozytor Chris Grove. Jim Peterik podjął wpiew współpracę z Kelly Keagy (dwie płyty: Time Passes w 2001 i I`m Alive w 2007), następnie założył Pride Of Lions, Jim Peterik`s Lifeforce (Lifeforce w 2009 i Forces At Play w 2011) i Jim Peterik & World Stage (Roots & Shoots: Volume One w 2023 i Roots & Shoots: Volume Two w 2024). Z kolei Frankie Sullivan zrealizował w 1998 solowy krążek Lies, a wokalista w projekcie Jimi Jamison`s Survivor wydał krążek Empires w 1999. We wrześniu 1999 Sullvian ostatecznie wygrał rozprawę sądową z Jamisonem o prawa do nazwy Survivor. Kiedy na początku 2000 Bickler opuścił zespół, Sullivan został sam - nie na długo jednak, gdyż do współpracy zaprosił nikogo innego jak Jamisona. Duet zaczął na poważnie gromadzić materiał na nowy album studyjny, nagrano m.in. utwór Velocitized na soundtrack do filmu "Wyścig" ("Driven") z Sylvestrem Stallone. W 2001 grupa zagroziła wytoczeniem procesu jednej z amerykańskich stacji telewizyjnych za nazwanie jednego ze swoich reality show "Survivor". W 2004 światło dzienne ujrzała reklama kawiarni Starbucks ukazująca mężczyznę imieniem Glen śpiewającego zmodyfikowaną wersję Eye Of The Tiger w trakcie wykonywania swoich codziennych obowiązków. Reklama zaskarbiła sobie wielu fanów i została nominowana do nagrody Emmy.
21 kwietnia 2006, po 18 latach przerwy, ukazał się w końcu [9]. Reach i Fire Makes Steel były anonsowane jako dodatki do filmów "Rocky Balboa" i "Rocky Balboa: The Best Of Rocky". Aż sześć z dwunastu piosenek zostało napisanych przez Bicklera w latach 90-tych. 14 lipca ogłoszono, że Jamison nie jest już członkiem Survivor, a jego miejsce zajął Robin McAuley, znany swego czasu z McAuley Schenker Group. Ekipa w składzie: Sullivan, McAuley, Droubay, klawiszowiec Michael Young i basista Billy Ozzello zagrała Eye Of The Tiger w amerykańskiej wersji "Tańca Z Gwiazdami", a 21 czerwca 2008 - w Santo Domingo na Dominikanie, dla 1200 fanów. W tym czasie Eye Of The Tiger użyto do wprowadzenia Sary Palin, kandydatki na wiceprezydenta USA na gali w Ohio. Nieoczekiwanie McAuley odszedł z Survivor w 2011, po raz kolejny pozostawiając Sullivana na rozdrożu. Jimi Jamison zmarł 31 sierpnia 2014 w wieku 63 lat na zawał serca.

Jimi Jamison (ex-Target, ex-Cobra), Barry Dunaway (ex-Yngwie Malmsteen, ex-Saraya)