Angielska grupa założona przez Barry`ego Grahama Purkisa (ur. 7 grudnia 1954). W 1977 dołączył on do obiecującego zespołu Iron Maiden, ale szybko został z niego wyrzucony. Następnie zasiadł za bębnami w Samson z którym nagrał trzy popularne albumy: Survivors w 1979, Head On w 1980 i Shock Tactics w 1981. Mimo osiągnięcia dużego sukcesu i wybicie się na czoło NWOBHM, formację dopadły problemy związane z managementem. W marcu 1981 muzycy zagrali w londyńskim klubie "Marquee", ale czuli powoli usuwający się im spod stóp grunt. Bruce Dickinson stanął za mikrofonem w Iron Maiden, który zaczął zostawiać za sobą peleton i otrzymał propozycję wystąpienia w słynnym "Hammersmith Odeon". Tymczasem ekipa Paula Samsona grała w coraz mniejszych salach i z tego powodu Thunderstick coraz rzadziej używał klatki, w której zwykł umieszczać perkusję. Bębniarz chciał popchnąć zespół w kierunku bardziej "teatralnym" i w tym celu napisał kilka własnych kompozycji. Te nie spodobały się pozostałym członkom grupy. Zmęczeni przerysowanym wizerunkiem perkusisty i jego ciągłymi narzekaniami, zmusili go do odejścia. Ostatni występ Thundersticka z Samson odbył się 8 lipca 1982 w Wigan.
Barry odłożył na parę miesięcy swoją maskę i zarabiał na życie grając z kapelami The Sirens i Toltex 9. Nie odłożył jednak swoich planów utworzenia formacji na wzór muzycznego teatru z wokalistką, z wykorzystaniem dokonań w tym zakresie Alice Coopera. Ten image rodem z horroru został wybrany świadomie, odsuwając w cień Diabła, tak często występującego w tekstach ekip metalowych. Pomysł na żeński wokal miał naprawić fatalną reputację perkusisty po incydencie z Gwałcicielem z Cambridge. Pierwszą zrekrutowaną osobą był basistą Ben Reeve, zięć Barry`ego - obaj grali razem w pierwszej połowie lat 70-tych w Archer. Pierwotny skład uzupełnili wokalistka Vinnie Munro oraz dwójka gitarzystów Neil Hay (ex-Billy Karloff) i Colin Heart (ex-Mr Zero). O ile jednak Munroe świetnie wypadała na koncertach, zupełnie nie potrafiła odnaleźć się w warunkach studyjnych. Zastapiła ją wpierw pochodząca z Malty Anna Maria Borg i z nią przystąpiono do nagrywania [1]. Wkrótce jednak Anna musiała zrezygnować z Thunderstick ze względu na słaby stan zdrowia i ostatecznie zastąpiła ją piękna Amerykanka Jodee Valentine (właśc. Joanne Baccala, ur. 5 czerwca 1959). Jakkolwiek jej nazwisko widniało na debiutanckiej EP-ce, wykorzystano partie wokalne należące do Anny. Wydawnictwo sfinansowano ze środków własnych i rozprowadzono poprzez małą wytwórnię Thunderbolt.
EP-ce nadano melodyjne pop/rockowe brzmienie, będące skrzyżowaniem energetyczności Girlschool z rytmiką Runestaff. Niektórzy porównywali płytkę do dokonań Satanic Rites, ale tamten zespół brzmiał mocniej i przede wszystkim metalowo. W skład 20-minutowego materiału weszły cztery kawałki. Feel Like Rock`n`Roll nie wychylał się poza stylistykę pop-rockową, przyjazną audycjom radiowym i mającą komercyjne ambicje. Drażnić mogła nadmierna ilość słodyczy oraz proste wykonanie wokalne. W tej samej okropnej konwencji wypadła Alescia, z nieco tylko lepszym śpiewem, popartym męskimi chórkami. Chris Martin okazał się słabym gitarzystą, którego dzieliły lata świetlne od techniki Paula Samsona. Także Runaround (w stylu B`52)i Buried Alive (glam) odarto z metalowego brudu, ale taka była ówczesna filozofia grania zespołu - odejście od NWOBHM na rzecz przyjaznego szerszemu gronu AOR/popu. Do występów na żywo dodano pewną choreografię - Thunderstick wychodził zza zestawu perkusyjnego i "atakował" Jodee, podczas gdy reszta muzyków występowała w specjalnych kostiumach i makijażach. Tournee spotkało się jednak ze znikomym zainteresowaniem. Niezrażony zespół wszedł do Shepperton Studios i przystąpił do nagrywania pełnoprawnej płyty. Materiał ukończono tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1983, a wydano go w lutym 1984.

Thunderstick i Jodee Valentine

Pierwotny tytuł [2] brzmiał In Nomine Patris, co było nazwą jednego z zespołów Grahama, w którym występował w latach 1972-1973. Ponownie na jego produkcję i kolportaż wyłożono za własnych pieniędzy. Ostateczny tytuł zmieniono - nie był to szczęśliwy wybór, jako że trzy lata wcześniej pod nazwą Beauty And The Beat ukazał się debiutancki krążek kobiecej formacji Go-Go's. W porównaniu z EP-ką album zabrzmiał ciężej i agresywniej - co jednak nie znaczyło, że grupa zrezygnowała z popowych zapędów. Otwierający Contact Angel brzmiał niczym spotkanie Joan Jett z Pat Benatar, ale w dalszej części numeru pojawiały się pseudo-metalowe zagrywki na tle mroczniejszej atmosfery kreowanej przez gitarę Martina. W podobnym tonie miał wypaść Afraid Of The Dark, ale nadano mu zbytni szlif komercyjnego hard rocka. Ta muzyka była pop-rockowo akceptowalna, ale nie posiadająca nic z uderzenia wczesnego Samson. Interesująco wypadła melancholijna ballada Another Turnaround z hipnotycznie rytmicznym i powtarzanym przez Valentine refrenem. Thunderstick był grupą, która mogła zaledwie nieść świeczkę w kondukcie za Satanic Rites, nie była tak intrygująca jak Runestaff, ani zadziorna jak Girlschool. To było lekkie odprężające granie, choć stanowiło krok naprzód w starciu z EP-ką. Album był polecany jedynie zwolennikom kobiecego wokalu tamtej epoki.
Przed rozpoczęciej klubowej trasy koncertowej pojawiły się problemy z Chrisem Martinem. Gitarzysta stał się konfliktowy, nie mógł też sobie poradzić z niszczącymi go nałogami. Zastapił go Duńczyk Bengt Sorenssen, ale tournee ostatecznie odwołano. Dzięki staraniom Purkisa, wytwórnia Musicworks obiecała pokryć koszty nagrywania kolejnego albumu Don`t Touch, I`ll Scream. Z nowego materiału zamierzano nawet wykroić singiel Dancing In Street (pierwotnie nagrany w 1964 przez Martha And The Vandellas). W celu uzysaknia funduszy, Purkis i Valentine pojechali na pół roku do USA. Tam ujrzeli Davida Bowie i Micka Jaggera wykonującego Dancing In Street podczas "Live Aid" (wkróce ukazał się na singlu). Po powrocie zastali inny klimat panujący na muzycznym rynku. W czasie, kiedy wytwórnie postawiły na zespoły w stylu Bon Jovi czy Europe. Nikt już nie chciał słyszeć o Thunderstick. Dlatego też grupa zawiesiła działalność. Neil Hay dołączył do Q-Tips i Ya Ya's, potem został nauczycielem muzyki. Chris Martin dołączył do Black Fox i Master, aby rzucić muzykę na rzecz badań nad UFO. Ben Reeve zajął się tworzeniem muzyki techno/trance, nagrał też podkład pod jedną z telewizyjnych reklam samochodów marki Rover. Barry, Jodee, David Kilford i John Slight zreformowali Thunderstick w 1988, ale ponownie nie znaleźli wytwórni chcącej wydać ich materiał. Valentine wróciła na dobre to USA. Purkis kilkakrotnie dołączał jeszcze do Samson w 1991 i 1999 (na tym drugim tournee w Tokio rozwalił swoją klatkę, której część spadła na Paula Samsona, niegroźnie uderzając go w głowę).
25 kwietnia 2009 Barry zagrał na festiwalu "Keep It True XII" jako bębniarz tribute bandu NWOBHM o nazwie Roxxcalibur (na wokalu Harry `Tyrant` Conklin z Jag Panzer). Ekipa zagrała wówczas dwa utwory Samson: Bright Lights i Too Close To Rock. W październiku 2011 ukazała się antologia Echoes From The Analogue Asylum, zawierająca wszystkie utwory z [1] i [2] oraz pięć kompozycji bonusowych. Później zespół wciąż grał, zatrudniając kolejne wokalistki: Lucie V, Viixen i w końcu obdarzoną świetnym głosem Raven Blackwing. Skórzana maska i zachowanie na scenie Thundersticka prawdopodobnie zainspirowało po części muzyków Slipknot. Jodee Valentine zmarła 22 kwietnia 2016 w wieku 55 lat na wskutek zwyrodnienia stawów, po blisko pięcioletnim zmaganiu się z chorobą i pobycie w centrum opieki Jones Acres w Arnold.

Thunderstick (ex-Samson)