Szwajcarska grupa założona w 2008 przez Thomasa Gabriela Warriora po kolejnym zawieszeniu działalności przez Celtic Frost. Pogodzony na chwilę z Martinem Erikiem Ainem, Thomas zdołał stworzyć fenomenalny album Monotheist w 2006, zanim po raz kolejny pojawiły się między muzykami animozje równoznaczne z końcem świeżo wznowionej współpracy. Po wielkim artystycznym sukcesie poprzedniej płyty nie dziwiło, że Fischer w nowym projekcie zdecydował się kontynuować podjęty już kierunek. Zdawał sobie sprawę, że przebicie Monotheist było nierealne i nawet takiej próby nie podejmował. Wydany przez Century Media debiut rozwijał wątki tamtego albumu, ale posiadał własną tożsamość. Zrobiono użytek ze sprawdzonych wcześniej patentów, także jeśli chodzi o samą konstrukcję krążka. Kończący wszystko 19-minutowy monumentalny The Prolonging mógł budzić skojarzenia z Synagoga Satanae, natomiast In Shrouds Decayed był wariacją A Dying God Coming Into Human Flesh. Wreszcie pomysł na najspokojniejszy i niemal triphopowy My Pain przetestowano cztery lata wcześniej w Obscured. W tym przypadku podobieństwo było słyszalne także dlatego, że w obu kawałkach gościnnie zaśpiewała Simone Vollenweider. Uwagę zwracały również gwałtowny A Thousand Lies oraz Myopic Empire z zaskakującą wstawką fortepianową. Debiut Triptykon od Monotheist odróżniał również brak wszechobecnej atmosfery podskórnego niepokoju (poza nieśmiałą próbką w postaci Shrine) i diabelskiego nastroju. W rzeczywistości Fischer wygładził uprzedni koncept i w gruncie rzeczy nie zaproponował niczego nowego. O ile płyta Celtic Forst był niezwykle trudny w odbiorze, wyczerpujący i nie pozwalający nawet na chwilę relaksu, o tyle Triptykon był w tych wszystkich aspektach jego lżejszą wersją, łatwiej przyswajalną i szybciej odsłaniającą przed słuchaczem karty. Pomimo tego, wciąż był to album dobry - kto wie, gdyby ostatnie dzieło Celtic Frost nigdy nie powstało, to moze ten krążek zająłby to miejsce i zebrał podobne tamtemu dziełu pochwały. Odcinając się po części od celtyckiej tradycji, Fischerowi udało się stworzyć coś autentycznie świeżego i nie sprawiającego wrażenia czegoś wymuszonego. Słychać było niezłą współpracę lidera z Santurą - gitarzystą, drugim wokalistą oraz współproducentem. Thomas napisał kolejny rozdział dobrze znanej sagi, prowadząc narrację po mistrzowsku i umiejętnie dawkując napięcie przy pomocy minimum komponentów. Bez Martina Erika Aina powstała płyta bardziej metalowa, choć ilość motywów gitarowych i ich długość mogła miejscami nużyć. W październiku tego samego roku na [2] zawarto odrzuty z sesji debiutu: Shatter, I Am The Twilight i Crucifixus, jak również dwa koncertowe covery Celtic Frost (Circle Of The Tyrants i Dethroned Emperor).
Na [3] trzeba było poczekać do kwietnia 2014. Krążek zaskakiwał już na początku, gdyż Tree Of Suffocating Souls był znacznie przystępniejszy, niż kompozycje z debiutu. To była thrash/deathowa petarda sunąca po ubitej autostradzie schematów. Pojawiająca się tu jednak solówka paradoksalnie stanowiła punkt zwrotny ku niemal progresywnemu obliczu zespołu (dzięki wielokrotnemu zastosowaniu nietypowego brzmienia sekcji rytmicznej). Samo brzmienie materiału ponownie zgęstniało, wrzucono mnóstwo sprzężeń i gitarowego rzężenia. Ponadto podążono w stronę melodyjności, choć wokal Vollenweider pojawiał się tylko w Boleskine House. W zupełnie inną stronę podążał Demon Pact, złożony z niezwykle brzmiących bębnów i paru gitarowych niespodzianek, które w największym stopniu kojarzyły się z groteskową oprawą graficzną płyty. Gorąca lawa rozlewała się już na dobre w Altar Of Deceit i Black Snow, w których piekielny majestat rozpościerał swój mrok na bazie iście sludge`owych temp. Ta względna dynamika oraz dążenie do kulminacji – zarówno w obrębie poszczególnych numerów, jak i całości – stanowiły atut płyty. W tej ciemnej otchłani, Triptykon sprawnie pozwalał zgłębiać jej różne wymiary najciemniejszych zakamarków ludzkiej podświadomości.

Thomas Gabriel Warrior (ex-Hellhammer, ex-Celtic Frost, ex-Apollyon Sun), Victor Bullok (Dark Fortress, Noneuclid)