Norweski przedstawiciel atmosferycznego gotyku, powstały w 1997 w Stavanger. Członkowie zespołu od początku twierdzili, iż pochodzenie ułatwiło im podpisanie kontraktu płytowego, a moda na norweski black umożliwiła im start w muzycznym biznesie. Biorąc wzór z męsko/żeńskich wokali w Theatre Of Tragedy oraz orkiestrowo-chóralnych aranżacji, Tristania nagrała całkiem niezłe dwie pierwsze płyty, z których lepsza była zdecydowanie [2]. Wydawało się w tamtym okresie, że umiejętne wykorzystanie gregoriańskich szant, pianina, wiolonczeli, skrzypiec i ulotnego głosu Vibeke Stene (ur. 17 sierpnia 1978) wysuną formację szybko na czoło gotycko-metalowego peletonu (Aphelion, Lethean River, piękna fortepianowa miniatura Simbelmyne w stylu XVIII-wiecznych romantyków). Co interesujące, muzycy nie korzystali z syntezatorów, a w zamian ściągnęli do studia własny chór gregoriański, wyraźnie wspierający operowy sopran Stene i siarczysty growl Velanda. Teksty zahaczały o smutną i melancholijną poezję. Powstała muzyka wymagająca od odbiorcy skupienia, zagrana z prawdziwą pasją, mroczna - ale nie przytłaczająca, romantyczna - ale nie sentymentalnie mdła. Do nagrania mniej udanego [3] zatrudniono gościnnie innych wokalistów, m.in. Ronny`ego Thorsena z Trail Of Tears (Tender Trip On Earth, Lost). W zamierzeniu korzystanie z rocka gotyckiego, heavy, black i muzyki klasycznej, przerodziło się na następnych albumach w mdłą papkę.
W lutym 2007 Vibeke Stene odeszła z Tristanii (rzekomo w celu kontynuowania studiów, których jednak nigdy nie ukończyła), a jej miejsce zajęła Włoszka Mariangela Demurtas. Nagrany z nią za mikrofonem [6] zdecydowanie rezygnował z muzycznych poszukiwań, jakich było wiele na poprzednich płytach. Urocza wokalistka została wepchnięta od razu na okładkę, ale zawodziła w iście upiornym stylu. Nowe oblicze Tristanii skoncentrowało się na sztampowym rozmiękczonym niby-metalowym graniu, powpartym klawiszowymi wtrętami i plastikową wręcz wtórnością mieszającą się z naiwnym oczekiwaniem utrzymaniem przy sobie dawnych fanów.

Późniejsze losy muzyków:

• Vibeke Stene - Veil of Secrets, zaśpiewała gościnnie na debiucie Green Carnation Journey To The End Of The Night w 1999
  
• Morten Veland - Sirenia i Mortemia ((Misere Mortem w 2010, The Pandemic Pandemonium Sessions w 2022 i The Covid Aftermath Sessions w 2025)
  
• Svein Terje Solvang - blackmetalowy Ulvhedner (For I Tida w 2009, EP-ka Ingen Veg Tilbake w 2015, EP-ka Vaarkjenning w 2017, Legd w 2020 i Fjosmetall w 2023), viking/blackowy Blodorn (Fandens Inntog w 2020 i Dodsjakt w 2024), blackmetalowy Grillfeast (Part 1: Fuck You w 2021, Part 2: Next In Line w 2021 i Kamikazonauts w 2022) oraz pagan/blackowy Ancestrum (Forleden w 2022)
  
• Mariangela Demurtas - Ardours (Anatomy Of A Moment w 2022). Demurtas wyszła za mąż za Ricardo Amorima z Moonspell
  
• Kjetil Nordhus - folk/progresywno-rockowy Subterranean Masquerade (The Great Bazaar w 2015 i Vagabond w 2017)
  
• Ole Vistnes - progresywny-deathmetalowy Fleshkiller (Awaken w 2017)
  

Mariangela Demurtas (ex-Alight, ex-Reel Fiction), Kjetil Nordhus (ex-Green Carnation, ex-Chain Collector, ex-Trail Of Tears),
Gyri Losnegaard (ex-Octavia Sperati), Ole Vistnes (ex-Zerozonic, ex-In Vain/NOR)