Amerykański zespół powstały w Osbornville (New Jersey) w 1979. Debiutancka EP-ka nie brzmiała rewelacyjnie, prezentując niczym nie wyróżniający się heavy środka, zawdzięczający szybkość jedynie niezłej grze DiPietro (m.in. cover Creedence Clearwater Revival Fortunate Son). [2] ukazywał pewien postęp (m.in. przeróbka Glad All Over Dave Clark Five), ale nie wpłynęło to znacząco na renomę grupy, która rozpadła się w 1987. Kolejne dwie płyty nagrywano w nerwowej atmosferze, przeplatanej kolejnymi zejściami i rozpadami. [5] serwował granie nowocześniejsze, rozbujane i nasycone rockowa atmosferą w oprawie ciężkiej gitary, czego dowodem był tytułowy Ink. Mark Tornillo śpiewał potężniej niż poprzednio, z "brzytwą" w głosie i specyficznym chuligańskim feelingiem. Ciekawie zaaranżowano nie tylko Whippin` Time z wtrętami amerykańskiego Południa, ale też World Of Display z różnorodnymi wokalami i alternatywnym podejściem. Mierził nieco mroczny Age Of Treachery z wpływami grunge, pod Soundgarden z czasów Badmotorfinger podpadał też bezbarwny Back To The Bottom. Intrygowała za to własna wizja stylu Led Zeppelin w Water Song z otwarciem a la country. Reszty dopełniły typowe kawałki heavymetalowe w stylu poprzednich albumów, niezbyt atrakcyjne pod względem melodii i niezbyt dopasowane do walorów głosowych Tornillo (Run, Thick As Thieves, Take A Lickin`). Brzmienie krążka było soczyste, z potężną głęboko brzmiącą gitarą i dobrze słyszalną sekcją rytmiczną. Obsadzający frontalną pozycję głos Tornillo nawet na sekundę nie dał się zepchnąć w głąb gitarowej ściany. Nadmiar rocka, grunge i ogólnie alternatywnego metalowego podejścia wzbudził niewielkie zainteresowanie i grupa ostatecznie zawiesiła działalność w 2001.
Glenn Evans i Dave DiPietro grali potem w C.I.A. i Nuclear Assault (w tym drugim dochodzili osobno). Mark Tornillo śpiewał w Accept, udzielał się w kilku kawałkach na płycie Carla Canedy`ego Headbanger w 2014. Erik Ferro zmarł 24 czerwca 2023.