Amerykańska grupa założona przez Lilkera w 1984 w Nowym Jorku. Już na pierwszych dwóch demówkach: "Back With Vengeance" z 1985 i "Live Suffer Die" z 1986 określiła się stylistycznie jako protoplasta thrashcore`u, a zarazem zespół wrażliwy na problemy społeczne. Wydany 10 marca 1986 interesujący debiut zawierał utwory emanujące dużą dawką energii, wykonane z chęcią i zacięciem (Sin, Radiation Sickness oraz Hang The Pope, 46-sekundowy nieprzejednany atak na Jana Pawła II). Niemal bezuczuciowy wokal Connelly`ego należał do kategorii "kochaj albo nienawidź", gdyż ten chropowaty i denerwująco wysoki wrzask nie każdemu mógł się podobać. Doskonale za to dobrano ostre brzmienie gitar - udowadniające, że piorunujący efekt można było osiągnąc bez uciekania się do przesterów. Duet Connelly-Bramante wykonał kawał dobrej roboty, nie popadając w bezsensowny ciężar i spowodowaną nim brutalność. Całości zniszczenia dopełniła sekcja rytmiczna: Glenn Evans bombardował kanonadami typowej dla thrash metalu podwójnej stopy, a bas Lilkera dudnił w tle spajając wszystkie elementy i tworząc pokaźną ilość nuklearnego rażenia. Wszystko dopełniono udanym muzycznym żartem Mr.Softee Theme oraz thrashową miniaturą My America. Na [2] znalazł się utwór Buttfuck, piętnujący Vince`a Neila (wokalistę Mötley Crüe), który prowadząc po pijaku doprowadził śmierci Nicholasa Dingley`a (perkusisty Hanoi Rocks), za co spędził w więzieniu zaledwie miesiąc. Po koncertach z Agent Steel grupa nagrała dobry [3], dzięki któremu zyskała status jednej z najlepszych kapel thrashowych na świecie.
Jednak dopiero znakomity [4], który ukazał się 23 listopada 1989 nakładem wytwórni Under One Flag, wywindował Nuclear Assault na sam szczyt. Utwory charakteryzowały się w końcu w pełni przemyślaną strukturą, wielką siłą i krystaliczną produkcją (Search & Seizure, Trail Of Tears). W 1989 Lilker i Evans wspomogli Harter Attack na ich płycie Human Hell (Danny napisał dwa kawałki, a Glenn wyprodukował całość). W 1990 basista stanął na czele Brutal Truth, któremu w 1992 poświęcił się całkowicie (grał też w S.O.D., Holy Moses i The Ravenous). [5] zawierał repertuar mniej spontaniczny (Sign In Blood, Too Young To Die, instrumentalny Save The Planet, cover Sweet Ballroom Blitz). W 1991 John Connelly wydał z własnym projektem John Connelly Theory heavymetalowy krążek Back To Basics. [6] był zapisem koncertu z 10 kwietnia 1989 w londyńskim "Hammersmith Odeon". [7] wypełniła muzyka bliższa heavy/speedowi, przypominająca miejscami nawet Black Sabbath (Something Wicked, The Forge). W 1992 kawałek Something Wicked wykorzystano w filmie "Czarnoksiężnik 2" z Julianem Sandsem w roli głównej. Krytykowana przez fanów za skomercjalizowanie brzmienia i nie mogąca sobie poradzić z tarciami między muzykami, grupa rozpadła się w 1994, aby wrócić ponad dekadę lat później z nowym materiałem. [8] dokumentował koncert oryginalnego składu z 11 maja 2002 z Attleboro.
Dyskografię uzupełnia nagranie Die Hard na tribute dla Venom In The Name Of Satan, nagrane wspólnie z Abaddonem. Glenn Evans i Dave DiPietro grali też w C.I.A. (In The Red w 1990 i Attitude w 1992).

Danny Lilker (ex-Anthrax), Glenn Evans / Dave DiPietro (obaj ex-TT Quick)