Amerykańska grupa założona w 1987 w Nowym Jorku. Szybko pozyskano do składu wokalistę Danny`ego Vaughna, który właśnie opuścił szeregi Waysted. Po uzyskaniu kontraktu w 1989 z wytwórnią Geffen przystąpiono do nagrywania debiutanckiego materiału, który lokował się stylistycznie gdzieś między Whitesnake a Bon Jovi. Tyketto nie wykazali się zbytnią oryginalnością w odniesieniu do pokrewnych gatunkowo grup, ale w tym przypadku nie o to chodziło. Rozpoczynający wszystko Forever Young miał wszelkie walory pewnego hitu - chwytliwy melodyjny refren, ciekawa (choć nieodbiegająca od kanonów) solówka i natapirowani wykonawcy na okładce singla. Numer posiadał w sobie prawdziwą hair metalową żywiołowość. Chórki w refrenie i zdecydowana sekcja rytmiczna w Wings nie pozwalały przesunąć choćby o jeden takt w przód oczekiwaniu na popisy gitarowe, a zaraz po nich długą partię wokalną. Startujące Burning Down Inside klawisze momentalnie nasuwały skojarzenia z Van Halen, a sam utwór dzięi tym ozdobnikom wydawał się radosny i przepełniony wigorem. Seasons z początku zakrawał na balladę, ale już po wyśpiewaniu pierwszego refrenu rozkręcał się i nabierał wyrazu. Nieco śmieszył tekst o miłości poetycko przyrównanej do zmian pór roku odpływających niczym nocne statki z portu. Słudziutka pościelówa Standing Alone była niczym innym jak banalnym wyciskaczem łez z rzewną solówką i psuedo-heroicznym refrenem. Efekt dość luźnej formy zastosowano w Lay Your Body Down, opierającym się jedynie na wokalu i pomrukach gitary elektrycznej. Reszta składników kawałka była niemal niesłyszalna. Także Walk On Fire daleko było od skomplikowania - zaczynający się co prawda od akustyka, ale będąca tak naprawdę drapieżnym hair metalem. Uliczne chórki w Nothing But Love przywodziły uśmiech politowania - do tego dochodziła nadmiernie prosta melodia, po części chwytliwa. Danny Vaughn bardzo dobrze zaśpiewał za to w ozdobionym dźwiękiem harmonijki ustnej Strip Me Down. Stonowany Sail Away koncentrował się na riffie przewodnim St.Jamesa - wypadłby znacznie lepiej bez dodanych słodkości. Zespół zadebiutował przeciętnie i właściwie utonął w lawinie glam metalowej płodności końcówki lat 80-tych i początku 90-tych. Późniejsze płyty nie dały rady przebić się do wystarczająco szerokiej grupy fanów, by przetrwać na rynku dłużej niż do drugiej połowy lat 90-tych. Składankowy [4] zawierał nagrania demo z lat 1988-1992 oraz numery koncertowe z okresu 1992-1996.
Danny Vaughn śpiewał w bluesowo-rockowym Flesh And Blood (Blues For Daze w 1997, m.in. Al Pitrelli), melodyjno-rockowym From The Inside (From The Inside w 2004 i Visions w 2008), hard rockowym Burning Kingdom (Simplified w 2013). Pod swoim imieniem i nazwiskiem wokalista wydał Standing Alone w 2002 (z Claytonem) i The Road Less Travelled w 2009, natomiast jako Vaughn nagrał Soldiers And Sailors On The Riverside w 2000 (z Claytonem), Fearless w 2001 (z Jamie Scottem), koncertówkę Forever Live w 2002 (z Claytonem) i Traveller w 2007. Brooke St.James nagrał z Lionsheart album Under Fire w 1998. Steve Augeri dołączył do Journey i zaśpiewał na ich trzech krążkach: Arrival w 2001, Red-13 w 2002 i Generations w 2005.

Danny Vaughn (ex-Circus Circus, ex-Waysted), Steve Augeri (ex-Tall Stories)