Angielski zespół założony w 1992 w Cheltenham przez Grimmetta. Kiedy na początku lat 90-tych wiele kapel zdezorientowanych zmieniającą się modą przestawiało się na grunge, a inne po prostu się rozpadły, Lionsheart bezkompromisowo pozostał wierny hard rockowi, krzyżując najlepsze tradycje brytyjskie z wpływami amerykańskimi. Debiut wyróżniał się rewelacyjnym brzmieniem dotyczącym zarówno ogólnej harmonii, jak i poszczególnych instrumentów. W zasadzie na płycie nie było słabych kompozycji, chociaż przy pierwszym przesłuchu mogłoby się wydawać inaczej. Zapewne każdemu spodobały się inne kawałki, ale najbardziej do gustu przypaść mogły Had Enough, Can`t Believe i cięższy Portrait. Krążek wypełniły znakomite solówki Marka Owersa (jednego z dwójki bliźniaków), którego styl po części przypominał grę Yngwie Malmsteena, ale na szczęście miał też wiele cech indywidualnych. Głos Grimmetta był mocny, a jego barwa oscylowała gdzieś pomiędzy Dio a Coverdale`m. Zdaniem niektórych, płytę należało zaliczyć do listy najlepszych dokonań hard rockowych epoki lat 90-tych.
Pomimo odniesienia sukcesu, w 1994 z Lionsheart odeszli bracia Owers, ale szybko znaleziono następców w osobach gitarzysty Nicka Burra i basisty Zakka Bajjona. Odmieniona formacja ruszyła na tournee rozgrzewając publiczność przed występami Magnum. [2] osiągnął ogromny sukces w Japonii, sprzedając się w liczbie 100 000 egzemplarzy. Kwintet nadal trzymał się wyspiarskiego hard rocka, skłaniającego się momentami ku amerykańskiemu hair metalowi. Burr doskonale wpasował się w styl grupy - na płycie aż roiło się od ciekawych riffów i genialnych solówek. Te ostatnie były wyjątkowo pomysłowe, technicznie i kompozycyjnie bez zarzutu. Krążek promował dynamiczny Deja Vu, do którego zresztą nakręcono teledysk. Melodyjna i odpowiednio ciężka kompozycja zaspokajała dość szerokie gusta. Innym hitem był romantyczny I Believe In Love, w którym wiara w miłość była silna na wzór głosu Grimmetta. W Gods Of War napięcie stopniowano od intrygującego klawiszowego intro po ostre partie gitar i przejmujący wokal. Ciekawostkę stanowił cover Janis Joplin (Take A Little) Piece Of My Heart z podrasowaną względem oryginału gitarą, dodającą temu szlagierowi specyficznego uroku. I`ll Stand Up z kolei mogłoby ukazać się na debiucie, który momentami czerpał z bluesa. Ten muzyczny gatunek występował również w tle ballady Pain In My Heart, a gitary akustyczne rodem niemal z westernu wykorzystano w Who`s The Wise Man (Jacie`s Song). Płytę zamykał nieco zabawny Relentless, z rozbrykaną perkusją i galopującą w jej rytmie gitarą, które Grimmett "próbował dogonić" swoim śpiewem. Lionsheart po raz kolejny obajwili się jako zespół grający wbrew modzie i zarazem wierny starej stylistyce. Znajdując nadal chłodne przyjęcie w Europie i USA, formacja ruszyła w 1995 na trasę z Tyketto.
Nagrany w tym samym roku [3] ukazał się dopiero trzy lata później (wynikało to z konfliktu z wytwórnią płytową). Płyta była niewątpliwie cięższa od poprzedniczek, ale w zasadzie dostosowana do czasów, w których przyszło jej egzystować. Niżej strojone gitary słychać było już w Lonely Tonight, z warunkowo pasującym do nich wysokim głosem Grimmetta. Sam kawałek stanowił typową hard rockową jazdę nieco w stylu Zakka Wylde`a. W Blue Sky frontman śpiewał nieco w deseń country, ale całość przypominała ciężej zagrane Tyketto. Formę udanej ballady przybierał Let The Children Play, choć w połowie robiło się ostrzej. Były tutaj takie momenty, że Grimmett śpiewał niczym któryś z wokalistów Malmsteena. Melodyjny Devil`s Train napędzał rewelacyjny riff, idealnie łączący hard rockowy smak z nowoczesnością. Kołyszący Dark Of The Night ciekawie korespondował z leżącym blisko dokonań hair metalowych Make Believe, a jedyny mankament stanowił nie do końca przemyślany refren. Blisko stylistyki poprzedniej płyty leżał za to Cold Heart, jawiąc się jako nie lada gratka dla miłośników wczesnego Lionsheart. Tytułowy Under Fire skierowano w gusta fanów Whitesnake z przełomu płyt Whitesnake i Slip Of The Tongue. Album pojawił się na rynku niczym bohaterski bastion, który w najbardziej niesprzyjającym tej muzyce czasie trwał na posterunku i bronił honoru hard rocka pod koniec lat 90-tych. Wyniki jego sprzedaży były jednak tak słabe, że Grimmett zdecydował się zawiesić działalność grupy.
Wydany przez koncern Zoom Club, koncertowy [4] zyskał przychylne opinie w internecie. Po części pod ich wpływem, Steve wskrzesił Lionsheart, a nowy skład wspólnie sfinansował powstanie [5], nagrywanego w Oxfordzie między majem i czerwcem 2003. Tych którzy czekali na nawiązanie do dwóch pierwszych albumów, czekało niestety duże rozczarowanie. Powierzchownie utwory zagrano poprawnie, nadając im odpowiedni stopień melodyjności i ciężkości. Zachwiana jednak została równowaga pomiędzy poszczególnymi instrumentami. Na pierwszy plan wysunęły się wokal i perkusja, pozostawiając gitarę Iana Nasha daleko w tyle. Basu prawie w ogóle nie było słychać. Duży problem stanowiło także spore podobieństwo poszczególnych numerów do siebie pod względem tempa, refrenów, a nawet linii wokalnych. Z tego niezbyt korzystnego schematu wyłamywały się tylko Nightmare, I`m Alive i ballada I Need Love. Kilka udanych pomysłów zespół przemycił też w Save Me, w którym interesująco zaaranżowano partie gitary akustycznej i elektrycznej. Reszta nie wybijała się ponad przeciętność. Jak na powrót po latach nie można było uznać [5] za specjalnie udaną.
Steve Grimmett nagrał pod szyldem The Steve Grimmett Band album Personal Crisis w 2007, a następnie utworzył Grimmstine. Zaśpiewał także w kawałku Beyond Daybreak na drugiej płycie australijskiego Empires Of Eden. Wokalista zmarł 15 sierpnia 2022 w wieku 62 lat.

Steve Grimmett (ex-Medusa, ex-Chateaux, ex-Grim Reaper, ex-Onslaught), Brooke St.James (ex-Tyketto)