Angielski zespół założony w 1982 w Bristolu z inicjatywy Nigela Rocketta (na potrzeby sceniczne gitarzysta pozbył się ostatniej litery imienia). Po zarzuceniu hardcore`u i punk rocka nagrano w październiku 1983 pierwsze metalowe demo "What Lies Ahead", łączące wpływy Venom, Celtic Frost i początkującego wówczas Sodom - był to mix speedmetalową rytmiki z thrashowym wokalem. Muzyka była hałaśliwa i miejscami chaotyczna, ale posiadała swój klimat (Onslaught, Death Metal, The Devil`s Legion). Siłę uderzenia ograniczała jednak nienajlepsza - wręcz garażowo-głucha - produkcją. Mimo to płyta przeszła do historii jako mocny akcent angielskiego "black/speedu", bo taką etykietkę prasa nadała Onslaught, co częściowo wiązało się z satanistyczną wymową utworów. [2] zawierał już prawie czysty thrash z nielicznymi elementami speedowymi. Przypominał on dokonania Megadeth, Slayer i Possessed, poprawiono również stronę techniczną - zarówno produkcyjną, jak i instrumentalną (Metal Forces, Contract In Blood). Album promowano na trasie z Motörhead, Angel Witch i Satan.
Wydany 22 sierpnia 1989 [3] stanowił powrót do power/speedu, czego doskonały przykładem była przeróbka AC/DC Let There Be Rock. Nużyło ponad 5-minutowe intro Asylum, ciężkostrawne były długie Blood Upon The Ice i Welcome To Dying. Jaśniejszymi punktami krążka były Lightning War oraz Powerplay, ale umknęły one fanom, którzy jednogłośnie stwierdzili, że Grimmett był co prawda niezłym wokalistą, ale jego wysoki głos niezbyt pasował do standardów thrashowych. Warto wspomnieć, że oryginalny materiał nagrano z Keelerem, ale wytwórnia London Records uznała produkt końcowy za "mało komercyjny" i zmusiła zespół do poszukania nowego wokalisty i nagrania wszystkiego od nowa. Kiedy album został zjechany przez krytykę za "podrabianie Metalliki", a trasa koncertowa ze Slammer spotkała się z nikłym zainteresowaniem, zniechęcony Grimmett utworzył Lionsheart w 1991, wydał Personal Crisis jako The Steve Grimmett Band w 2007 i założył Grimmstine. Jednocześnie reszta muzyków nie zgodziła się na żądania wytwórni London Records, by czwarte wydawnictwo zawierało bardziej komercyjną muzykę, ze skierowaniem na heavy. Tym samym Onslaught zakończyli swój pierwszy etap działalności w 1992. Po 15 latach nieoczekiwanie muzycy powrócili z Keelerem na wokalu, wydając całkiem przyzwoitą [4], w niczym nie ustepującą dwóm pierwszym krążkom, choć zakorzenioną raczej w stylistyce Exodus. Te podobieństwa występowały przede wszystkim w partiach wokalnych i gitarowych, nieraz do złudzenia przypominających Shovel Headed Kill Machine z 2005. Potężne brzmienie niszczyło niczym zmasowany atak z powietrza, było jak ciężki thrashowy walec, który tu i ówdzie urozmaicono śladowymi elementami metalcore`u. [5] zawierał 10 kawałków z wczesnych hardcore`owo-punkowych lat działalności.
Michael Hourihan bębnił też w Extreme Noise Terror, a Steve Grice w heavy/thrashowym The Sanity Days (Evil Beyond Belief w 2015) i thrashmetalowym Insult (Reside Infernus w 2025). Steve Grimmett zmarł 15 sierpnia 2022 w wieku 62 lat.

Steve Grimmett (ex-Medusa, ex-Chateaux, ex-Grim Reaper), Michael Hourihan (Desecration), David Garnett (ex-Plague), Wayne Dorman (ex-Dakesis, ex-Wrath Of The Gods)