Angielska grupa powstała w 1985 w Ipswich jako Raw Noise. Postrzegana jako pierwsza kapela grająca crust punk - ten gatunek często mylono z późniejszym terminem "grindcore", ale Anglicy nigdy nie grali ekstremalnego death metalu we wczesnym okresie działalności. Z pewnością za to zasiali ziarno i wywarli niesłychany wpływ na rzesze naśladowców. Zespół zadebiutował w 1986 na splicie z Chaos UK, gdzie zaprezentował 10 nadzwyczaj hałaśliwych kawałków jak System Shit czy False Profit, które trwały od 49 sekund do niespełna dwóch minut. Po wydaniu EP-ki The Peel Sessions w 1987 zaczęto na poważnie myśleć o wydaniu debiutanckiego krążka - do tej decyzji po części przyczynił się rozgłos jaki uzyskali Napalm Death swoim Scum. [1] mógł zadowolić młodych fanów bezmyślnego hałasu i stanowił duży krok do uzyskania kultowego statusu w metalowym podziemiu. Muzycy wzorowali się na prostocie i pędzie Black Flag, ale chcieli grać jeszcze ostrzejszą nawalankę. Vane straszliwie wrzeszczał, a Jones growlował tak przekonująco, że już wkrótce podobny wokal miał zaprezentować światu zafascynowany poczynaniami Deana Chris Barnes z Cannibal Corpse. Wszystko podparto prostymi jak but punkowymi zagrywkami i piwniczną produkcją. Ten krążek nie mógł okazać się jednak porażką, gdyż muzycy nie postawili sobie innych celów poza tym, żeby ekstremalnie pohałasować. Extreme Noise Terror należała się jednak pałeczka pierwszeństwa - to oni zaczęli crust punk i na tej renomie jechali przez lata. Zwracały uwagę politycznie zaangażowane teksty w postaci Fucked Up System, Conned Through Life czy Another Nail In The Coffin. Album zdobył wierną grupkę słuchaczy, którzy byli gotowi roznieść na strzępy każdego kto wieszałby psy na ich ulubionej kapeli. Należy podkreślić fakt, że na początku wszystkie partie perkusji nagrał Mick Harris z Napalm Death, potem zarejestrowano wszystko od początku z Tony`m Dickensem za bębnami i wydano winyl, by ostatecznie zatrudnić basistę Marka Bailey`a i nagrać wszystko od początku w celu wydania materiału na CD (niepotrzebnie dorzucając intro do Murder). W stosunku do Peel Seessions złagodzono nieco gitarę Hurley`a. W tamtym okresie powstała też niechęć między Extreme Noise Terror a S.O.D., a typowym prztyczkiem w kierunku ekipy Billy`ego Milano był riff otwierający If Your Only In It For The Music, stanowiący plagiat Milk.
Grupa grała po garażach i małych salach, często wraz z Amebix. O ile jednak ci ostatni skupili się graniu depresyjnym i mrocznym, Dean Jones i spółka przyspieszali do zawrotnych prędkości (ten styl po latach nazwano crustcore). Ekipa stała się integralną częścią brytyjskiej sceny hardcore`owej obok Doom, Electro Hippies i Discharge. W 1991 udało się zespołowi zaistnieć na punkowo-hardcore`owej składance "Emergency Express 3: Declare A State Of Emergency" obok Gilt Face, Rosenfeld, Bellzlleb, Yasha, LawShed, The Wretched i Shellshock. Po drodze ukazały się też: EP-ka Are You That Desperate? w 1989, The Peel Sessions '87-'90 oraz płytka E.N.T. vs. K.L.F.. Kolejne lata upłynęły na mniej aktywnej działalności i roszadach personalnych. W 1994 część fanów okrzyknęła formację jako zdrajców, po podpisaniu przez muzyków kontraktu z wytwórnią Earache Records, co oznaczało oficjalne wyjście z podziemia. [3] zawierał kilka ponownie nagranych numerów z debiutanckiego wydawnictwa. Pozostałe kawałki nadal orbitowały wokół stylistyki wczesnego Napalm Death i Discharge, choć w solówkach gitarowych utrzymano specyficzne tremola na wzór deathmetalowych. Zniknęła gdzieś niestety energetyczność, z ktorej Anglicy słynęli i po części było to spowodowane nazbyt wyszlifowanym uzyskanym w studio Earache brzmieniem gitar i perkusji (Bullshit Propaganda, Work For Never). Ktoś zapewne pomyślał, że skoro podupadający thrash ratowano nierzadko kryształową produkcją, to ten zabieg można było wykorzystać przy crustcore i grindcore.
Na początku 1997 doszło do dość niecodziennej sytuacji, kiedy Extreme Noise Terror i Napalm Death wymienili się wokalistami. Mark Greenway odszedł z Napalmów zniesmaczony ich dryfowaniem w stronę death metalu. On chciał dalej wykorzystywać swój głos w ekstremalnych kawałkach, jak to czynił na Harmony Corruption. Jego dołączenie do ENT w miejsce Phila Vane`a dodało formacji odpowiedniej adrenaliny. Co zabawne, nagrany z Barney`em [4] był deathowy, choć występowały tutaj numery grindcore`owe i crustpunkowe. Popisał się przede wszystkim producent Colin Richardson, nadając muzyce niesamowitej masywności, zwłaszcza w sferze gitar. Maniakom Utopia Banished musiała się spodobać. Greenway po kilku miesiącach powrócił w szeregi macierzystej formacji. Kilkuletnia przerwa oznaczała jak zwykle zmiany personalne. Poza gitarzystą Firouzbahktem, Dean Jones wymieniał notorycznie skład co opóźniło znacznie wydanie [5]. Na tej płycie Extreme Noise Terror jeszcze mocniej zanurzyli się w stylistykę deathmetalową. Rynek w tamtym okresie pękał w szwach, doświadczona konkurencja była nadzwyczaj mocna i nie do końca wiadomo co podkusiło grupę, by rzucić się na głęboką wodę. Numery w rodzaju Being And Nothing kazały się zastanawiać nad porzuceniem własnego etosu na korzyść zarobku. To już była zupełnie inna ekipa - personalnie, stylistycznie i ideowo. Jeden z gitarzystów na [7] - Ollie Jones - był kwalifikowanym właścicielem zakładu pogrzebowego.
Dyskografię uzupełniają: koncertówka Live At The Fulham Greyhound London 1989 z 2002, DVD From One Extreme To Another z 2002, singiel Hatred And The Filth z 2004, split z Driller Killer z 2007, składanka Back To The Roots z 2008, split z Cock E.S.P. z 2009 i split Hardcore Attack Of The Low Life Dogs z 2010. Phil Vane zmarł z powodu udaru 17 lutego 2011 w wieku 43 lat, natomiast Pete Hurley pożegnał się z tym światem 29 stycznia 2014. Lee Barrett grał w prog-metalowym To-Mera.

Michael Hourihan (Desecration, Onslaught)