Angielski zespół założony w 1983 przez byłego basistę UFO, kiedy to nie spełniły się jego oczekiwania co do współpracy w Fastway. Po zakończeniu trasy koncertowej Ozzy Osbourne`a, zaprosił do współpracy m.in. Franka Noona (przewinął się przez wczesny Def Leppard) oraz wokalistę szkockiej grupy rockowej Flying Squad - Iana Muira. Dzięki układom w wytwórni Chrystalis, grupa szybko podpisała kontrakt płytowy i zrealizowała debiutancki album. Way jako główny kompozytor daleko nie oddalił się od stylistyki UFO, wykorzystał też kilka pomysłów, które nie doczekały się realizacji w dawnej formacji. Krążek zawierał kompozycje zagrane w średnich tempach, które ubarwił głos Fina o barwie ciepłej i lekko zdartej. Całość nazwano "poniekąd udanymi heavymetalowymi numerami UFO". W takiej konwencji nagrano Love Loaded, Sleazy, Hot Love, Night Of The Wolf i Right From The Start. Pod względem kompozycyjnym, płytę trudno uznać za udaną - zabrakło ciekawych szybszych kawałków, a także ballady. Słaby Somebody To Love na koniec potęgował wrażenie przedsięwzięcia chybionego. Dobre było tylko samo brzmienie, także zrobione pod UFO z początku lat 80-tych. Kilka udanych solówek Kayfielda stało lata świetlne od klasy Michaela Schenkera i Paula Chapmana, na pochwałę zasługiwała za to wyeksponowana gra Noona.
[2] wypełniła muzyka nieco szybsza, oparta na rock`n`rollu i doświadczeniach amerykańskiego stadionowego rock-metalu. Kulała ponownie chwytliwość kompozycji i w tym ubogim repertuarze skrzydeł nie potrafił rozwinąć przede wszystkim nowy gitarzysta Neil Sheppard. Z szarego materiału wyróżniał się jedynie melodyjny Hurt So Bad, zagrany w konwencji pseudoballady. Płytkę przyjęto bardzo chłodno i podniosły się głosy, że Way poza UFO ma niewiele do powiedzenia. Z grupy odeszli zniechęceni Sheppard i Parker - tego ostatniego przez kilka tygodni zastąpił Phil Taylor z Motörhead, ale ostatecznie za bębnami zasiadł Jerry Shirley z konkurencyjnego Fastway. [3] zawierał siedem numerów odśpiewanych surowym zdartym głosem przez Fina. Pozostałe trzy kompozycje nie znalazły się na pierwszej wersji winylowej. Paul Chapman przyłożył się tym razem i w efekcie wreszcie powstała płyta ze znakomitymi popisami gitarowymi, atrakcyjniejsza pod względem melodii. Jednocześnie Waysted sięgnęli po inspiracje rhytm`n`bluesowe jak w Around And Around. Świetnie zabrzmiał metalowy otwieracz Hang`Em High oraz bujający Land That's Lost Love. Resztę stanowiło dość udane powielenie starych patentów UFO, co słychać w niezłych refrenach typu Manuel. Było to najlepsze dokonanie Waysted, z pewnością dorównujące tym najbardziej wartościowym albumom UFO z pierwszej połowy lat 80-tych. Jednakże pomimo wysokiej jakości, także i ten krążek przeszedł bez echa. Kwartet nieomal się rozpadł, kiedy jego skład opuścili Fin i Shirley.
Ostatecznie Way za namową Chapmana postanowił spróbować jeszcze raz, rekrutując mało znanego wokalistę Danny`ego Vaughna z hard rockowej kapeli Circus Circus. [4] ukazał się w barwach wytwórni Capitol i okazał się niestety porażką. Nowy frontman posiadał głoś przeciętny, a Chapman zagrał bez ognia i dynamiki, jakie zwykły cechować jego partie. Miałkie rockowe i hard rockowe numery przelatywały jeden za drugim, nie pozostawiając po sobie żadnego pozytywnego śladu. Największą wartość przedstawiał najbliższy dokonaniom UFO Heroes Die Young. Skierowany głównie do amerykańskiej publiczności krążek przepadł pomimo intensywnej trasy koncertowej po USA z Iron Maiden w 1987. Słaba sprzedaż albumu i obojętne przyjęcie występów Waysted spowodowały zerwanie kontraktu płytowego. Pete Way w 1992 wrócił w szeregi UFO, a pod szyldem Waysted nagrał jeszcze kilka płyt - bez powodzenia.

Muzycy występowali też w innych grupach:

• Pete Way - Mogg/Way, trzy solowe krążki (Amphetamine w 2000, koncertówkę Alive In Cleveland w 2002 oraz Acoustic Animal w 2007), a wraz z Michaelem Schenkerem Way utworzył projekt The Plot (The Plot w 2003). Pete Way zmarł 14 sierpnia 2020 w wieku 69 lat na wskutek powikłań związanych z obrażeniami po wypadku, w którym uczestniczył dwa miesiące wcześniej
  
• Paul Raymond - Paul Raymond Project, Mogg/Way oraz solowo Secret Life w 2005. Raymond zmarł 13 kwietnia 2019 w wieku 73 lat z powodu ataku serca
  
• Danny Vaughn - Tyketto
  
• John DiTeodoro - Britny Fox, Uncle Edna i Doro
  
• Paul Chapman zmarł 9 czerwca 2020 - dokładnie w dzień swoich 66 urodzin

Pete Way (ex-UFO), Paul Raymond (ex-Chicken Shack, ex-Savoy Brown, UFO, ex-MSG), Frank Noon (ex-Def Leppard),
Jerry Shirley (ex-Fastway), John DiTeodoro (ex-World War III), Paul Chapman (ex-Universe, ex-Skid Row/IRL, ex-Kimla Taz, ex-Lone Star, ex-UFO)