Amerykańska grupa hair metalowa powstała w 1986 w Filadelfii z inicjatywy Davidsona. W pierwszym składzie znalazło się tez dwóch muzyków Cinderelli: gitarzysta Michael Kelly Smith (właśc. Michael Schermick) i bębniarz Tony Destra. Nazwa nawiązywała do walijskiej przodkini lidera zespołu. Demówka "In America" z 1986 oraz koneksje z będącą wówczas na fali Cinderellą szybko zapewniły kwartetowi intratny kontrakt z wytwórnią CBS. Niestety, Tony Destra zginął w wypadku samochodowym 8 lutego 1987 w wieku 32 lat. Zastapił go John DiTeodoro z III i z nim zrealizowano pierwszą płytę, którą w tamtych czasach porównywano do mixu Mötley Crüe i AC/DC, ale tak naprawdę przejawiała ona najwięcej wpływów wspomnianej Cinderelli. Muzykę stanowił konkretny rockowy wygrzew, a Davidson chrypiał niczym Tom Keifer. Zabrakło jednakże singla z prawdziwego zdarzenia - takim nie mógł być przecież Girlschool, który wylądował na 81 miejscu na listach przebojów i to w czasach, kiedy Cinderella potrafiła osiągnąć pozycję w drugiej dziesiątce Billboardu (Nobody`s Fool, Gypsy Road). Britny Fox nie potrafili wypuścić wiodącego numeru, zapadającego na dłużej w świadomości słuchaczy glam metalu. Krążek był raczej monolitem, w całości wchodził bardzo dobrze - bez przestojów i zbytniego słodzenia przy takich numerach jak Long Way To Love, balladzie Save The Weak czy coverze Slade Gudbuy T'Jane. W zasadzie gdyby na siłę wyróżnić jakieś kompozycje, byłyby to dwie ostatnie: Hold On i Living On The Edge. W studio zespół wspomógł klawiszowiec David Gibbins. Warto wspomnieć o tragicznej okładce - nie dość, że przedstawiającej muzyków jako mamisynków w koronkach, to jeszcze wciśniętych w podłużne skrojone zdjęcia niczym z czołówki jakiegoś marnego serialu. Szata graficzna niewątpliwie była poważnym wyzwaniem rzuconym dobremu gustowi.
Uzbierany z łatwością na starcie kapitał został niestety zmarnotrawiony na rozwlekłym [2]. Było to granie dużo łagodniejsze, a muzycy zastąpili dotychczasowe makijaże imagem ulicznych rock`n`rollowców. Album zadebiutował na pozycji 79 listy Billboardu, co jak na tamte czasy było niepowodzeniem, a z ogółu szarzyzny wybijała się tylko przeróbka Nazareth Hair Of The Dog. Zniechęcony krytyką Davidson odszedł, a w Britny Fox za mikrofonem stanął Tommy Paris i nagrany z nim żywiołowy [3] znacznie podreperował nadszarpniętą reputację formacji. Zakk Wylde zagrał gościnną solówkę w otwierającym Six Guns Loaded, natomiast Rikki Rockett (perkusista Poison) pojawił się w coverze Midnight Moses The Sensational Alex Harvey Band. Na czoło wysuwały się hity w rodzaju Shot From My Gun czy Midnigh Moses. Słaba sprzedawalność zakończyła się rozpadem ekipy - powróciła ona w tym samym składzie ponad 20 lat później, ale niewielu fanów dostrzegło ten fakt.

Późniejsze losy muzyków:

• Dean Davidson - blues/sleaze/hard rockowy Blackeyed Susan (Electric Rattlebone w 1991 i Just A Taste w 1992), AOR-owy Love Saves The Day (Superstar w 2001) oraz krążek solowy Drive My Karma w 2007
  
• Michael Kelly Smith - hard rockowy Razamanaz (Razamanaz w 2003)
  
• Billy Childs - glam-metalowy LeCompt (LeCompt w 1992 i akustyczny Unplugged w 1995)
  
• John DiTeodoro - rockowy Honeymoon Suite, AOR-owy Mariah (Somewhere Between Heaven And Earth w 1991 i III w 1992), Doro i Jack Frost
  
• Don Jillson - hard rockowy JJT (JJT w 2015) i solowe płyty jako Tommy Paris: 2009 w 2002, Tommy Paris Band w 2018 i Erthearz w 2022
  

Michael Kelly Smith / Tony Destra (obaj ex-Cinderella),
Don Jillson (ex-Jillson), John DiTeodoro (ex-World War III, ex-Waysted)