Walijska grupa założona w 1975 w Cardiff. Pierwszy skład utworzyli wokalista Kenny Driscoll, gitarzysta Tony Smith (obaj ex-Iona), basista Ray Jones (ex-Quest) i bębniarz Jim Mathews. Driscoll jednak szybko przejął inicjatywę i (poza Smithem) wymienił resztę ekipy, zatrudniając m.in. gitarzystę Paula Chapmana (kuzyna słynnego walijskiego piosenkarza Dave`a Edmundsa). Lone Star przystąpili do pierwszych nagrań wiosną 1976, wystąpili w radiowym show John Peela w BBC Radio 1 i podpisali lukratywny kontrakt z CBS Records (i to zanim zagrano pierwszy duży koncert). Wydany własnym kosztem debiut wyprodukował w sierpniu 1976 Roy Baker. Otwierała go 8-minutowa brawurowa przeróbka She Said She Said The Beatles - już ona udowadniała, że zespół postawił na intrygujący mix progresywnego hard rocka i pomp rocka spod znaku Queen. Ta wersja została tak zmyślnie przearanżowana i pokomplikowana, że niewielu mogło rozpoznać oryginał. Krążek stanowił gratkę także dla fanów Uriah Heep, Kansas, Rush, Sweet, Prism i przede wszystkim wczesnego Styx. Driscoll śpiewał niczym natchniona odmłodzona wersja Paula Rodgersa i Roberta Planta (fantastyczny emocjonalny Lonely Soldier). Na płycie znalazły sie inne interesujące kompozycje jak heavy-rockowy Flying In The Reel z ujmującymi harmoniami, w A New Day można było wychwycić zeppelinowe smaczki, a chwytliwy kosmiczny hard rock obejmował słuchacza we władanie w Spaceships. Na pewną niekorzyść wpłynęła zbyt wyszlifowana produkcja, pozbawiająca debiut Lone Star pożądanego w tym wypadku zaostrzenia brzmienia. Album doszedł do 47 miejsca na brytyjskiej liście przebojów. Promowano go supportując trasę koncertową Teda Nugenta.
Wkrótce zarejestrowano drugą już sesję nagraniową dla BBC - tym razem z londyńskim "Paris Theatre" 23 września 1976, otwierając występ Mott The Hoople. Kiedy w 1977 odszedł charyzmatyczny Kenny Driscoll (musiał zaopiekować się swoją dziewczyną sparaliżowaną na wskutek wypadku samochodowego), wydawało się, iż kariera zespołu dobiegła końca. Tymczasem pozostali nie poddali się i zatrudnili 20-letniego Johna Slomana (ex-Trapper). Z nim dokonano w lutym 1977 kolejnych nagrań dla BBC - wyemitowano je jednak dopiero w lipcu w Alan Freeman's Saturday Show. Ciekawostkę stanowił fakt, że był to występ podczas którego eksperymentowano z kwadrofonicznym dźwiękiem w systemie Matrix H. Szybko przystąpiono do nagrywania materiału na druga płytę. Wyprodukował ją Gary Lyons (inżynier dźwięku Bakera) - wydawnictwo ujrzało światło dzienne w sierpniu 1977 i dotarło do 36 pozycji na liście przebojów. Muzyka była lżejsza niż poprzednio, ale znalazła swoje grono fanów ceniących wyżej Slomana niż Driscolla. Jednocześnie częściowo zrezygnowano z przebojowości na rzecz pewnego rodzaju wtrętów progresywnych, tworzonych głównie przez klawisze Worsnopa, któremu powierzono większą rolę niż poprzednio. Pomp-rockowe utwory w rodzaju styxowego The Bells Of Berlin czy The Ballad Of Crafty Jack (z przejściami w złych momentach i Slomanem podrabiającym tonację Planta) oparto na gitarowo-klawiszowych harmoniach znanych z debiutu, ale już Time Lays Down i Hypnotic Mover miały nazbyt popowy oddźwięk. Chapman i Smith dawali największy popis w żarliwych rockerach: Rivers Overflowing (wyciągnięty niczym z albumu Stormbringer Deep Purple), Lovely Lubina oraz All Of Us To All Of You (z riffem sklonowanym z Burn Deep Purple). Najbardziej rozczarowywała łzawa ballada Seasons In Your Eyes. Niektórzy słuchacze nie polubili tej płyty przez wzgląd na jej frywolną lekkość i jakby próbę na siłę grania progresywnego rocka w stylu Rush, gdyż w ten sposób Lone Star zatracali własną oryginalność. Z drugiej strony zespół po prostu nie trafił w swój czas i granie tego typu z pewnością zyskałoby większą popularność pięć lat wcześniej. W tamtym okresie brytyjską sceną zawładnął punk rock, a tuż za rogiem czaił się NWOBHM. Pewne zmieszanie powodowały również teksty utworów - głupawe w The Ballad Of Crafty Jack ("Drinkin my whiskey/Smokin my weed/Stole my woman and planted his seed") czy banalne w Lovely Lubina ("Her spikey high heels and peroxide hair/Call her and she'll quote you a price") sąsiadowały z próbami śpiewania o rzeczach poważnych w Hypnotic Mover ("Communism taken over/Soon there'll be no freedom for humanity").
Przystąpiono szybko do nagrywania nowego materiału, a już zaczęły się kłopoty innej natury. Paul Chapman otrzymał propozycję dołączenia w UFO, z której skwapliwie skorzystał - już wcześniej grał z Moggiem i spółką, kiedy to zastąpił Michaela Schenkera na trasie z Rush. Wytwórnia CBS zakręciła kurek z pieniędzmi, gdyż moda na granie serwowane przez Lone Star wygasła. Zmagając się z przeciwnościami, zespół zawiesił działalność pod koniec 1978. Paul Chapman nagrał z UFO cztery płyty, a następnie skorzystał z zaproszenia Pete`a Way`a dołączając do Waysted. Przy okazji przeprowadził się do USA, by nauczać techniki gry na gitarze w południowej Florydzie. Od czasu do czasu pogrywał w kapeli Gator Country, zreszającej także muzyków z wczesnego okresu działalności Molly Hatchet. Perkusista Dixie Lee koncertował z Wild Horses w 1978, brał udział z Johnem Slomanem w krótko istniejącym projekcie Pulsar oraz przemknął jak kometa przez skład Persian Risk w 1983. John Sloman stanął za mikrofonem w Uriah Heep (zastępując Johna Lawtona) na kontrowersyjnym albumie Conquest, następnie stworzył w 1980 John Sloman`s Badlands, zagrał incognito na klawiszach na krążku UFO The Wild, The Willing And The Innocent w 1981, gościnnie zaśpiewał na koncertówce Gary`ego Moore`a Rockin` Every Night - Live In Japan oraz wykonał trzy numery na The Journey Goes On Praying Mantis. Sloman zrealizował też cztery albumy solowe: Disappearances Can Be Deceptive w 1989 (wyprodukowany przez Todda Rundgrena), Dark Matter w 2003, 13 Storeys w 2006 oraz Reclamation w 2010. John użyczył swojego głosu na soundtracku "Highlander: The Source" w 2007 w coverach Queen (Princess Of The Universe i Who Wants To Live Forever) oraz utworze The Sun Is Gonna Shine (duet z Tamasin Hardy). Kenny Driscoll przez kilka miesięcy śpiewał w Hiding Place (sesja radiowa dla BBC Radio 1 w dniu 19 grudnia 1977 - wyemitowana w styczniu 1978). Grający w tej grupie gitarzysta Tich Gwilym i perkusista Rob Allen, towarzyszyli także Driscollowi w kolejnym projekcie Tom The Lord, który przestał istnieć zanim zyskał przychylność szefów wytwórni Epic Records. Wokalista na krótko zreformował Lone Star w 1979, walcząc jak lew o nowy kontrakt - niestety bezskutecznie. Ekipa zagrała kilka koncertów (Bournemouth, Nottingham Boat Club). Tony Smith grał w pół-profesjonalnej kapelce The Daggers, pogrywając w pubach na terenie całej Walii. Peter Hurley grał w rockowym The Red Hot Pokers, z którym wydał krążek Dancin` Mood w 2001. Rick Worsnop powrócił do rodzinnej Kanady w 1979, gdzie zajął się pracą programisty.
Historia Lone Star kończyła się w 2000, wraz z wydaniem [3] zawierającym niezremixowany materiał mający pierwotnie trafić na trzeci album formacji. Kompozycje ukazały się dzięki usilnym staraniom Paula Chapmana i nakładem małej wytwórni Zoom Club. Płytę wydano bez udziału innych członków zespołu. Te demówki - o ile dało się przebić przez kiepskie brzmienie - brzmiały nieco ostrzej niż [2] i mogły podejść zwolennikom Uriah Heep końcówki lat 70-tych, Boston i Foreigner. Pierwsze dwa albumy zostały wydane na jednym CD w 2004 przez BGO Records, a następnie jako pojedyncze zremasterowane CD z bonusami z sesji BBC. Paul Chapman zmarł 9 czerwca 2020 - dokładnie w dzień swoich 66 urodzin. Dixie Lee zmarł 27 stycznia 2022.

Paul Chapman (ex-Universe, ex-Skid Row[IRL], ex-Kimla Taz)