Angielski perkusista, urodzony 5 maja 1948 w Aston (dzielnica Birmingham). Zasłynął z gry w Black Sabbath w latach 1969-1980. W tym okresie zaśpiewał jedynie (na szczęście) w dwóch kompozycjach: It`s Alright na Technical Ecstasy oraz Swinging The Chain na Never Say Die. Po odejściu z zespołu zajął się nauczaniem gry na swoim instrumencie, nie mając solowych zapędów jak jego byli koledzy. Wracał jeszcze do składu Sabbathów w latach 1983, 1984, 1994 i 1997. W przerwach nie zapomniał jednak jak się tworzy muzykę, czego dowodem był nieudany [1], zupełnie odstający od sabbathowej stylistyki. Sam Ward zaśpiewał w siedmiu utworach, a do wykonania Bombers (Can Open Bomb Bays) i Jack`s Land zaprosił Ozzy`ego Osbourne`a. Z kolei w Light Up The Candles i Tall Stories gościnnie wystąpił za mikrofonem Jack Bruce (ex-Cream). Płyta zawierała łagodne brzmienia, będące ukłonem w stronę bluesowego grania spod znaku Free i The Allman Brothers Band. Krążkowi nie pomogli inni znakomici goście jak Zakk Wylde, Bob Daisley czy Eric Singer. Zrażony niepowodzeniem Bill Ward zwlekał aż osiem lat z następnym dokonaniem. Tym razem wszechstronny [2] zdradzał szerokie horyzonty muzyczne perkusisty, a całość była stonowana i ciepła, choć nie pozbawiona pewnego pazura rockowego. Co ciekawe, Bill napisał muzykę i teksty, a także zaśpiewał, ale jako perkusista wystąpił Ronnie Ciago. Obok typowego rockowego instrumentarium pojawiały się też syntezatory, saksofon, różne perkusjonalia, mandolina, harmonijka ustna, a nawet wiolonczela. Wiele serca w ten materiał włożyły również odpowiedzialne za chórki siostry Perry. Płyta okazała się dość różnorodna - otwierający Hate wyróżniał się odważnym użyciem instrumentów dętych, a poparty teledyskiem Children Killing Children był spokojną piosenką opartą na gitarze akustycznej z patentami twórczości The Beatles. Growth zaskakiwał wtrętami a la Pink Floyd, When I Was A ChildStep Lightly decydował mocny chórek, zwracająca uwagę linia basu i lekko plemienne bębny. W Try Life Ward śpiewał z manierą Davida Gilmoura, a w zamykającym album, choć nieco przydługim tytułowym When The Bough Breaks spięto klamrami wpływy floydowskie i beatlesowskie. Generalnie krążek ukazywał wrażliwość muzyczną Billa Warda i mogło cieszyć, że nie starał się on jedynie odcinać kuponów od tego co osiągnął wraz z Black Sabbath.
Bill zagrał także wszystkie partie na EP-ce The Innocent, The Forsaken, The Guilty The Mezmerist w 1985. [4] ukazał się jedynie w formie plików do kupna na serwisie iTunes. Ward przez lata gry w Black Sabbath miał problemy z alkoholem, później Osbourne i Iommi wspominali o jego blisko 30 latach absynencji.

Bill Ward (ex-Black Sabbath)