Amerykańska grupa thrashowa powstała w 1984 w New Jersey na gruzach Jackhammer. Zadebiutowała trzema kasetami demo: "Fire Away" w 1984 (śpiewał na niej Mike Orosz), "Thunderstruk" w 1984 i "Looking Death In The Face" w 1985. Zanim ekipa podążyła ścieżką thrashową, debiut wypełniło granie mocno osadzone w power i speed metalu. Whiplash przyjął oblicze pełne chuligańskiej agresji, pozornego prymitywizmu i wulgarnego podejścia do wypracowanej wcześniej heavymetalowej tradycji. Równocześnie jednak agresja i brutalność nabrała form melodyjnych, w których zachowano wszelkie kanony grania power/speedowego typowego dla połowy lat 80-tych w USA. Poza nieco dłuższym i mniej nokautującym Red Bomb, formacja atakowała kompozycjami w granicach 3-4 minut, wypełnionymi zgiełkiem, rozkrzyczanym śpiewem Portaro, drapieżną lawiną riffów i demolującymi natarciami sekcji rytmicznej. Rola tej ostatniej była bardzo duża, gdyż w tamtym okresie Whiplash stanowili trio z jedną gitarą i wsparcie jej w bezlitosnych natarciach stało się niezbędne. Jednocześnie numery wydawały się do siebie bardzo podobne, schematyczne i prymitywne w tej niemal zwierzęcej brutalności. Było to jednak tak atrakcyjne, że wręcz zmuszało słuchacza, aby słuchać tego materiału ponownie. Superszybkie solówki balansowały na granicy czytelności, ale nie można było odmówić specyficznej mocy takim numerom jak Last Man Alive, Message In Blood lub War Monger. Ta młócka jszcze nie była thrashem, ale zastosowane tempo mogło zawstydzić konkurencję.
W dwa lata po wydaniu arcywściekłego debiutu, Whiplash nagrali utrzymujący formę [2]. Zniszczenie siał już Walk The Plank, ale już w nastepnym kawałku zaprezentowano zwrot o 180 stopni w Last Nail In The Coffin - balladzie według speed/thrashowych kanonów. Na faworytów agresji wyglądały Drowning In Torment oraz Burning Of Atlanta. Chwila wytchnienia nadchodziła w zagranym w średnim tempie Eternal Eyes, lecz za chwilę trio ponownie niszczyło Snake Pit oraz Respect The Dead. Pod względem produkcyjnym brzmiała nieporównywalnie lepiej od debiutu, mocniej i potężniej, a muzycy nieco zróżnicowali swój styl. Podczas trzech lat przerwy w Whiplash nastąpiły zmiany - Tony Portaro skupił się jedynie na gitarze, a za mikrofonem stanął Glenn Hansen, o głosie zdecydowanie mniej agresywnym. Na [3] Whiplash to już nie pędzący na złamanie karku opętańczy speed/thrash, pojawiło się granie dojrzalsze, z wykorzystaniem wokalu operującego przede wszystkim w górnych rejestrach. Tony Portaro w końcu mógł skupić się na solówkach, wypadających tu nadzwyczaj ciekawie, intrygowały również basowe podchody Tony`ego Bono (zwłaszcza ten w Voice Of Sanity). Zabrakło jedynie prostych i morderczych killerów - tylko Pistolwhipped i Witness To The Terror pretendowały do miana takich. Później grupa przeszła wiele zmian personalnych, ale zawsze starała się grać niezmiennie i surowo - choć rezultaty nie były już tak atrakcyjne. W skład [7] weszły demówki i utwory koncertowe z 1985 (łącznie było ich 19). Na [8] solówki gitarowe w Pitbulls In The Playground i Parade Of Two Legs zagrał Frank `Blackfire` Gosdzik (ex-Sodom).
Joe Cangelosi grał później w Kreator. Tony Bono zmarł na atak serca 24 maja 2002 w wieku 38 lat.
ALBUM | ŚPIEW | GITARA | GITARA | BAS | PERKUSJA |
[1] | Tony Portaro | Tony Bono | Tony Scaglione | ||
[2] | Tony Portaro | Tony Bono | Joe Cangelosi | ||
[3] | Glenn Hansen | Tony Portaro | Tony Bono | Joe Cangelosi | |
[4] | Robert Gonzo | Tony Portaro | Warren Conditi | Jim Preziosa | Tony Scaglione |
[5] | Warren Conditi | Tony Portaro | Warren Conditi | Jim Preziosa | Bob Candella |
[6] | Tony Portaro | Tony Bono | Tony Scaglione | ||
[8] | Tony Portaro | Rich Day | Joe Cangelosi |
Tony Portaro / Tony Scaglione (obaj ex-Jackhammer), Tony Bono (ex-Metal Disciples)
Rok wydania | Tytuł |
1986 | [1] Power And Pain |
1987 | [2] Ticket To Mayhem |
1989 | [3] Insult To Injury |
1996 | [4] Cult Of One |
1997 | [5] Sit, Stand, Kneel, Prey |
1998 | [6] Thrashback |
1999 | [7] Messages In Blood (kompilacja) |
2009 | [8] Unborn Again |