Japońska grupa powstała w Osace w 1981. Na początku z zespołem grał również klawiszowiec Masashi Okagaki, ale odszedł w 1982. Wpierw ekipa wzięła udział w festiwalu młodych talentów "Yamaha's 8.8 Rock Day" w 1982, zajmując drugiej miejsce i zyskując zaproszenie na większy konkurs "Light Music Contest" w tym samym roku. Kiedy pojawiła się składanka z tego wieczoru, X-Ray umieścili na niej nagranie Dirty Girl, co zyskało uwagę szefów wytwórni Teichiku Records. Jako część sceny "Kansai" (zachodnie wybrzeże), debiut próbował łaczyć potęgę brzmienia Loudness z łagodnością Earthshaker. Dziewięć dość krótkich kawałków wypełniła heavymetalowa energia i żywiołowość. Z tej grupy utworów wyróżniały się Lonely Guys z entuzjastycznymi wokalami Fujimoto, potencjalny koncertowy killer Foolish Boys oraz marszowy Come On ze skandowanym chórkiem. Kwartet sprawdził się także w romantycznym One Night Lady z łagodnym śpiewem frontmana. Ekipa nie miała w swoim składzie mistrzów instrumentu, ale rekompensowała to po części pasją wykonania i wiarą we własne możliwości. W 1983 Shin Yuasa szlifował swoje możliwości na debiutach Misako Honjoh i Mari Hamady. Goła baba na okładce [2] odnosiła się raczej do tekstów o podłożu romantyczno-seksualnym, niż miała na celu jakieś zszokowanie publiczności. Stylistycznie druga płyta kontynuowała to co zaczęto na pierwszej. Numery w rodzaju Question, Gamblin` Man (gang-chórki i perkusyjna solówka) czy najdłuższy (blisko siedmiominutowy) Damsel mogły się podobać i nie odstawały w niczym od normy ówczesnego rynku japońskiego metalu.
Sytuacja zmieniła się nieco po przyjściu klawiszowca Takahiro Fujiyamy na [3]. Kawałki od razu nabrały cech przyjaznych radiu, a refreny zaczęły brzmieć pop-metalowo (Love Game). Szkoda, że obiecująca heavymetalowa kapela postanowiła porzucić swoje korzenie i szukać audytorium wśród publiczności mniej wymagającej. Jedynym elementem z przeszłości pozostał pełen pasji głos Akiry Fujimoto. Gitara plumkała w tle, bas praktycznie nie wychodził przed szereg, a perkusista Takahashi po prostu stukał do rockowych rytmów (Bloody Love). Pomyśleć by można, że poza skokiem na kasę muzykę zmieniono stylistycznie pod klawiszowca, ale ten też nie pokazał niczego oryginalnego. Wizerunek X-Ray nieco reperował [4], chociaż w tym melodyjnym hard rocku metalu za wiele nie było. Otwieracz Stardust Way doskonale obrazował co miało czekać na słuchacza dalej: komercyjne i chwytliwe melodie połączone z uproszczonymi pojedynkami gitarowo-klawiszowymi. Odważono się też na eksperyment w postaci Trouble Maker, startującym popisem perkusyjnym i przechodzącym w jazzowy numer na pianinie. Ballada Tell Me About YourselfI`m In You i Wait For Tomorrow. W zaledwie sześć tygodni później wydano singlowy [5], zawierający m.in. Ai No Hero - wykonany po japońsku cover Twisted Sister We`re Not Gonna Take It. Oryginał ukazał się w USA rok wcześniej, zyskując sporą popularność i muzycy X-Ray pokombinowali, że na fali tego zachwytu zarobią w kraju trochę łatwych pieniędzy. Na szczęście power-rockowy Off Scandal trzymał odpowiedni poziom, a płytki dopełniała żarliwa koncertowa wersja Power (znanego z [2]).
Niezwykłe tempo nagrywania podtrzymano, wypuszczając na rynek kolejną płytę już w sierpniu 1985. [6] wypełniły dwa typu utworów. Z jednej strony trafiły tu ogniste numer hard rockowe z wibrującymi popisami gitarowymi i w końcu znowu Shin Yuasa grał rolę przewodnią (Rock Tonight, Burnin` Like The Fire, In A Warnin`). Drugą połowę stanowiły kompozycje melodyjnego rocka z ukierunkowaniem komercyjnym (Lier In Your Eyes, You Got The World). Ciekawym kawałkiem był I Don`t Worry It oparty na dość ponurym przeciąganym riffie i pod względem ciężaru był to jedyny numer metalowy. Nie minęły trzy miesiące a muzycy zrealizowali EP-kę (czy też maxisingiel) [7] z nowym klawiszowcem Yoshiakim Fujiim. Tytułowy Human Dog to odpowiednio przyciężkawy glam metal, jak zwykle z bardzo dobrymi wokalami Fujimoto i krótką gitarową solówką pośrodku. Romantyczny Fade Away nawiązywał do tych spokojniejszych nagrań Anthem, oczywiście bez klawiszy. na koniec koncertowa wersja Burnin` Like The Fire, dłuższa od studyjnego oryginału o minutę. Po wydaniu kasety VHS "First And Final Live Concert" zespół nieoczekiwanie rozpadł się, a większość jego członków porzuciła życie muzyków. Po dekadzie wydano w końcu koncertówkę na CD.
Dyskografię uzupełnia składanka Performance ze stycznia 1985. Odpowiednio w marcu i sierpniu 2002 ukazały się wszystkie nagrania X-Ray na dwóch składankach Twin Very Best Collection. W końcu wszystko zebrał w jedno wydany 20 czerwca 2018 35th Anniversary Complete Box. Akira Fujimoto śpiewał w heavymetalowym Ebony Eyes Excellent (Final Fight w 1992). Kazuhisa Takahashi bębnił w hard`n`heavymetalowym Velvet Spider (I>Velvet Spider w 2004, koncertówce Rough & Raw w 2006 i Wash & Burn - także w 2006) oraz heavymetalowym Asian Black (EP-ka Feel The Beat w 2021).

Kazuhisa Takahashi (ex-Zepher)