Japońska wokalistka, urodzona 18 lipca 1962 w Tokio. Karierę rozpoczynała w licealnej punkowej kapelce Mari Band, a potem podczas studiów na chrześcijańskim uniwersytecie Aoyama Gakuin w Tokio dołączyła do dziewczęcej rockowej grupy Misty Cats (która umieściła nagranie Misty Blue na składance "Kichijoji Yamaha Studio Take-1 Presents: 7th One Way Contest" w 1982). Własny album Mari nagrała w wieku 21 lat z pomocą takich muzyków jak gitarzysta Shin Yuasa, klawiszowiec Yuki Nakajima czy bębniarz Munetaka Higuchi. Pomijając fakt, że był to bardzo dobry heavymetalowy krążek, jego historyczne znaczenie jest znacznie ważniejsze. Obok Misako Honjoh, to właśnie Mari przetarła ścieżki w mocniejszej muzyce dla wszystkich japońskich wokalistek, które miały przyjść po niej (w tym pierwszy profesjonalny krajowy zespół kobiecy Show-Ya w 1985). Miało to związek z japońską kulturą, odwiecznie hołdujacą sile mężczyzn i ich dominującej roli (również w życiu artystycznym). Otwierający debiut Noah był heavymetalowym killerem i gdy porównało się go później do autorskich utworów Hamady począwszy od trzeciej płyty, to stawało się jasne, że to nie ona napisała metalowy materiał - ta rola przypadła Munetaka Higuchi Project Team (Higuchi, Matsuzawa, Keiji Katayama i Nobuo Yamada). To oznaczało, że Hamada była tylko twarzą i głosem rasowego metalu na pierwszych dwóch płytach. Nie umniejszało jednak to zawartości krążka, gdyż młoda Mari musiała postawić się wokalnie potężnym bębnom Higuchiego - i dokonała tego swoją charyzmą, urokiem oraz głosem o siedmiu oktawach. Rzetelnie wypadły kolejne dwa numery: judasowy Tokio Making Love (otwierający riff zerżnięto z No Class i ballada Runaway From Yesterday. Do żwawszych temp powracał Black Hole ze znakomitymi melodiami i klawiszowym tłem. Mocno riffowy All Night Party przelatywał na skrzydłach przeciętności i na jego tle Spacer prezentował się wręcz speedmetalowo. Głos Hamady znakomicie prowadził to wszystko, a refren to po prostu esencja Loudness z pierwszych trzech płyt. Spektakularnie wypadł równiez Lights z godnymi uwagi klawiszami Nakajimy i sekundującemu mu na bębnach Higuchiemu. Hard rockowy Bottom Energy smakowicie kończył tą znakomicie zbalansowaną stylistycznie płytę. Znakomity debiut, choć Hamada nie odkryła jeszcze wówczas swoich wszystkich wokalnych skal.
Minęło niespełna osiem miesięcy, a na rynek trafił [2]. Startował podobnie jak poprzednik prawdziwą rakietą w postaci Don`t Change Your Mind, równie dobry był drapieżny Violent Fire. Następnie album przeistaczał się w zestaw niezłych utwórów, z których kilka (Xanadu, popowy refren tytułowego Romantic Night) nie wykraczało poza średniactwo. Tak jakby wszystkie najlepsze pomysły znalazły się na krążku poprzednim, a tutaj poupychano odłożone do szuflady pomysły z pierwszej sesji. Perkusja Higuchiego i gitara Matsuzawy zapowiadały rasowy Shadow, ale już refren rozwiewał wątpliwości, że heavy metalu tu nie będzie (riffy zaciemniały obraz kawałka, na który nie było w zasadzie większego pomysłu). W Can`t Stop The Rock`n`Roll zespół wracał w chwale, a w śpiewie Hamady było sporo z maniery Ronniego Jamesa Dio. Saxonowa gitara rozpoczynała Jumping High i była to jedna z lepszych kompozycji na tym albumie (szalejąca perkusja). Na koniec 86-sekundowe senne zawodzenie w So Long na tle klawiszy i gitary akustycznej.
[3] ukazał się osiem miesięcy później. Hamada kontynuowała współpracę z Munetaka Higuchi Project Team, ale już bez samego bębniarza. Mari po raz pierwszy napisała dwa własne kawałki. Paradise napisał jednak Hiroyuki Ohtsuki i to był hard rockowy killer z zapamiętywalnym riffem i nadzwyczaj chwytliwym refrenem. Po tym udanym starcie, na wzór albumu poprzedniego, materiał osiadał jakościowo poziom niżej. Tak był z przelatującym niczym kometa hard rockowym Sweet Lie czy przypominającym funk ze względu na dominację basu Heart Line. Na tle tych utworów wydawało się, że Mari jakby wstrzymywała swój wokal w ryzach, zamiast dać pełny upust swojemu głosowi jak w przeszłości. Syntezatorowy wstęp do Passing Over zapowiadał ciekawą kompozycję i takąż też była, głównie w cięższej części gitarowo-klawiszowej. Fly On Wings to powrót do heavy metalu, ponownie na tle ciekawych gitarowo-klawiszowych dialogów. Autorski numer Hamady Misty Lady nie był zły, choć mógł irytować powtarzalnymi zagrywkami. Ballada More Fine Feeling nie spełniała w pełni swojej roli i wydawała się nieco wyciągnięta z kapelusza. Na koniec hard`n`heavymetalowy Turning Point, ale bez bębnów Higuchiego numer nie miał odpowiedniej mocy. [4] nagrano z jednym gitarzystą Takahiro Matsumoto, a płyta stanowiła kolejny konsekwentny krok w kierunku komercjalizacji brzmienia. Nowy materiał był o tyle dziwny, że przybierał postać hybrydy z hard rockowym instrumentarium i wręcz popowym wokalem Mari. Już na sam początek wrzucono balladę Rainbow Dream, a mający być w zamiarze dynamiczny Can`t You See My Life niemiłosiernie się ciągnął. Hamada wybrała też dwie przeróbki - The Moment Of Truth Survivor w oryginalnej wersji trafił na ścieżkę dźwiękową filmu "Karate Kid" i Mari nadała utworowi mocniejszy wydźwięk. Love Love Love to przeróbka Love Can Make A Fool Out Of You Gary`ego Moore`a. W nowej wersji Hamada przekuła kawałek z rockową balladę o bolesnym rozstaniu i po raz pierwszy dała na tym krążku wokalny popis w stylu Lee Aaron. Bas Toru Hasebe rządził i dzielił w hard`n`heavymetalowym Last Scene, choć w pewnym momencie oddawał pałeczkę pierwszeństwa klawiszom Yohgo Kohno. W Love Magic przypominał o sobie Takahiro Matsumoto i jego gra przypominała dokonania Hideo Matsumoto z X Japan. Ten neoklasyczny speeder świetnie zresztą zaśpiewała Mari. Free Way emanował hard rockową mocą wzbogaconą o gitarową solówkę, ale ta recepta nie zadziałała już w kolejnym Lonely Woman z wszechobecnymi syntezatorami i nijaki pop/rockowym refrenem. Na koniec jak zawsze ballada Hearty My Song, która rozpoczynał wokal Mari a capella, po czy dołączał fortepian i instrumenty smyczkowe - niestety był to bardzo słaby kawałek.
Przy nagrywaniu [6] w studio pojawiło się aż trzech klawiszowców i trzech perkusistów. Krążek wyprodukowała sama wokalistka z pomocą Akiry Higashimoto (współpracował m.in. z Bow Wow i Arouge). Tytułowy Blue Revolution posiadał przebojowy refren, ale cieniem na utworze kładły się syntezatory rodem z Segi i bębnienie jakby z automatu. Kompozycja jednak przebiła się do szerszej świadomości jako pierwszy singiel Hamady w ogóle (42 miejsce na liście Oricon). Cover The Beatles Helter Skelter był solidny, choć w takim klasyku dość dziwnie wypadał angielski akcent wokalistki - a raczej jego brak. Love Trial był nieświadomą metalową parodią samej Hamady, to sztuczne generowanie mocy po prostu nie brzmiało wiarygodnie, a solówka gitarowo-klawiszowa była zwyczajnie za krótka. Empty Heart to jedna z najlepszych ballad Mari z pierwszego okresu twórczości, a jej głos po prostu tutaj lśnił. Za dużo Sega-klawiszy było w Stormy Love, a na koniec nijaka przeróbka What About Love Heart. W 1987 Mari poleciała do Los Angeles, aby rozpocząć współpracę z producentem Mike`m Clinkiem. Pod wpływem muzyków Toto (braci Porcaro) Hamada porzuciła metal i hard rock, aby nagrywac przez lata wiele płyt pop/rockowych. W 1988 nagrała piosenkę Heart And Soul wykorzystywaną przez telewizyjny kanał NHK przy relacjach z letniej olimpiady w Seulu. W 1993 Mari wzięła udział w charytatywnym projekcie Used To Be A Child, sponsorowanym przez Ministerstwo Zdrowia w odpowiedzi na ujemny przyrost naturalny w Japonii.
Po wielu latach na [21] Hamada wróciła do metalu. Wciąż były to albumy hybrydowe, które wypełniły numery symfoniczno-heavymetalowe (Stay Gold, Somebody`s Calling, Stand Out, Crisis Code, Ransei-Conscientia), a nawet powermetalowe (Rainbow After The Storm, Black Rain, Disruptor) między którymi znalazły się takie koszmarki jak Unconscious Beauty, Stella, Crescendo, Steps In The Sand czy Aurea. Na płytach pojawiali się tacy herosi gitary jak Akira Takasaki, Paul Gilbert, Chris Broderick, Michael Romeo czy Chris Impellitteri. Ukazało się wiele kaset VHS i DVD dokumentujących kolejne lata działalności, w tym "25th Anniversary Tour On The Wing" w 2009, "30th Anniversary Mari Hamada Live Tour" w 2014 czy "Light For The Ages: 35th Anniversary Best" w 2019. Przez wiele lat Mari Hamada utrzymywała zainteresowanie swoją muzykę, utrzymując w doskonałej formie swoje ciało i głos.
Kenji Kitajima wydał kilka płyt solowych: Zodiac w 1981, A Criminal Aesteetics w 1982, Wild Flower w 1999 i Guitar Pure w 2001. Takanobu Masuda grał potem w hard`n`heavymetalowym Blaze i u Misako Honjoh. Hiroaki Matsuzawa zmarł 18 listopada 2010 na atak serca w wieku 50 lat, a Munetaka Higuchi zmarł 30 listopada 2008 na raka wątroby w wieku 49 lat.

Shin Yuasa (X-Ray, Misako Honjoh), Yuki Nakajima (ex-Heavy Metal Army, ex-Eastern Orbit), Munetaka Higuchi (Loudness),
Yoshihiro Naruse (Munetaka Higuchi), Masahiko Rokukawa (Toshiya Matsukawa), Leland Sklar (ex-Doro), Akira Takasaki (Loudness)