Japońska wokalistka, urodzona 5 kwietnia 1965 w Tokio. W wieku zaledwie 17 lat poznała muzyków Loudness, którzy wspomogli ją w nagrywaniu dwóch pierwszych płyt. Obok Mari Hamady, Misako była jedną z pierwszych wokalistek japońskich wykonujących hard`n`heavy i to jest historyczny fakt. Dziewczyna na [1] poradziła sobie wokalnie, a krytycy należeli generalnie do przeciwników specyficznych tonacji z Dalekiego Wschodu. Na 10 kompozycji, aż sześć stanowiły covery: Warrior Riot, After Illusion Loudness, dość dziwaczna przeróbka White Room Cream, Hell Is For Children Pat Benatar, Lost In Hollywood Rainbow oraz Cum On Feel The Noize Slade. Pozostałe cztery mogły spodobać się zwolennikom wczesnego Loudness - w studio zjawiło się trzech muzyków tej formacji, a czwarty Minoru Niihara zaśpiewał w chórkach. [2] to zupełnie inna płyta, zawierająca jedynie nagrania własne. Po intro atakiwały z całą siłą dwa kapitalne killery: Endless Chain / The Mercy Of The God z niesamowicie melodyjnym refrenem oraz speedmetalowy Distraction - ponownie miażdżył wyśmienity refren, a Takasaki przez 30 sekund serwował jedną z najlepszych solówek w swojej karierze. Spokojne wyciszenie zwiastowało Back Stage Door - poprowadzony w średnim judasowym tempie i prowadzący do nieco arytmicznego przedrefrenu. Czegoś zabrakło w poprawnie wykonanej balladzie Erogenous Zone, w której Misako zaśpiewała jak należy, lecz w samej muzyce zabrakło większych emocji (gitara zamiast "łkać" odpowiednio raczej bluesowała). W marszowym Black Wizard interesujący był właściwie tylko refren, lepiej grupa poradziła sobie w nośnym Love Me Forever. Końcówka krążka niestety słaba - Groove On Up stanowił totalnie nieporozumienie w stylu honky tonk przy pianinie. Miała być atmosfera luźnej zabawy, a wyszedł koszmarek. Nudna pościelówa Tell Me była momentalnie do zapomnienia, a Smack Smack Smack to rytmiczny heavymetalowy numer bez historii. 18-letnia Honjoh udowodniła, że potrafiła właściwie zaśpiewać do wszystkiego (choć nadużywało wibrato i "ataków sonicznych") i należało tylko żałować, że z pomocą muzyków Loudness nie zdecydowała się nagrać albumu w pełni heavymetalowego. Akira Takasaki solidnie wyprodukował całość.
[3] Honjoh nagrał bez wsparcia Loudness, a nowi gitarzyści George Azuma i Shin Yuasa wprowadzili zdecydowanie szlif komercyjnego hard rocka. Zwracał uwagę odegrany szybko cover The Hollies Bus Stop, zaśpiewany po japońsku. Wśród kompletnie beznamiętnych radiowych kawałków w rodzaju Paradise Zone czy Blood Rain trafiły się bardziej interesujące momenty w postaci otwierającego krążek bluesującego Midnight Cruiser" (po części nasuwającego skojarzenia z Jailbait Motörhead, prawdziwie rockowy Modern Age Rock oraz tytułowy Chaser z heavymetalowo galopującym rytmem. Ciężko było natomiast słuchać zawodzenia przy pianinie Morning Moon. Płyta stanowiła krok w tył pod względem ciężaru i interesujących aranżacji w stosunku do poprzednika, ale grana w rozgłośniach radiowych ugruntowała wokalistkę w przekonaniu, że podjęła właściwy kierunek kariery. We wrześniu 1983 Honjoh pod pseudonimem Eve White zaśpiewała w chórkach na Human Transport AOR-oweego M.T. Fuji. Nie minęło kilka miesięcy, a na rynek trafił [4]. W studio Misako wspomógł zespół kryjący się pod tajemniczym szyldem Lonewolf. Była to angielska ekipa Paula Di'Anno - ta sama, która miała ex-wokaliście Iron Maiden pomóc w nagraniu solowego debiutu w tym samym 1984 roku. Paul wystąpił w chórkach, ale sama płyta była kiepska. Ktoś wpadł na szalony pomysł, by wszystko rozpoczynała katastrofalna przeróbka The Animals The House Of The Rising Sun - fatalnie rozciągnięta i niemalże nie przypominająca oryginału. Potem od Collection rozpoczynał się festiwal AOR z dominującą rolą klawiszy i brzmiącą plastikowo perkusją. Kolejne płyty nadal flirtowały z popem i AOR, ostatecznie Misako Honjoh nagrała aż siedem albumów w przeciągu czterech lat. W 1988 wokalistka zamieściła swoją piosenkę na ścieżce do filmu animowanego "Uchu No Senshi" (ang. "Starship Troopers"). Po 1990 Misako zniknęła ze sceny.
Toshio Egawa dołączył do Earthshaker. Jun Aoyama zmarł 3 grudnia 2013 w wieku 56 lat na zatorowość płucną.

Akira Takasaki / Masayoshi Yamashita / Munetaka Higuchi (wszyscy Loudness), George Azuma / Kinta Moriyama / Jun Harada (wszyscy 5X), Shin Yuasa (X-Ray, Mari Hamada),
Lea Slater / P.J. Ward / Kevin Browne / Mark Stuart (wszyscy Lonewolf/ENG), Raven Ohtani (Marino), Satoshi Hirose (44 Magnum), Ken Watanabe (ex-Munetaka Higuchi)