Duński projekt powstały w 2009 z inicjatywy Torbena Enevoldsena, znanego zarówno fanom prog-metalu, sympatykom gitarowych albumów instrumentalnych (działalność solowa), jak i zwolennikom hard rocka (Decoy, Fatal Force). W Acacia Avenue Torben podążył wzorem Brazen Abbot i zamiast jednego wokalisty na stałe, zaprosił do nagrań czterech różnych. Zakotwiczyli tutaj zatem Tony Mills (TNT i Shy), Geir Rönning (Radioactive i Prisoner), Lars Säflund (Work Of Art) oraz Torben Lysholm (Pangea i Mysterell). W sferze instrumentalnej nawet mało wprawne ucho wychwytywało unikalny styl zarówno riffowania, jak i zagrywek solowych Torbena. Zresztą dla fanów zespołów Enevoldsena z muzyką i brzmieniem nie było problemów. Muzyka zawarta na albumie była może stylistycznie spójna, jednak klimatycznie rozrzucona od purpurowego heavy-rocka podszytego większą ilością Hammondów do przesłodzonego AOR. Znalazły się tu utwory naprawdę porywające, ale także miałkie i groteskowo lukrowane. Za charakter poszczególnych numerów odpowiedzialni byli przede wszystkim wokaliści. Enevoldsen nigdy w zasadzie nie był jakimś znakomitym twórcą, lecz w Acacia Avenue - odbiegającym od bardziej ciężkiego i neoklasycznego repertuaru - udało mu się nagrać niezły album. Bardzo dobre były oba utwory w wykonaniu Lysholma (Can`t Make You Stay i Just Wanna Be With You), odegrane nieco pod Radiocative i Deacon Street. Chopięcy głos Safsunda zabrzmiał dość dziwnie w An Illusion, ale sama piosenka była chwytliwa dzięki swej prostocie. Tony Mills to przede gwiazda otwierającego Don`t Call Me Tonight, który świadomym przedawnionym klimatem przypominał krążki Shy. Równie dobry, choć odmienny stylistycznie, był Wait No More. Rönning najlepiej wypadł w kończącym całość Digging, mocno nasuwający skojarzenia z melodyjnymi numerami duetu Ten Sharp. Enevoldsen sam zaśpiewał w dwóch kawałkach: Jamie`s In Love oraz Let Go. Tylko w tym pierwszym melodia mogła się naprawdę podobać, gdyż druga kompozycja była jedynie nieciekawym wypełniaczem. Wart wspomnienia był jeszcze udany instrumentalny Mad Antenna, w którym Torben jakby reklamował swoje inne albumy, gdzie takiego grania było więcej. Na [2] za mikrofonem stawali: Rob Moratti, Steve Newman, Albin Ljungqvist, Mikael Roupé, Peter Sundell, Nicklas Sonne i ponownie Torben Lysholm. Thomas Heintzelmann i Dennis Hansen kontynuowali współpracę z Torbenem we wspomnianym Section A, a Enevoldsen i Hansen - w projekcie Decoy (Call Of The Wild w 2017 i Without Warning w 2022). Torben Enevoldsen zrealizował szereg krążków solowych: Guitarisma w 1998, Heavy Persuasion w 2000, Flying Solo w 2005, Above And Beyond w 2013, 5.1 w 2019 i Transition w 2022. Grał również w Fate.

Torben Enevoldsen (Section A), Carsten Neumann (Savage Affair), Dennis Hansen (ex-Fatal Force)