Duński zespół założony w 1984 w Kopenhadze z inicjatywy Hanka Shermanna (właśc. Rene Krolmark, ur. 11 lipca 1958) i Petera Steincke. Ten pierwszy zyskał sławę grając na dwóch pierwszych albumach Mercyful Fate, ale popadł w konflikt z pozostałymi muzykami - zwłaszcza Kingiem Diamondem. Spór polegał na obraniu przyszłego kierunku zespołu - King pragnął grać dalej mroczny heavy metal obracający się wokół okultyzmu, natomiast Shermann skłaniał się ku graniu prostszemu i melodyjnemu, licząc na duże profity ze wzrastającego w siłę radiowego hair metalu. Hank zebrał nową ekipę, nadał nowej grupie symptomatyczną nazwę Fate i udało mu się zwrócić na siebie uwagę szefów wytwórni EMI. Dla tego koncernu nagrano cztery pierwsze krążki - z nich na najwiekszą uwagę zasługiwał [2], kontynuujący styl wypracowany na debiucie. Klawisze Steincke budowały styl ekipy, wypełniając wszystkie wolne przestrzenie, spychając nierzadko riffy Shermanna na drugi plan. Brzmienie grupy najlepiej skopiował w kilka lat później szwedzki Bad Habit. Płytę otwierał I Won`t Stop z komercyjną do bólu melodią, gładkim wykonaniem i radosną witalnością. Udana pół-ballada Limbo And Go Go przyspieszała po wolnym wstępie, ponownie zwalniała i tak na zmianę. Dużym popisem klawiszowca był Point Of Return, po części nasuwając skojarzenia z Europe (głównie z wydaną w dwa lata później Out Of This Word). Nadzwyczaj amerykańsko wypadł Hunter, z typowym dla grania zza Oceanu stadionowym refrenem. Ostatni Do It nijak nie pasował do pozostałych numerów, przybierając formę wodewilowego żartu w stylu Davida Lee Rotha. Fate został odrzucony przez fanów Mercyful Fate i Kinga Diamonda, kapela grała sobie gdzieś na obrzeżach europejskiego AOR/glam metalu. Formacja kontynuowała swoją działalność nawet po odejściu Hanka Shermanna w 1988 i na [3] wrzuciła jeszcze jeden singlowy hit Lovers (poparty videoklipem), jak również ponownie nagrany (znany z debiutu Love On The Rox). Fate wznowili działalność w 2004 - występując wpierw na festiwalu w Niemczech, a następnie nagrywając (w znacznie zreorganizowanym składzie) [5]. W 2010 ukazała się składanka Best Of Fate 25 Years).

Późniejsze losy członków zespołu:

• Hank Shermann - Zoser Mez, powrócił w szeregi Mercyful Fate, Gutrix, Virus 7, Shermann Soldiers, Force Of Evil i Denner / Shermann
  
• Bjarne Thomas Holm - Zoser Mez, Mercyful Fate, Gutrix, White Lion, Virus 7, Shermann Soldiers i Force Of Evil
  
• Torben Enevoldsen - Decoy (Call Of The Wild w 2017 i Without Warning w 2022) oraz płyty solowe: Guitarisma w 1998, Heavy Persuasion w 2000, Flying Solo w 2005, Above And Beyond w 2013, 5.1 w 2019 i Transition w 2022
  
• Peter Steincke - Decoy
  
• Mattias Eklundh - Freak Kitchen (Appetizer w 1994, Spanking Hour w 1996, Freak Kitchen w 1998, Dead Soul Men w 2000, Move w 2002, Organic w 2005, Land Of The Freaks w 2009 i Cooking With Pagans w 2014) i Planet Alliance
  
• Mikkel Henderson - Burning Kingdom (Simplified w 2013)
  
• Micke Kvist - Silent Call
  
• Dagfinn Joensen - Bloody Dice (Bloody Dice w 2023)
  

Hank Shermann (ex-Mercyful Fate), Per Henriksen (ex-Crystal Knight), Mattias Eklundh (ex-Frozen Eyes)
Micke Kvist (ex-Elsesphere), Torben Enevoldsen (Section A, Acacia Avenue, Fatal Force), Jens Berglid (Iron Fire)