Duński wokalista urodzony 14 stycznia 1961 jako Michael Trempenau. Rozgłos zyskał śpiewając w 1985-1991 w White Lion. Po rozpadzie Białego Lwa założył nawiązujący do grunge Freak Of Nature, po czym zdecydował się rozpocząć karierę solową. Pierwsze płyty mieszały hard rockowe ballady typu Love Will Come And Go z bluesem i southern rockiem. Albumy generalnie zlewały się ze soba, towrząc wrażenie słuchania bez końca jakiegoś akustycznego koncertu Bon Jovi. Gitarzysta White Lion, Vito Bratta, pozostał właścicielem praw autorskich do czterech płyt Białego Lwa poprzez swoją wytwórnię Vavoom (Tramp odsprzedał te prawa w połowie lat 90-tych) i to było powód dziwnego szyldu na [2] (wokalista nie mógł w pełni użyć oryginalnej nazwy). [5] częściowo wracał do rockowej energii z przeszości, co szczególnie objawiło się w najbardziej rytmicznych kawałkach typu Falling Down czy I`ll Be There. Była to muzyka prosta i bezpośrednia - nawet ballady mogły się podobać (Love Won`t Wait For Me, Think About The Times czy Before The Night z harmonijką w stylu Bruce`a Springsteena. Mankamentem było płaskie brzmienie, ale po części wynikało to z faktu, że większość utworów wyciągnięto z szuflady (nie znalazły one swojego miejsca na wcześniejszych płytach). Po kilkuletniej przerwie poświęconej projektowi Rock`n`Roll Circuz, Mike powrócił z kolejnymi krążkami.
[11] rozpoczynał się od znakomitego Coming Home - utworu z pewnością nasuwającego przyjemne skojarzenia miłośnikom White Lion. Mike wciąż posiadał mocny głos, który był w stanie wiele zdziałaś w połączeniu z rockowym i chwytliwym repertuarem. Reszta albumu nie miała już tej iskry, która rozbudzała nadzieję na początek. Przeważała intymna strona wokalisty i tego grania należało słuchać na spokojnie, aby odnaleźć wszystkie jego subtelności. Tramp skłaniał się ku łagodnemu rockowi z elementami country (Leaving One DayTime And Place czy dotyczący własnych dzieci Maybe Tomorrow. Stylistykę tą w prostej linii kontynuował [12], nawet na okładce. No End To War był jak na Mike`a długą kompozycją, a początkowe partie gitarowe przywodziły myśl Open Your Heart Europe. Po przeróbce ballady Bon Jovi Homesick, świetnie prezentował się hard rockowy You Ain`t Free Anymore w stylu Great White. Uwagę zwracał również melancholijny Messiah ze stadionowym refrenem, a wszystko podsumowywał nostalgiczny Best Days Of My Life. Tramp zaśpiewał jak zwykle emocjonalnie, co znalazło swoją kulminację w balladzie Die With A Smile On Your Face, dedykowanej niedawno zmarłemu bratu (z klawiszami zastępującymi sześciostrunową gitarę). [13] wypełniły utwory przez lata odkładane na bok i ci, którzy szukali hard rockowej zadzirności mogli sobie ten krążek darować. Płytę cechowała wyjątkowa delikatność i juz od pierwszego All Of My Life wszystko emanowało AOR-owym spokojem. W pamięci z pewnością zostawała ballada When She Cries. [14] był pierwszym krążkiem zaśpiewanym w całości po duńsku - w dodatku wszystkie kawałki zostały wpierw skomponowana na fortepian, a następnie zaadaptowane do innych instrumentów. Kolejną ciekawostką był fakt, że teksty skomponował przyjaciel wokalisty Lars Daneskov.
[15], [16] i [18] wypełniły przeróbki White Lion. W wywiadach Tramp podkreslał, że ta potrzeba ponownego nagrania dawnych numerów rosła w nim wraz z upływem lat. Jego głos nie był już tak krzykliwy jak w młodości, zmieniły się również jego pragnienia i oczekiwania wobec życia. Jednak czas odcisnął swoje piętno na głosie ponad 60-letniego wokalisty i maniakom Białego Lwa te spowolnione tempa niekoniecznie muiały podejść. Dawnej magii z Pride czy Big Game w tych odświeżonych wersjach nie było. Gdyby ktoś nie znał oryginałów te płyty byłby akceptowalne, ale starym fanom widmo lat 80-tych powracało nieodwołalnie, by przypomnieć czym był wtedy White Lion. Jedynie nowa wersja When The Children Cry potrafiła wzruszyć.
Sören Andersen grał u Glenna Hughesa, gitarzysta zrealiziwał także trzy płyty solowe: Constant Replay w 2011, Guilty Pleasures w 2019 i koncertówkę Live In The Homeland w 2025. Bjarne Thomas Holm bębnił w Virus 7, Shermann Soldiers i Force Of Evil. Marcus Nand zrealizował bluesowo-hard rockowy krążek The Traveler w 2024.

Mike Tramp (ex-White Lion, ex-Freak Of Nature), Kenny Korade / Jerry Best (obaj ex-Freak Of Nature), Kasper Damgaard (ex-Cornerstone),
Oliver Steffensen (ex-=Y=, ex-Freak Of Nature), Todd Wolfe (Mountain),
Bjarne Thomas Holm (ex-Fate, ex-Zoser Mez, Mercyful Fate, ex-Gutrix),
Marcus Nand (ex-Elements Of Friction), Sebastian Groset (Blended Brew), Claudio Pesavento (ex-Frank Marino)